Το πιθανότερο είναι πως το 2023 θα είναι μια χρονιά που η Ελλάδα θα δοκιμαστεί τόσο στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο όσο και σε αυτό των σχέσεων με την Τουρκία.
Η χώρα έχει εισέλθει ήδη σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο η οποία σε πολλά σημεία λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της τοξικής αντιπαράθεσης…
Η φθορά της κυβέρνησης η οποία αυξάνεται συν τω χρόνω δεν εξισορροπείται από την ενίσχυση της αντιπολίτευσης, γεγονός που δυσκολεύει την επίτευξη σαφούς μετεκλογικής κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Η κυβερνητική φθορά θα ήταν μεγαλύτερη αν η επικρατέστερη εναλλακτική λύση δεν ήταν ο κ. Τσίπρας του “άλλα λέω και αλλά κάνω”, του “…και με τον Κάστρο και με τον Τραμπ” ή του “και με το ασφαλές λιμάνι του Πούτιν και με τη Συμφωνία των Πρεσπών”…
Στην κυβέρνηση ποντάρουν πως η αντίθεση των 2/3 της κοινωνίας, για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια από τις πολλές πλευρές, προς το πρόσωπο του κ. Τσίπρα σε συνδυασμό με το φόβητρο της ακυβερνησίας, θα εξασφαλίσουν μια κάποια οριακή αυτοδυναμία στην δεύτερη εκλογική αναμέτρηση…
Στην αντιπολίτευση (στον βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει από την πρώτη θέση) απομένει η ελπίδα του σχηματισμού μιας “προοδευτικής” συμμαχικής κυβέρνησης με αριστερό πρόσημο από την αναμέτρηση της πρώτης Κυριακής με απλή αναλογική, χωρίς το πρώτο κόμμα. Το ενδεχόμενο αυτό όμως, το οποίο δεν είναι απίθανο, θα είναι καταστροφικό καθώς το πιθανότερο είναι να επαναληφθούν σκηνικά σαν αυτά του 2015 (με τράπεζες, capital control κλπ).
Από την άλλη πλευρά μια κυβέρνηση με πλειοψηφία 1-2 βουλευτών θα είναι όμηρος του κάθε ιδεοληπτικού δεξιού, “αρπακτικού Γκρούεζα” της πελατειακής ή συνδικαλιστικής συντεχνίας.
Από το 2023, όμως, και μετά θα χρειαστούν σημαντικές αποφάσεις, τα αποτελέσματα των οποίων θα διαμορφώσουν το μέλλον της χώρας στις επόμενες δεκαετίες.
Θα χρειαστεί να αντιμετωπιστεί η Τουρκία, η οποία δημογραφικά και οικονομικά έχει φτάσει στην κορυφή της καμπύλης της. Μια θερμή αναμέτρηση τους επόμενους μήνες θα μπορούσε να οδηγήσει σε απώλεια εδάφους ή την επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια ή την παραπομπή των διαφορών στη διεθνή διαιτησία με απρόβλεπτες πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό κάθε μιας από τις δύο χώρες…
Θα απαιτηθούν οικονομικές πολιτικές απογαλακτισμού από την επιδοματική αναδιανομή σε ένα διεθνές περιβάλλον υψηλότερων επιτοκίων και μείωσης του χρέους. Μια στροφή αυτού του είδους δεν θα γίνει χωρίς πολιτικές αναταράξεις και κοινωνικές εντάσεις.
Βέβαια, ο κλιμακούμενος “ψυχρός πόλεμος” και η αποπαγκοσμιοποίηση αναδιατάσσουν τις παγκόσμιες αλυσίδες εφοδιασμού και αυτό προσφέρει σε περιφερειακές χώρες όπως η Ελλάδα την ευκαιρία να αποκτήσουν παραγωγική υποδομή.
Όλα αυτά απαιτούν ευρεία υποστήριξη των στρατηγικών επιλογών από μια ευρεία πλειοψηφία της κοινωνίας και σταθερές και αποφασισμένες κυβερνήσεις. Τούτο καθίσταται επιτακτικότερο καθώς η χώρα δημογραφικά συρρικνώνεται και γηράσκει… μη διδασκόμενη!
Καλή χρονιά
πηγη capital.gr
