Ας τα πούμε λίγο στα ίσια τα πράγματα. Η νοοτροπία αυτή ήταν, και αυτή είναι πάντα στο Ρωμαϊκό.. Παρακαλετά πάμε να βρούμε μια θεσούλα, φιλάμε κατουρημένες ποδιές, εκλιπαρούμε για την ψήφο του πολίτη αν είμαστε πολιτικοί, αλλά μόλις ανέβουμε τα σκαλιά της εξουσίας, λες και ανεβήκαμε στον 7ο ουρανό.. Ξέρεις ποιος είμαι εγώ λέει ο πολιτικός, θα σε πήξω λέει ο λοχίας στο στρατό.. ήρθατε για να δουλέψετε όχι να ξεκουραστείτε, λέει ο κάθε προϊστάμενος στην κάθε δουλειά.. Από οπού και να το πιάσεις το θέμα της ελληνικής υπεροψίας, είναι παντού το ίδιο.. Δεν είναι ο Αυγενάκης μόνο, έχει συμβεί άπειρες φορές στο παρελθόν.. Ελάχιστοι είναι εκείνοι οι πολιτικοί που θέλουν να ζούνε όπως εμείς οι πολίτες, και να κυκλοφορούν άνετα και άφοβα μεταξύ μας..
Μόλις ανέβεις στο μουλάρι της εξουσίας, γράφεις στα πέταλα του, όλους τους άλλους. Ένας Κωστής Στεφανόπουλος υπήρξε πρόεδρος της δημοκρατίας και κυκλοφορούσε ανάμεσα μας σαν απλός πολίτης, και άκουγε και τον πόνο του καθενός.. Και τώρα η ξινή ,άφωνη και άπραγη, θέλει 200 αστυνομικούς να τη φυλάνε ,μη την πλησιάσει κανένας και τρομάξει από την ξινίλα της…
Όμως ο μαζοχισμός του Έλληνα συμβάλει στην όλη κατάσταση. Μας αρέσει να μας χτυπάνε και στα μάγουλα και στις τιμές, και στα φάρμακα, στις βενζίνες και στους φόρους παντού… Οι αστυφύλακες είναι πολύ σκληροί σε κάτι φοιτητές σε κάτι διαδηλωτές και συνταξιούχους.. Τρώνε σφαλιάρα όμως από το βουλευτή και δεν μιλάνε ,γιατί καμιά φορά μπορεί να γίνουν οι σωματοφύλακες τους, και να πάνε και τα ψώνια της πύργοδέσποινας στο σπίτι… Δεν πειράζει, από το παλιό “σφάξε με αγά μου να αγιάσω” , περάσαμε στο “χτύπα με βουλευτά μου να σε ξαναψηφίσω”
Θόδωρος Γαλανόπουλος
