Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
“Ένα μήνυμα θα ήθελα να πω τελειώνοντας, σε όσους κάθε μέρα, χωρίς να έχω εγώ μιλήσει, μιλούν για μένα, συνήθως απαξιώνοντας ή διαστρεβλώνοντας όσα λέω… Αντιλαμβάνομαι ότι θα προτιμούσαν να παραμένω σιωπηλός. Αυτό όμως δεν είναι το Χρέος ενός πρώην Πρωθυπουργού… Το έφερε συχνά η μοίρα, να μείνω όρθιος, ακόμα και μόνος καμιά φορά, στα δύσκολα. Όμως το βλέμμα μου ούτε σκοτείνιασε ποτέ, ούτε λύγισε… Από αυτή τη λέξη – Ευθύνη – γεννιέται η άλλη μεγάλη λέξη – Ελπίδα! Η Ελλάδα είναι Χρέος για μας τους Έλληνες… Όχι, λοιπόν! Αυτή η χώρα δεν θα αφεθεί στη μοίρα της.”
Σε μια φλογερή ομιλία κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού, “Οι Αθέατες Όψεις του Πολέμου στην Ουκρανία”, μια διεισδυτική ανάλυση της ουκρανικής κρίσης, ο πρώην Πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, εξαπέλυσε μια καταιγιστική κριτική που αντηχεί στις καρδιές και εκφράζει την απογοήτευση μεγάλης μερίδας του Ελληνικού λαού.
Ξεπερνώντας τα όρια μιας απλής βιβλιοκριτικής, η ομιλία του ήταν ένα μανιφέστο, που καλεί το έθνος να ανακτήσει την κυριαρχία και την υπερηφάνεια του, αντιδρώντας στις πολιτικές, μια κυβέρνησης που έχει προχωρήσει σε καταστροφικά σφάλματα, αρνούμενη να διορθώσει μια πορεία που θέτει σε κίνδυνο το εθνικό συμφέρον και τον μέλλον της πατρίδας.
Η καυστική καταδίκη του πρώην Πρωθυπουργού, για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, που παρομοίασε με cheerleader, που υποστήριξε και συνεχίζει να υποστηρίζει τυφλά πολιτικές που έχουν αποδειχθεί λανθασμένες και ηττούνται σε όλο τον δυτικό κόσμο, αγγίζει τις χορδές των Ελλήνων που βλέπουν τη χώρα τους να έχει τεθεί στο περιθώριο των σεισμικών εξελίξεων που συντελούνται διεθνώς και ιδιαίτερα στην καυτή γειτονιά μας, οδηγώντας την σε μια πορεία αυτοκαταστροφής.
Τα λόγια του, γεμάτα από μια αίσθηση καθήκοντος, αψηφώντας το προσωπικό και πολιτικό κόστος, αποκαλύπτουν τις πολιτικές του Μητσοτάκη ως μια εγκατάλειψη των εθνικών συμφερόντων, βρίσκοντας απήχηση σε έναν λαό που διψά για ηγεσία που βάζει την Ελλάδα πάνω από την παγκόσμια αποδοχή.
Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά, αποτελεί μια πολεμική κραυγή για τους Έλληνες που αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από μια κυβέρνηση που έχει ανταλλάξει την αξιοπρέπεια του έθνους για μια επιβράβευση από τις αποτυχημένες ελίτ της παγκοσμιοποίησης και της woke ατζέντας.
Η άρνησή του να φιμωθεί, παρά τους επικριτές που διαστρεβλώνουν ή απορρίπτουν τη φωνή του, αντικατοπτρίζει την οργή των πολιτών που έχουν βαρεθεί μια πολιτική τάξη που υποκλίνεται σε ξένα συμφέροντα ενώ αγνοεί τη δύσκολη και συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση που έχει περιέλθει η καθημερινότητα των πολιτών.
Επικαλούμενος το «καθήκον» και την «ελπίδα», ο Αντώνης Σαμαράς, αγγίζει μια βαθιά λαχτάρα για μια Ελλάδα που στέκεται όρθια, αδούλωτη από εξωτερικές πιέσεις ή εσωτερική δειλία. Η διακήρυξή του ότι η Ελλάδα «δεν θα γονατίσει» αντηχεί σε όσους θυμούνται την ηρωική αντίσταση του έθνους το 1821 ή το 1940, που τώρα έχει αντικατασταθεί από αυτό που αποκαλεί «τρικυμία εν κρανίο» υπό την ηγεσία του Μητσοτάκη.
Όσο και εάν προσπαθεί το κυβερνητικό σύστημα και τα απόλυτα ελεγχόμενα από αυτό, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, μέσα ενημέρωσης, να το αρνηθούν και να το απαξιώσουν, ο Αντώνης Σαμαράς ενσαρκώνει την αντίσταση ενάντια σε μια κυβέρνηση που έχει υποβιβάσει την Ελλάδα σε έναν δουλοπρεπή cheerleader, πολιτικών που διαβρώνουν την κυριαρχία της και φτωχοποιούν τον λαό της.
Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά είναι μια ανελέητη αποδόμηση των αποτυχιών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, αποκαλύπτοντας μια ηγεσία που όχι μόνο έχει χάσει τον δρόμο της αλλά οδηγεί ενεργά την Ελλάδα στην καταστροφή. Κατακεραυνώνει την φανατική και τυφλή υποστήριξη της κυβέρνησης για την Ουκρανία, την οποία χαρακτηρίζει διπλωματική καταστροφή που έχει απομονώσει την Ελλάδα χωρίς να αποφέρει στρατηγικά οφέλη.
Ενεργώντας ως ο πιο θορυβώδης cheerleader των δυτικών ελίτ που έχουν ηττηθεί πλέον, φωνάζοντας πιο δυνατά ακόμα και από ισχυρές χώρες του ΝΑΤΟ—η Ελλάδα έχει αποξενώσει τη Ρωσία, έναν ιστορικό εταίρο, ενώ συναγελάζεται με την Τουρκία, έναν κατά συρροή επιτιθέμενο που απειλεί και χλευάζει την ελληνική κυριαρχία στην Κύπρο και το Αιγαίο.
Η οργή και η αγωνία του πρώην Πρωθυπουργού, είναι έκδηλη καθώς αναδεικνύει τον παραλογισμό της υπογραφής “Διακήρυξης Φιλίας” με την Άγκυρα, ενώ τουρκικά αλιευτικά λεηλατούν τα ελληνικά ύδατα και οι χάρτες της Άγκυρας διεκδικούν προκλητικά το μισό Αιγαίο. Αυτό, βροντοφωνάζει, δεν είναι διπλωματία αλλά «αυτοπαράλυση», μια δειλή υποχώρηση που ενθαρρύνει την Τουρκία να αντιμετωπίζει την Ελλάδα ως υποτελή κράτος.
Η εμμονή της κυβέρνησης με την “Πράσινη Μετάβαση” αποτέλεσε στόχο της σφοδρής κριτικής του πρώην πρωθυπουργού.
Δικαιωμένος από τις διεθνείς εξελίξεις, ο Αντώνης Σαμαράς, δικαίως κατηγορεί τον Μητσοτάκη, ότι κυνηγά τυφλά οικολογικές μόδες, κλείνοντας λιγνιτικές μονάδες ενώ το κόστος της ενέργειας εκτοξεύεται, πνίγοντας νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Συγκρίνει τον ζήλο της Ελλάδας με τον ρεαλισμό της Γερμανίας και την ευθεία απόρριψη τέτοιων πολιτικών από τις ΗΠΑ, αποκαλώντας την πράσινη σταυροφορία του Μητσοτάκη «αυτοκτονικό σπριντ» που έχει καταστήσει την ενέργεια απλησίαστη. Το αποτέλεσμα; Λογαριασμοί που εκτοξεύονται στα ύψη και τροφοδοτούν την κρίση του κόστους ζωής στην Ελλάδα, ενώ η κυβέρνηση καυχιέται για «υπερ-πλεονάσματα» που δεν σημαίνουν τίποτα για τους πολίτες που υποφέρουν.
Στο μεταναστευτικό, ο Αντώνης Σαμαράς, εξαπολύει την πιο καυστική του κριτική, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι σχεδιάζει να “αποικίσει” την Ελλάδα με πάνω από ένα εκατομμύριο παράνομους μετανάστες. Προειδοποιεί για ένα εσκεμμένο σχέδιο αλλοίωσης της δημογραφικής και πολιτιστικής δομής του έθνους, με 16.000 κέντρα υποδοχής έτοιμα να μετατρέψουν την Ελλάδα σε “χωματερή” των ανεπιθύμητων της Ευρώπης. Αυτό, υποστηρίζει, δεν είναι συμπόνια αλλά “εθνική αυτοκτονία”, μια πολιτική τόσο απερίσκεπτη που αψηφά τη λογική, ειδικά καθώς οι δυτικές χώρες αποσύρονται από παρόμοια πειράματα εν μέσω αυξανόμενων ταραχών. Η τυφλή και εθνικά επιζήμια προσήλωση του Μητσοτάκη για τις παγκοσμιοποιημένες μεταναστευτικές πολιτικές, όπως σωστά επισημαίνει ο πρώην Πρωθυπουργός, προδίδει τον ελληνικό λαό, που αντιμετωπίζει ένα μέλλον πολιτιστικής διάβρωσης και κοινωνικού χάους.
Ο Αντώνης Σαμαράς, δικαιωμένος πάλι από τα γεγονότα, κατακεραυνώνει επίσης την διαχείριση της Συμφωνίας των Πρεσπών από την κυβέρνηση, όπου η Ελλάδα ανέχεται παθητικά τις ανοιχτές παραβιάσεις των Σκοπίων, ενώ η Βουλγαρία τολμά να βάζει βέτο στην ευρωπαϊκή τους πορεία. Καταγγέλλει την αποτυχία να αντιμετωπιστεί η συμμετοχή της Τουρκίας σε ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα όπως το SAFE, παρά τις απειλές της κατά της Ελλάδας και της Κύπρου. Ακόμα και σύμμαχοι όπως η Αίγυπτος και ο Χάφταρ της Λιβύης, που κάποτε φλερτάρονταν από την Αθήνα, τώρα περιφρονούν την Ελλάδα, ενθαρρυμένοι από την αδύναμη διπλωματία του Μητσοτάκη.
Σε κάθε τομέα—εξωτερική πολιτική, ενέργεια, μετανάστευση και άμυνα—ο Αντώνης Σαμαράς, με επιχειρήματα που στηρίζουν τα γεγονότα, δικαίως παρουσιάζει τον Μητσοτάκη ως ηγέτη που έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε «χαλάκι», που χειροκροτεί πολιτικές που υπονομεύουν την ίδια της την ύπαρξη.
Μέσα από αυτή την καταιγιστική κριτική, ο Αντώνης Σαμαράς, προσφέρει ένα όραμα για μια Ελλάδα που απορρίπτει τη δουλοπρέπεια και ανακτά τη μοίρα της. Προτρέπει τους Έλληνες να δουν πέρα από την ομίχλη της προπαγάνδας και να δώσουν προτεραιότητα στην εθνική επιβίωση έναντι φευγαλέων αφηγημάτων όπως η “σωστή πλευρά της Ιστορίας”.
Η προειδοποίησή του ενάντια στην προσκόλληση σε μια καταρρέουσα παγκοσμιοποιημένη τάξη—εμφανής στην αλλαγή πορείας της Δύσης τις πράσινες υπερβολές, την ανεξέλεγκτη μετανάστευση και το woke δόγμα—τον τοποθετεί ως τον ηγέτη που κατανοεί και μπορεί να πλοηγήσει με ασφάλεια τη χώρα στην αναδυόμενη νέα πραγματικότητα.
Παρουσιάζοντας την Ελλάδα ως “ανεκτίμητη” για τη Δύση αλλά απειλούμενη από την ανοησία της ίδιας της κυβέρνησής της, ο Αντώνης Σαμαράς καλεί για ένα ριζικό επαναπροσανατολισμό προς τα εθνικά συμφέροντα.
Η γενναία και αδιαπραγμάτευτη στάση του του απέναντι σε όσους θέλουν να τον φιμώσουν είναι μια κραυγή συσπείρωσης και αφύπνισης για ένα έθνος που αντιμετωπίζει υπαρξιακή απειλή. Οι πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη, υποστηρίζει, έχουν αφήσει την Ελλάδα απομονωμένη, χλευασμένη από αντιπάλους όπως η Τουρκία και αγνοημένη από συμμάχους.
Αλλά ο Αντώνης Σαμαράς, αρνείται την απόγνωση, επιμένοντας ότι το μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται σε μια τολμηρή, αρχών ηγεσία που βάζει το έθνος πρώτο. Το όραμά του δεν είναι απλώς απόρριψη των αποτυχιών του Μητσοτάκη αλλά ένα σχέδιο για μια Ελλάδα που στέκεται περήφανη, κυρίαρχη και ακλόνητη.
‘Έντονη κριτική στην εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ιδιαίτερα όσον αφορά τη διαχείριση των σχέσεων με την Τουρκία και την ευθυγράμμιση με τις δυτικές στρατηγικές, κόντρα σε κάποιους που τον έφερναν να μην συμμερίζεται τις απόψεις του Αντώνη Σαμαρά, άσκησε και ο πρώην Πρωθυπουργός, Κώστας Καραμανλής, επισημαίνοντας την ασυνεπή στάση της ΕΕ—καταδικάζοντας τις ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία ενώ ανέχεται την επιθετική στάση της Τουρκίας, συμπεριλαμβανομένης της κατοχής της Κύπρου και των απειλών κατά της Ελλάδας. Ο Κώστας Καραμανλής, επέκρινε την κυβέρνηση Μητσοτάκη για την έλλειψη δυναμικής αντίδρασης σε αυτά τα δυο μέτρα και δυο σταθμά. Η έμφαση στην αποτυχία της Ελλάδας να αναδείξει τον αναθεωρητικό και αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας, μαζί με την αποδοχή πολιτικών όπως η Διακήρυξη των Αθηνών που προτάσσουν τα “ήρεμα νερά” έναντι της αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας, υποδηλώνει, όπως επεσήμανε, αδυναμία στη διπλωματία του Μητσοτάκη. Επιπλέον, άσκησε κριτική στην ευρύτερη δυτική αφήγηση, την οποία η Ελλάδα υπό τον Μητσοτάκη έχει σε μεγάλο βαθμό ακολουθήσει, για τον ρόλο της στην κλιμάκωση της σύγκρουσης στην Ουκρανία και την υπονόμευση δημοκρατικών αρχών μέσω του ελέγχου των μέσων ενημέρωσης και της καταστολής της διαφωνίας, υποδεικνύοντας έμμεσα ότι η ευθυγράμμιση του Μητσοτάκη με αυτές τις προβληματικές πολιτικές είναι επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα της Ελλάδας και την περιφερειακή σταθερότητα.
Η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στην παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού, είναι ένας κεραυνός αλήθειας, που αποκαλύπτει την κυβέρνηση Μητσοτάκη ως ένα εργαλείο που οδηγεί σε περιπέτειες και σοβαρούς κινδύνους για το εθνικό συμφέρον, την εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας.
Η ανελέητη κριτική του—για τη διπλωματική δειλία, την οικονομική ανοησία και την πολιτιστική παράδοση, εκφράζει τους Έλληνες που αισθάνονται προδομένοι από μια ηγεσία που δίνει προτεραιότητα στην παγκόσμια αποδοχή έναντι της εθνικής επιβίωσης. Αποδομώντας τις πολιτικές του Μητσοτάκη με χειρουργική ακρίβεια, ο Σαμαράς αποκαλύπτει μια κυβέρνηση, όχι απλώς χαμένη αλλά συνένοχη στην παρακμή της Ελλάδας. Ωστόσο, το μήνυμά του είναι ένα μήνυμα ελπίδας, ριζωμένο σε ένα καθήκον προς ένα έθνος που “δεν θα γονατίσει”. Καθώς στέκεται ακλόνητος απέναντι στους επικριτές, ο Αντώνης Σαμαράς εμπνέει τους Έλληνες να απορρίψουν τη λογική και τις πολιτικές cheerleader, να ανακτήσουν την κυριαρχία τους και να σφυρηλατήσουν ένα μέλλον αντάξιο του αδάμαστου παρελθόντος τους.
Όπως συνηθίζει να λέει, “δεν φτάνει απλώς να αγαπάς την πατρίδα, πρέπει να πονάς για την πατρίδα”.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο
