Γράφει ο Κωνσταντίνος Γαλιώτος Αριθ. άρθρου 378 (27/1/2022)
ΑΡΘΡΟ Νο.2 ΜΕ ΠΡΟΣΘΕΤΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΟΙ ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ
Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας (La Cinquième République Française)9 η οποία έχει ως Πολίτευμα την Ημιπροεδρική
Κοινοβουλευτική Δημοκρατία (semi-présidentiel parlementaire)10 οι επόμενες άμεσες και καθολικές11 Προεδρικές Εκλογές (élection présidentielle) θα διενεργηθούν 10 και 24 Απριλίου 2022.
Στις εκλογές θα είναι υποψήφιος ο νυν Πρόεδρος Macron για να επανεκλεγεί και να ασκήσει μια δεύτερη 5ετή θητεία12 (αν απαιτηθούν δυο εκλογικοί γύροι που είναι το πιθανότερο)13.
Λίγο μετά τις προεδρικές στις 12 και 19 Ιουνίου 2022 (αν απαιτηθούν δυο εκλογικοί γύροι που και αυτό είναι το πιθανότερο)14 θα διεξαχθούν οι επόμενες άμεσες και καθολικές Εκλογές για την ανάδειξη των 577 μελών (επίσης 5ετούς θητείας) της Εθνικής Αντιπροσωπείας ή της Εθνοσυνέλευσης (Assemblée nationale), δηλαδή οι βουλευτικές εκλογές.
Στις βουλευτικές εκλογές θα συμμετέχει πάλι το κόμμα που ίδρυσε ο Macron με το όνομα «Η Δημοκρατία Μπροστά (La République En Marche)», το οποίο θριάμβευσε στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση του 2017.
Το νευραλγικό σημείο και το κλειδί της υπόθεσης των προεδρικών και των βουλευτικών Εκλογών στη Γαλλία είναι η επίτευξη της επονομαζόμενης Συγκατοίκησης ή Συμβίωσης ή Συνύπαρξης ή Συμπόρευσης (Cohabitation) προέδρου και πρωθυπουργού έτσι, ώστε να μη διαταραχθεί η ομαλή πορεία της κυβερνησιμότητας της χώρας.
Με άλλα λόγια σκοπός είναι να εκλέγονται (έχοντας τη λαϊκή νομιμοποίηση) ο πρόεδρος και ο πρωθυπουργός (που επιπλέον θα έχει τη Ψήφο Εμπιστοσύνης της Εθνοσυνέλευσης) οι οποίοι θα έχουν έχουν κοινή προέλευση15.
Δηλαδή ο πρωθυπουργός να είναι άτομο της εμπιστοσύνης του προέδρου για να μην προκύπτουν ασυμφωνίες οι οποίες, σε ακραίες περιπτώσεις, θέτουν ζητήματα αποπομπής του πρωθυπουργού από τον πρόεδρο και κατ΄ επέκταση της αλλαγής του κυβερνητικού σχήματος με την προϋπόθεση ότι το εγχείρημα να μπορεί να αποσπάσει τη Ψήφο Εμπιστοσύνης της Εθνοσυνέλευσης.
Πρόκειται για μια πρόβλεψη του Γαλλικού Συντάγματος η οποία πηγάζει από την ανάγκη της διασφάλισης της Κυβερνητικής ομαλότητας (κυβερνησιμότητα gouvernabilité).
Κατάσταση η οποία επιτεύχθηκε κατά την τρέχουσα κυβερνητική περίοδο με τον Πρόεδρο Macron και τους δυο πρωθυπουργούς τους οποίους διόρισε. Πρώτα τον Édouard Philippe (15/4/2017-3/7/2020) και μετά το νυν πρωθυπουργό Jean Castex.
Ενέργειες οι οποίες είχαν τη Ψήφο Εμπιστοσύνης της Εθνοσυνέλευσης.
Το ιστορικό της μέχρι σήμερα πορείας του θέματος, είναι το ακόλουθο: (Α) Οι Προεδρικές Εκλογές στη Γαλλία διενεργήθηκαν σε δυο γύρους 22/4/2017 και 6/5/2017. Ο τότε απερχόμενος Πρόεδρος François Hollande δεν υπέβαλε υποψηφιότητα. Το 2016 όταν ο Emmanuel Macron ήταν ο εν ενεργεία Υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης με πρωθυπουργό τον Manuel Valls (τον οποίο είχε διορίσει ο Πρόεδρος Holland), ίδρυσε το δικό του κόμμα «Η Δημοκρατία Μπροστά (La République En Marche)» με το οποίο συμμετείχε στις Προεδρικές και στις Βουλευτικές Εκλογές.
(Β) Στον α΄ γύρο μεταξύ 11 υποψηφίων ο Macron κατετάγη πρώτος με ποσοστό 24,01%. Δεύτερη κατετάγη η Marion Le Pen, η οποία ήταν πρόεδρος του ακροδεξιού κόμματος Εθνικό Μέτωπο (Front National, σήμερα Εθνική Συσπείρωση Rassemblement national) που έλαβε 21,30% των ψήφων.
Στο δεύτερο γύρο μεταξύ των δυο υποψηφίων ο Macron κατήγαγε νίκη λαμπρή με ποσοστό 66,10% και ανακηρύχτηκε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες τότε ανάσαναν από το βάρος του άγχους και της ανησυχίας για την έκβαση των Γαλλικών Προεδρικών Εκλογών εξαιτίας της διόγκωσης του κύματος αντιευρωπαϊσμού, ευρωφοβίας, ευρωαλλεργίας, ευρωλαϊκισμού, ευρωεθνικολαϊκισμού και ευρωσκεπτικισμού που είχε αναπτυχθεί τότε σε όλα τα κ-μ της ΕΕ και σε μεγάλο βαθμό συνεχίζουν να υφίστανται μέχρι νεωτέρας όπως ενδέχεται να φανεί (αν δεν αναστραφούν οι καταστάσεις) στις επόμενες ευρωεκλογές (Élections européennes) το 2024.
Στην ουσία τη νίκη του Macron χαιρέτισαν πανευρωπαϊκά και με πολύ ενθουσιασμό όλοι οι Ευρωπαϊστές (europhile ή européiste), δηλαδή όλοι όσοι εμφορούνται με τις αξιακές αρχές, τα ιδεώδη και τα ιδανικά του Ευρωπαϊσμού (attitude pro-européenne) και οραματίζονται μια κατάσταση «με περισσότερο Ευρώπη η οποία όμως να είναι συγχρόνως και μια πολύ πιο ισχυρή Ευρώπη στον κόσμο» και, φυσικά, μια Ευρώπη που δε θα είναι υποχείριο των ΗΠΑ (post hoc του NATO) με ή χωρίς τη συνεργασία του έτερου Καππαδόκη που είναι το Ηνωμένο Βασίλειο16.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στον επίσημο εορτασμό της νίκης των προεδρικών εκλογών του 2017 που έγινε στο Λούβρο ακουγόταν συνέχεια ο επίσημος ύμνος της ΕΕ, δηλαδή η Ωδή στη Χαρά (Ode to Joy) του Ludwig van Beethoven.
(Γ) Λίγο μετά τις Προεδρικές Εκλογές διενεργήθηκαν οι Βουλευτικές Εκλογές στη Γαλλία στις 11 και στις 18 Ιουνίου του 2017 για την εκλογή των 577 μελών της 15ης Εθνοσυνέλευσης της Ε΄ Γαλλικής Δημοκρατίας.
Το κόμμα En Marche πρώτευσε τόσο στον πρώτο όσο και στο δεύτερο γύρο.
Με ποσοστό 43,06% διαθέτει 308 έδρες στην Εθνοσυνέλευση. Συνεργαζόμενο με το κεντρώο Δημοκρατικό Κίνημα (Mouvement démocrate, MODem) του François Bayrou (42 έδρες) διαθέτουν την πλειοψηφία της Εθνοσυνέλευσης και συνεργάζονται αρμονικά με το Πρόεδρο Macron.
(Δ) Ο πρώτος πρωθυπουργός τον οποίο διόρισε ο Macron ήταν o Édouard Philippe (15/4/2017-3/7/2020) τον οποίο αντικατέστησε με τον εν ενεργεία σήμερα πρωθυπουργό Jean Castex.
Κατά την προσωπική γνώμη του υποφαινόμενου η Γαλλία και όλη η ΕΕ θα παρακολουθήσουν ένα déjà vu του 2017 (μια προμνησία, ένα ήδη ιδωμένο) στις επόμενες προεδρικές και βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία.
Όλες οι μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις/σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι ο Macron και το κόμμα του προηγούνται των αντιπάλων οι οποίοι μέχρι σήμερα έχουν εμφανιστεί στο προσκήνιο ως υποψήφιοι17.
Στο πολιτικό φάσμα από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, ο Macron δεν κινδυνεύει από κανένα αντίπαλο. Οι ακροδεξιοί Marion Le Pen και Éric Zemmour, οι αριστεροί, οι σοσιαλδημοκράτες, οι κομμουνιστές, οι οικολόγοι και άλλοι λ.χ. JeanLuc Mélenchon, Anne Hidalgo, Arnaud Montebourg, Fabien Roussel, Yannick Jadot, κλπ. δε μπορούν να σταματήσουν το Macron ο οποίος καλύπτει τον κεντρώο φιλοευρωπαϊκό και προοδευτικό χώρο με επέκταση και διείσδυση στην κεντροαριστερά και στην κεντροδεξιά καθώς και μεταξύ των οικολόγων.
Ο μόνος πιθανός σοβαρός αντίπαλος του Macron είναι γυναίκα. Πρόκειται για την Valérie Pécresse η οποία εκπροσωπεί το συντηρητικό και παραδοσιακό δεξιό πολιτικό χώρο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (Les Républicains).
Πολύ πρόσφατα η Valérie Pécresse επισκέφτηκε τον πρωθυπουργό Κυριάκο
Μητσοτάκη (14/1/2022) εξαιτίας του γεγονότος ότι το Γαλλικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι μέλος της ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (Le groupe du
Parti populaire européen) στο οποίο ανήκει και η ΝΔ.
Μαζί της ήταν ένας πολύ επιτυχημένος Γάλλος πολιτικός ο Michel Barnier (πρώην υπουργός στη Γαλλία, πρώην επίτροπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) ο οποίος ήταν ο αρμόδιος διαχειριστής από πλευράς ΕΕ της υπόθεσης του «διαζυγίου» της ΕΕ με το Ηνωμένο Βασίλειο (Brexit).
Είναι στοχαστικά και πιθανοτικά αναμενόμενο με σημαντικό επίπεδο βεβαιότητας (ceteris paribus) ότι στο β΄ εκλογικό γύρο ο Macron έχοντας ως αντίπαλο την Valérie Pécresse θα επαναλάβει την επιτυχία του 2017 αφού δίπλα στο
Macron θα συσπειρωθούν όλες οι κεντρώες, κεντροαριστερές και κεντροδεξιές πολιτικές δυνάμεις μαζί με τους οικολόγους που συγκροτούν την πλειοψηφία του προοδευτικού εκλογικού σώματος στη Γαλλία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη σχηματίστηκαν οι πρώτες συμμαχίες (που θα αυξηθούν προϊόντος του χρόνου) οι οποίες τάχθηκαν, ενεργοποιήθηκαν και κινητοποιήθηκαν υπέρ της επανεκλογής του Macron.
Είναι το Κίνημα «Μαζί Πολίτες (Ensemble Citoyens)» στο οποίο συσπειρώθηκαν 7 πολιτικοί σχηματισμοί που επιθυμούν την παραμονή του Macron στο τιμόνι της Γαλλικής Προεδρίας.
Στο «Μαζί Πολίτες» συμμετέχουν: Το κόμμα της πλειοψηφίας LREM (La Rébublic en Marche). Το κεντρώο Δημοκρατικό Κίνημα MODEM (Mouvement démocrate) του François Bayrou., Το νεοσύστατο HORIZONS του πρώην πρωθυπουργού Édouard Philippe από τον κεντρώο μεταρρυθμιστικό χώρο. Το κόμμα AGIR (La Droite Construtive, τα Εποικοδομητικά Δικαιώματα) το οποίο είναι δικτυωμένο πανευρωπαϊκά και ανήκει στον κεντροδεξιό και φιλελεύθερο χώρο με επίκεντρο τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Το Εδάφη Προόδου (Territoires de Progress) του Xavier Iacovelli το οποίο κλίνει προς τα αριστερά. Το EC (En Commun, Από Κοινού) του Philippe Hardouin το οποίο κινείται στο χώρο της οικολογίας, της κεντροαριστεράς και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Το Parti Radicale
(Ριζοσπαστικό Κόμμα) του Laurent Hénart από τον κεντρώο χώρο.
Post hoc ergo propter hoc το περί ου ο λόγος Πρόγραμμα της Γαλλικής Προεδρίας του Consilium Europaeum θα προχωρήσει απρόσκοπτα και φυσικά τίποτε δεν πρόκειται να διαταράξει την αδιάλειπτη Ελληνο-Γαλλική Φιλία και Συνεργασία (Αmitié et Partenariat Franco-Helléniques) στο πλαίσιο του δόγματος Ελλάς Γαλλία Συμμαχία (Grèce France Alliance).
* Οι αριθμοί – εκθέτες παραπέμπουν στις υποσημειώσεις
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
- Η Ε΄ Γαλλική Δημοκρατία εγκαθιδρύθηκε το 1958. Εμπνευστής ήταν ο αείμνηστος Γάλλος ηγέτης και οραματιστής Charles de Gaulle και αρχιτέκτονας ο Michel Jean-Pierre
Debré (πρώτος πρόεδρος και πρώτος πρωθυπουργός αντίστοιχα). Από τη Γαλλική Επανάσταση (Révolution française 1779-1789) μέχρι τη σημερινή Ε΄ Γαλλική Δημοκρατία οι 4 προηγούμενες ήταν οι ακόλουθες: Α΄ Γαλλική Δημοκρατία (1792-1804). Β’ Γαλλική Δημοκρατία (1848-1852). Γ’ Γαλλική Δημοκρατία (1870-1942). Δ’ Γαλλική Δημοκρατία (1946-1958).
- (α) Στον Πρόεδρο συγκεντρώνεται η μεγαλύτερη και η πιο νευραλγική πολιτική εξουσία (προεδρο-κεντρισμός) υπό προϋποθέσεις που διασφαλίζουν την ακεραιότητα της διακυβέρνησης και της δημοκρατίας (β) Ο Πρόεδρος ορίζει τον πρωθυπουργό και στη συνέχεια, μετά από πρόταση του τελευταίου, τα υπόλοιπα μέλη της Κυβέρνησης. Η κυβέρνηση, ωστόσο, πρέπει να έχει την εμπιστοσύνη της Εθνοσυνέλευσης, δηλαδή τη Ψήφο Εμπιστοσύνης της Εθνοσυνέλευσης.
- Άμεση και καθολική με την ένοια ότι ψηφίζουν όλοι οι πολίτες άμεσα και όχι έμμεσα με τη μεσολάβηση κάποιου εκλογικού σώματος απαρτιζόμενου από εκλέκτορες. Με την άμεση και καθολική ψηφοφορία αποκτάται η επονομαζόμενη λαϊκή νομιμοποίηση από την οποία πηγάζει η Πολιτική Ταυτότητα και η Πραγματική Ισχύς όλων όσοι εκλέγονται. Για το λόγο αυτό στο άρθρο δε συζητείται η υπόθεση της Γερουσίας (Sénat) που είναι το δεύτερο νομοθετικό Σώμα (με 321 μέλη) της οποίας η ισχύς είναι περιορισμένη και δεν επηρεάζει τις εξελίξεις.
- Πενταετής θητεία του προέδρου από το 2000 και μετά. Μέχρι τότε ήταν 7ετής.
- Δηλαδή πλειοψηφία 50% και μια ψήφος κατ΄ ελάχιστον είτε στον α΄ γύρο μεταξύ όλων των συνυποψηφίων είτε στο β΄ γύρο μεταξύ των δυο πρώτων συνυποψηφίων.
- Δηλαδή πλειοψηφία 50% και μια ψήφος κατ΄ ελάχιστον στον αριθμό των 577 εδρών της Εθνοσυνέλευσης.
- Μερικά παραδείγματα Προέδρων και Πρωθυπουργών διαφορετικής προέλευσης: François Mitterrand – Jacques Chirac (1986 – 1988), François Mitterrand –Édouard Balladur (1993 –1995), Jacques Chirac – Lionel Jospin (1997 – 2002.
- Η ψύχωση, η εμμονή, η φοβία, η απώλεια διεθνούς ισχύος και κύρους, τα ταμπού, τα φετίχ και οι αποτυχίες της Εξωτερικής Πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και της Ρωσικής Δημοκρατίας (σε διάφορες περιοχές του κόσμου, λ.χ. Αφγανιστάν, Μέση Ανατολή, Β. Αφρική, Κριμαία, Γεωργία, Αμπχαζία, Ν. Οσετία, Νότιοανατολική Ασία, κλπ) σε συνδυασμό με πράξεις όπως ακύρωση αγωγών Nord Stream 2, απαξίωση East Med,κλπ. θέτουν σε κίνδυνο την Pax Europaea, αποσταθεροποιούν την οικονομία της ΕΕ, διογκώνουν τα Μεταναστευτικά/Προσφυγικά Ρεύματα, κ.λπ. βλ. επίσης πρόσφατη Κρίση στην Ουκρανία, αντι-Κινεζική Τριμερής Συμφωνία Ασφαλείας AUCUS (Australia, UK, US), κλπ.
- Μέχρι σήμερα έχουν δηλώσει πρόθεση περίπου 39 υποψήφιοι inter alia 10 ανεξάρτητοι. Οι υποψηφιότητες καλύπτουν όλο το πολιτικό φάσμα.
