Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης
Πριν από μερικές εβδομάδες γράψαμε από αυτήν εδώ τη θέση ένα σημείωμα που είχε τον τίτλο «Ζητήστε συγγνώμη από τον Καραμανλή». Προς επίρρωσιν, παραθέταμε μια ανάλυση του Chatham House, η οποία έδειχνε με αδιάσειστα τεκμήρια πως η γείτων αξιοποίησε τον ζωτικό γεωπολιτικό χώρο που εγκατέλειψε η Ελλάδα το 2009 για τον νότιο διάδρομο φυσικού αερίου, χάριν του EastMed. Πως η Άγκυρα θα χρησιμοποιήσει στο μέλλον το τουρκικό και το συριακό έδαφος, στο οποίο εισέβαλε νικήτρια και τροπαιούχος, για να προωθήσει στην Ευρώπη το δυτικό φυσικό αέριο, παρακάμπτοντας την Κύπρο.
Τη στιγμή της σύνταξης του σημειώματος δεν γνωρίζαμε την έκταση της ήττας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής διαδοχικών κυβερνήσεων από το 2009 έως σήμερα. Μετά το «φουλ γεωτρήσεις» του νέου Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ στην προχθεσινή ορκωμοσία και το επιεικώς γελοίο θέαμα της δημόσιας γονυκλισίας κορυφαίων Ελλήνων πολιτικών στον νέο πλανητάρχη, τον οποίο μέχρι προχθές σκαιώς καθύβριζαν, ήρθε η ώρα να ζητήσουμε τον λογαριασμό. Όχι μόνο για την εγκατάλειψη των ρωσικών αγωγών και την υποκατάσταση της πατρίδας μας από την Τουρκία στον παγκόσμιο ενεργειακό χάρτη με τον Turk Stream, που αντικατέστησε τον South Stream. Υπάρχουν και πολλά άλλα «ανδραγαθήματα» που ζητούν απαντήσεις. Πρέπει, καταρχάς, να τους ζητήσουμε τον λογαριασμό για την εθνικώς επιζήμια επένδυση και, συνακόλουθα, για τον μακροχρόνιο εγκλωβισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στο αδιέξοδο project του ενεργειακού EastMed. ∆έκα χρόνια από τη ζωή μας χάσαμε με αυτή την ουτοπία. Ο «πάτρων» του αγωγού αυτού, πρέσβης Πάιατ, ο οποίος έδωσε τελικώς τη χαριστική βολή στο σχέδιο ύστερα από χρόνια διεργασιών, «απελύθη» χθες από την κυβέρνηση Τραμπ. Το εθνικό κόστος της απόλυτης πρόσδεσης και υπακοής διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων στα σχέδια των ∆ημοκρατικών, που εκπροσωπούσε ο κύριος Πάιατ, ποιος θα το πληρώσει τώρα; Ο ίδιος άνθρωπος, όταν διελύθη το σχέδιο του EastMed, μας χρύσωσε (με συνέντευξή του στην «Καθημερινή») το «χάπι» με τους αγωγούς ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδος – Κύπρου και Ελλάδος – Αιγύπτου. Αυτοί, τάχα, θα πιστοποιούσαν τον ηγετικό ρόλο της Ελλάδος στην περιοχή. Και δώσ’ του φούμαρα και δώσ’ του δούλεμα -λυπάμαι για την έκφραση, αλλά δεν βρίσκω καλύτερη- στον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο ελληνικό λαό για τη μεγαλόπνοη εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης! Σήμερα ξέρουμε καλά πως δεν θα γίνει ούτε το ένα έργο ούτε το άλλο. Το ένα δεν θα γίνει γιατί μας απειλούν οι Τούρκοι στην Κάσο, εκτός κι αν συνεταιριστούμε μαζί τους. Το δεύτερο δεν θα γίνει γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα. Ας περιοριστώ σε αυτό, γιατί το παρασκήνιο της αναβολής αυτού του έργου για την ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδος – Αιγύπτου έχει μεγάλες εθνικές προεκτάσεις με τις βραχονησίδες – και πολιτικές με τη διαπλοκή. Θα απολογηθεί, άραγε, κανείς για αυτά; Υπάρχουν δύο ακόμη θέματα.
Το πρώτο: η κυβέρνηση ταυτίστηκε πλήρως από το 2020 με την πολιτική της πράσινης μετάβασης των ∆ημοκρατικών και της υιοθέτησης των ανεμογεννητριών. Ο πρωθυπουργός αποκήρυξε από το βήμα του ΟΗΕ τις εξορύξεις υδρογονανθράκων με το επιχείρημα ότι το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο είναι «ξεπερασμένα καύσιμα» Συνέπεια αυτής της αποκήρυξης ήταν η μη υποβολή συντεταγμένων στον ΟΗΕ και η μη ανακήρυξη ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Με αποτέλεσμα να ομιλούμε σήμερα για οριοθετήσεις, χωρίς να έχουμε καταθέσει χάρτες στα Ηνωμένα Έθνη!
Ο Σαμαράς
Μόνο ο Αντώνης Σαμαράς επιχείρησε να καταθέσει συντεταγμένες στον ΟΗΕ και να ανακηρύξει ΑΟΖ επί προεδρίας Ομπάμα, το 2013, αλλά το σχέδιό του προδόθηκε στους συμμάχους από «Εφιάλτες» της εποχής. Και με την τρόικα πάνω από το κεφάλι για την επόμενη δόση, το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού χάθηκε!
Το δεύτερο: εντελώς «άσοφα», χωρίς να υπάρχει εθνικός αποχρών λόγος, η ελληνική κυβέρνηση και ορισμένοι βουλευτές της Ν.∆., «παπαγαλάκια» των ∆ημοκρατικών, ενεπλάκησαν ευθέως στις αμερικανικές εκλογές εναντίον του Τραμπ. Μολονότι αδελφό κόμμα της Ν.∆. είναι παραδοσιακώς οι Ρεπουμπλικάνοι. Ακόμη και στο εκλογικό έτος 2024 ανέβηκε στο βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός και κατήγγειλε τον «αριστερό τραμπισμό». Και μετά, του φταίει ο Μασκ που «αναμειγνύεται» στις εκλογές άλλων κρατών. Μερικοί βουλευτές της Ν.∆. ήταν τόσο φανατικοί, ώστε συμπεριφέρονταν στα πάνελ ως μέλη του αμερικανικού Κογκρέσου και όχι ως μέλη του εθνικού Κοινοβουλίου. Στο μέλλον, αυτός ο «κουτσαβακισμός» ίσως αποδειχθεί ολέθριος για τα εθνικά μας συμφέροντα. Έχουμε και λέμε, λοιπόν: εγκαταλείψαμε τον South Stream. Παγιδευτήκαμε στον EastMed.
Εγκλωβιστήκαμε στην ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδος – Κύπρου και διακόψαμε το έργο μετά τις τουρκικές απειλές. Ταυτιστήκαμε πλήρως με τη διοίκηση Μπάιντεν και τους εν Ελλάδι πρέσβεις της με τα σχέδια της πράσινης μετάβασης και των ανεμογεννητριών. Επιτεθήκαμε χωρίς λόγο σε υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ σε εκλογική χρονιά.
Και τώρα που διαπιστώνουμε πως πλησιάζει η ώρα να πληρώσουμε τα επίχειρα των επιλογών μας να εκτελούμε τις παραγγελιές των απερχομένων, «πουλάμε τρέλα», υποκρινόμαστε ότι δεν τρέχει τίποτε και εκτελούμε προθύμως τις νέες παραγγελιές των επερχομένων. Την ώρα, μάλιστα, που η γείτων ετοιμάζεται να γίνει ενεργειακός κόμβος και της ∆ύσης και της Ανατολής. Και που θα αξιοποιήσει το ζήτημα των εξορύξεων για να λύσει το Κυπριακό κατά τις ορέξεις της. Τι ωραίοι που είμαστε! Ντροπή, ντροπή, ντροπή! Εξωτερική πολιτική εθνικώς κυρίαρχου κράτους, που να αλλάζει ανάλογα με τον πλανητάρχη, πρώτη φορά συναντάμε!
Η άποψή μας είναι η εξής: τους ηττημένους μην τους κλαις. Την εθνική ήττα στη γεωπολιτική σκακιέρα, όμως, ναι. Γιατί αφορά την πατρίδα. Η Ελλάδα δεν είναι μικρή. Με Σούδα, Νεώριο και Αλεξανδρούπολη είναι μεγάλη χώρα. Πολύ μεγάλη για να της ζητούν τόσο πολλά με ελάχιστα ανταλλάγματα. Αντί λοιπόν να κάνουν κάποιοι γκριμάτσες ενόχλησης κάθε φορά που μιλά δημοσίως ο Καραμανλής, πρέπει να του ζητήσουν συγγνώμη για τον τρόπο που του φέρθηκαν. Και το κυριότερο; Να δώσουν λόγο στον ελληνικό λαό για τις εθνικές ανοησίες κλίμακος. Η αποτυχία τους έχει καταστεί εθνικός ψίθυρος στα καφενεία. Και, όπως επισημάναμε και άλλη φορά, τον ψίθυρο δεν τον σταματάς με αγωγές. Αναμένουμε ολίγον θάρρος από τους «θαρραλέους». Να παραδεχθούν τουλάχιστον, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Γεράσιμος Αρσένης, «Κυριάκο, χάσαμε!». Κάτι θα ήταν κι αυτό.
