Του Θανάση Κ.
Επειδή πολλά ακούμε να λέγονται για την Ενωμένη Ευρώπη τελευταία, παραθέτω αμέσως πιο κάτω μερικά ιστορικά “ορόσημα” στην συγκρότησή της που δείχνουν τις αναπηρίες της – αλλά για τα οποία δεν ακούτε να λέγεται το παραμικρό:
* Το 1977 εκδίδεται η περιβόητη Έκθεση ΜcDougall που είχε παραγγελθεί δύο χρόνια πριν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μεταξύ άλλων η Έκθεση αυτή επισήμαινε ότι για να μπορέσει μια νομισματική Ένωση θα επιβιώσει πρέπει να στηρίζεται από ένα Κοινοτικό Προϋπολογισμό ύψους 5-7% του συνολικού ΑΕΠ..
Να σημειωθεί ότι ο Ομοσπονδιακός Προϋπολογισμός των ΗΠΑ κυμαίνεται γύρω στο 22% (σε δαπάνες).
Δηλαδή για να γίνει η Ενωμένη Ευρώπη κάτι που να αρχίζει να θυμίζει “Ομοσπονδία”, θα έπρεπε να έχει κοινό Προϋπολογισμό τουλάχιστον το ένα τρίτο αυτού που είχαν οι ΗΠΑ.
* Το 1992 αποφασίζεται η Πολιτική και Νομισματική Ενοποίηση της Ευρώπης. Αλλά ο κοινοτικός Προϋπολογισμός δεν θα ξεπεράσει ποτέ το 1%! (με εξαίρεση τις έκτακτες συνθήκες της πανδημίας)
Εφτά φορές λιγότερο απ’ όσο προέβλεπε η Έκθεση ΜcDougall.
Και… 22 φορές λιγότερο απ’ ό,τι ο Ομοσπονδιακός Προϋπολογισμός των ΗΠΑ.
Το όραμα της “Ομοσπονδιακής Ευρώπης” είχε ηττηθεί πριν καν ξεκινήσει…
* Το 2001 ξεκινά επισήμως η σταδιοδρομία του ευρώ ως κοινού νομίσματος της Ευρώπης.
Όμως το καταστατικό της ευρωζώνης απαγορεύει τη δημιουργία κοινού χρέους. Το δημόσιο χρέος παραμένει αποκλειστικά υπόθεση των κρατών μελών.
Επίσης η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που το διαχειρίζεται έχει καταστατική δέσμευση αποκλειστικά να ελέγχει τον πληθωρισμό (γύρω και κάτω από το 2%), ενώ η αντίστοιχη Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ (Fed), έχει την διπλή δέσμευση να καταπολεμά και τον πληθωρισμό και την ύφεση. Χωρίς ασφυκτικά ετήσια όρια…
Τέλος οι χώρες μέλη της ΕΕ έχουν στόχο να φέρουν το χρέος τους κάτω από το ποσοστό του 70% του ΑΕΠ και το ετήσιο δημοσιονομικό έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ (αλλιώς τους επιβάλλονται προγράμματα λιτότητας). Τέτοιοι καταστατικοί περιορισμοί δεν υπάρχουν σε άλλες αναπτυγμένες χώρες.
Με την νομισματική ένωση της Ευρώπης, λοιπόν, δημιουργήθηκε μια αρκετά ασφυκτική νομισματική διαχείριση, που εξασφάλιζε σταθερότητα και εμπιστοσύνη, αλλά αποθάρρυνε “ενεργές πολιτικές Ανάπτυξης”.
* Στην δεκαετία 2000-2010, δηλαδή στην πρώτη δεκαετία του ευρώ, διακηρυγμένος στόχος της Ευρώπης, όπως διαλαλούσε ολόκληρη η ηγεσία της, ήταν να γίνει “η πιο ανταγωνιστική περιοχή στον κόσμο”!
Το 2010 ομολόγησε ότι αυτός ο στόχος δεν είχε επιτευχθεί και μετατέθηκε για το 2020.
Το 2020 ομολόγησαν όλοι ότι ο στόχος επίσης δεν είχε επιτευχθεί.
Και πλέον δεν τον διακήρυξαν ξανά…
Τώρα ο στόχος είναι πια η “ενεργειακή μετάβαση”, κατάργησης των υδρογονανθράκων (ως τα τέλη της δεκαετίας του 2040).
Όταν θέτεις πολιτικούς στόχους με ορίζονται… μια γενιά αργότερα, δηλαδή σε εποχή που κανείς από τους υφιστάμενους πολιτικούς δεν θα είναι εν ενεργεία (οι περισσότεροι δεν θα βρίσκονται καν εν ζωή), ουσιαστικά είναι σαν να μην θέτεις καθόλου στόχους! Και σίγουρα δεν θα υπάρχει κανείς να λογοδοτήσει εκ των υστέρων.
Στο μεταξύ όμως τέθηκαν και “ενδιάμεσοι στόχοι” για την λεγόμενη “ενεργειακή μετάβαση”. Υποτίθεται ότι μετά το 2030 (περίπου) δεν θα παράγονται πια συμβατικά αυτοκίνητα. ενώ μετά το 2035 (περίπου) θα κυκλοφορούν μόνο ηλεκτρικά.
Σήμερα αυτοί οι “ενδιάμεσοι” στόχοι θεωρούνται από όλο και περισσότερους πρακτικά ανέφικτοι! Ενώ μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανίες σταματάνε τις γραμμές παραγωγής ηλεκτρικών αυτοκινήτων…
* Για να έχετε μια απλή εικόνα, το πρόγραμμα του ΟΗΕ για “μηδενικές καθαρές εκπομπές” διοξειδίου του άνθρακα ως το 2050, στο οποίο έχει προσχωρήσει με ενθουσιασμό η ΕΕ, προβλέπει ότι στις επόμενες τρείς δεκαετίες οι “πλούσιες χώρες” (δηλαδή ΗΠΑ-Ευρώπη-Αυστραλία) θα επιδοτούν τις φτωχότερες χώρες με κεφάλαια ύψους 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο! Για να περιορίσουν τη χρήση φτηνής ενέργειας από υδρογονάνθρακες.
ΤΡΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ!
Τα τελευταία χρόνια το συνολικό αυτό ποσό που υποσχέθηκε η “πλούσια Δύση” στο φτωχό υπόλοιπο κόσμο, έχει αναθεωρηθεί από τα 2 τρισεκατομμύρια στα 3 τρισεκατομμύρια! Το χρόνο…
Από αυτά οι πλούσιες χώρες δεσμεύτηκαν τελικά να προσφέρουν γύρω στα 100 δισεκατομμύρια! Στην πραγματικότητα δεν δίνουν πάνω από 30 (αν και φέτος λέγεται ότι θα φτάσουν τα 75 – από τα 100 που δεσμεύτηκαν να δίνουν κάθε χρόνο, κι από τα… 30 φορές περισσότερα που πρέπει να δίνουν για να πιάσουν τους στόχους.
Άρα η Ευρώπη υιοθετεί στόχους που ΔΕΝ τους πιάνει – μέχρι στιγμής – και που δεν πρόκειται να τους πιάσει ούτε από δω και μπρός…
* Έχουμε επίσης, τον λεγόμενο Ευρωπαϊκό στρατό, το Eurocorps.
Δημιουργήθηκε το 1992, ενεργοποιήθηκε το 1993, βρέθηκε σε “επιχειρησιακή ετοιμότητα” το1995 και σήμερα εδρεύει στο Στρασβούργο με… 1000 άτομα προσωπικό στο στρατηγείο του και περίπου πέντε χιλιάδες μια μικτή Γαλλογερμανική Ταξιαρχία.
Μέχρι στιγμής η Ευρώπη δεν έχει καταφέρει να επιτύχει ούτε καν ενοποίηση αμυντικού εξοπλισμού (για τους εθνικούς της στρατούς).
* Ενώ έχουμε και τη λεγόμενη “μεταναστευτική Πολιτική της Ευρώπης”. Που από τη μια πλευρά προβλέπει ότι οι χώρες-μέλη οφείλουν να κάνουν τα πάντα για να προστατεύουν τα “δικαιώματα” όσων περνούν παράνομα τα σύνορα. Κι από την άλλη το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αποφασίζει ότι όποιος περνάει παράνομα τα σύνορα και εισέρχεται σε χώρα-μέλος της Ένωσης ΔΕΝ έχει καν δικαίωμα να ζητήσει άσυλο! Την απόφαση αυτή την έλαβε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ομόφωνα ανατρέποντας προηγούμενη δική του απόφαση (για την Ισπανία)…
Άρα οι Ευρωπαίοι προστατεύουν πλήρως τα “δικαιώματα” των παράνομων μεταναστών, για τους οποίους εκ των υστέρων διαπιστώνουν ότι… δεν έχουν καν δικαίωμα να ζητήσουν άσυλο!
— Η Ευρώπη έχει, στα χαρτιά, “Κοινή Εξωτερική Πολιτική”, αλλά στην πραγματικότητα ΔΕΝ έχει Εξωτερική Πολιτική.
— Έχει, στα χαρτιά, “Κοινή Αμυντική Πολιτική”, αλλά στην πραγματικότητα ΔΕΝ έχει τίποτα!
— Έχει, στα χαρτιά, “Κοινή Μεταναστευτική Πολιτική”, η οποία αντιφάσκει με τον εαυτό της, δεν μπορεί ούτε καν τα σύνορά της να προστατεύσει από είσοδο κυμάτων παράνομων μεταναστών, δεν μπορεί καν ούτε τις χώρες που βρίσκονται στα σύνορα να υποστηρίξει, ούτε κοινή πολιτική παλιννόστησης των παράνομων να επιβάλει…
— Έχει κοινή Πολιτική “ενεργειακής μετάβασης”, αλλά ΔΕΝ έχει κοινή Πολιτική Ενέργειας, και γενικώς δεν έχει Ενέργεια…
— Έχει στόχους – πολύ εξειδικευμένους μάλιστα – τους οποίους όμως δεν εφαρμόζει και ύστερα τους αντικαθιστά με άλλους, οι οποίοι επίσης αποδεικνύονται… ανεφάρμοστοι!
Το μόνο που έχει πράγματι επιτύχει είναι την Νομισματική της ενοποίηση – το ευρώ – το οποίο όμως λειτουργεί πολύ καλά σε κανονικές συνθήκες, αλλά σε συνθήκες κρίσης (εξωτερικά σοκ, πανδημίες, πληθωρισμός προσφοράς, lockdown κλπ) δεν δείχνει ευελιξία προσαρμογής ούτε ικανότητα γρήγορης απορρόφησης των κραδασμών.
Αυτές όλες είναι ΔΟΜΙΚΕΣ αδυναμίες της Ενωμένης Ευρώπης. Που όσο πάνε βαθαίνουν και γίνονται παραλυτικές.
Απαιτούν μια συνολική αναθεώρηση του Ευρωπαϊκού Σχεδίου από τα πάνω. και υποκινούν μια συνολική αμφισβήτηση από τα κάτω.
Αν δεν αντιμετωπιστούν οι δομικές αδυναμίες της Ευρώπης, η κρίση της θα βαθαίνει και η αμφισβήτηση από τα κάτω θα διογκώνεται.
Σε δημοκρατικές κοινωνίες οι δομικές κρίσεις ξεπερνιούνται με μεγάλες δημοκρατικές ανατροπές.
Φτάνει να λειτουργεί η δημοκρατία ομαλά.
Εδώ όποιος επισημαίνει τις δομικές αδυναμίες και τις αντιφάσεις του Ευρωπαϊκού σχεδίου θεωρείται από τις “κατεστημένες δυνάμεις” της Ευρώπης… “αντι-ευρωπαίος”! Στην καλύτερη περίπτωση “Ευρωσκεπτικιστής”.
Οπότε η συζήτηση τελειώνει πριν αρχίσει. Και η δημοκρατία δεν λειτουργεί ομαλά…
Κι όποιος αμφισβητεί τις λανθασμένες, αδιέξοδες η αντιφατικές αποφάσεις των Ευρωπαϊκών οργάνων από τα κάτω, θεωρείται “ακροδεξιός”, ακραίος (γενικότερα), “εθνολαϊκιστής” κλπ.
Οπότε η ομαλή μετεξέλιξη της Ευρώπης ακυρώνεται.
Ήδη οι κοινωνίες της Ευρώπη κινούνται δεξιότερα!
Και ο καλύτερος “χορηγός” αυτής της μετακίνησης είναι οι “κατεστημένες” δυνάμεις της Ευρώπης.
Από την άλλη πλευρά, οι λαοί της Ευρώπης
που δυσφορούν με τα κύματα παράνομης μετανάστευσης,
που ανησυχούν με τα αδιέξοδα της λεγόμενης “ενεργειακής μετάβασης”,
που αγωνιούν για την κατάρρευση της εσωτερικής ασφάλειας μέσα στην Ευρώπη,
που ενοχλούνται με τις ακρότητες του “δικαιωματισμού”- και δεν δέχονται την κατάργηση της “μάνας” και του “πατέρα”,
που αντιλαμβάνονται πλήρως ότι η “Ενωμένη Ευρώπη” δεν μπορεί
-ούτε τις πιέσεις της Ρωσίας να αντέξει,
-ούτε την επιβολή των ΗΠΑ να αποκρούσει,
-ούτε τις προκλήσεις της Κίνας να αντιμετωπίσει,
-ούτε τον ενεργειακό εφοδιασμό της Ευρώπης να διασφαλίσει,
οι λαοί της Ευρώπης, λοιπόν,
μετακινούνται έξω από τα “επιτρεπτά όρια” των Βρυξελλών.
Κάποια από τα νέα κόμματα που εμφανίζονται ή αναδεικνύονται είναι όντως ακραία και αδιέξοδα.
Άλλα, όμως, ΔΕΝ είναι. Κι άλλα, απλώς εκφράζουν την ανάγκη να αναθεωρηθούν τα λάθη και να ξεπεραστούν τα υφιστάμενα αδιέξοδα, χωρίς να εγκαταλειφθεί το Ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Οι “κατεστημένες δυνάμεις της Ευρώπης, όμως, τους αντιμετωπίζουν όλους ως “ακραίους” και τους σπρώχνουν όλους στα άκρα…
— Έχουν φτάσει να καταγγέλλουν την παράνομη μετανάστευση και τον “δικαιωματισμό” ακόμα και δυνάμεις που προέρχονται από την Αριστερά (όπως το Κόμμα της κας Sahra Wagenkneht στη Γερμανία).
— Έχουν φτάσει να καταγγέλλουν το ανέφικτο της “βεβιασμένης ενεργειακής μετάβασης”, ακόμα και επιχειρηματικοί κύκλοι που πρωτοστάτησαν σε επενδύσεις για Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειες. Και τώρα το “γυρίζουν” στο φυσικό αέριο…
— Έχουν φτάσει να απορρίπτουν τις “πράσινες συμφωνίες” ακόμα και λαοί που είναι από τους πιο ανταγωνιστικούς διεθνώς σε Γεωργία-Κτηνοτροφία-Μεταποίηση (Ολλανδοί).
— Έχουν φτάσει ακόμα και Σοσιαλιστικές κυβερνήσεις να εφαρμόζουν πολύ σκληρά μέτρα κατά της παράνομης μετανάστευσης και να μη μιλάει κανείς (Δανοί, Ισπανοί)…
Αυτή τη στιγμή τα δύο κόμματα που βρίσκονται δεξιότερα από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (PPE) θα το πλησιάσουν αθροιστικά στην πρώτη θέση, ή θα το ξεπεράσουν.
Μέχρι τώρα το ΡΡΕ συμμαχούσε με τα Κόμματα στα αριστερά του (Σοσιαλιστές, Πράσινους κλπ.), επειδή αλλιώς δεν έβγαινε πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο. Δηλαδή “από ΑΝΑΓΚΗ”…
Τώρα είναι πολύ πιθανό ότι το ΡΡΡ μαζί με τα Κόμματα που βρίσκονται δεξιότερα του (της κας Λεπέν και της κας Μελόνι) είναι πιθανό να βγάζουν έστω και οριακή πλειοψηφία. Ενώ μαζί και με τους Φιλελεύθερους (και κάποιους ανεξάρτητους) είναι βέβαιο ότι θα βγάζουν πλειοψηφία στο Ευρωκοινοβούλιο.
Τώρα λοιπόν, αν το ΡΡΕ συνεχίζει να συμμαχεί με τα κόμματα στα αριστερά του, θα το κάνει από ΕΠΙΛΟΓΗ. Όχι από “ανάγκη”.
Κι αυτό θα έχει κόστος στην εσωτερική ενότητα του ίδιου του ΡΡΕ…
* Στο μεταξύ τα κόμματα της κας Λεπέν στη Γαλλία προεξοφλούν double score έναντι του κόμματος του κ. Μακρόν. ενώ το Κόμμα της κας Μελόνι στην Ιταλία θα αυξήσει αισθητά τις δυνάμεις του. Όπως και το Κόμμα του κ. Βίλντερς στην Ολλανδία (που βρίσκεται στην κυβέρνηση πια) όπως και τα δεξιά ή ακροδεξιά κόμματα σε Ισπανία, Σουηδία, Φιλανδία, Πολωνία, Πορτογαλία, Αυστρία.
Οι μεγαλύτεροι “χορηγοί” για αυτές τις τεκτονικές μετατοπίσεις στην Ευρώπη είναι όσοι τις… καταγγέλλουν πρώτοι: Οι “φιλελέφτ”!
“Κεντροαριστεροί”, Πράσινοι, Δικαιωματιστές κλπ.
Το PPE θα κληθεί να αποφασίσει με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει.
Δηλαδή, αν θα μετακινηθεί δεξιότερα και θα γίνει επικεφαλής του νέου ηγετικού συνασπισμού στην Ευρώπη. Ή αν θα παραμείνει σε συμμαχία με τους “φιλελέφτ”, ρίχνοντας ακόμα περισσότερο λάδι στη φωτιά που ανεβάζει την ακροδεξιά, διακινδυνεύοντας στο τέλος να διασπαστεί και το ίδιο…
Κι όλα αυτά, ενώ στις ΗΠΑ έχουμε την πιο κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση του αιώνα! Μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα πολύ πιο συμπαγές από το Ευρωπαϊκό, αλλά όπου οι εσωτερικές εντάσεις είναι πολύ πιο εκρηκτικές.
— Συμπέρασμα πρώτο:
Δεν θα πλήξουμε!
— Συμπέρασμα δεύτερο:
Από δω και μπρος θα αλλάξουν τα πάντα.
Ακόμα κι όσα, φαινομενικά, μοιάζουν να παραμένουν ίδια…
