Ο Νικολά Κακλαμάνος και ο Μιχάλης Σιλμεζόγλου πρωταγωνίστησαν ως μέλη της πιο διάσημης ομάδας ληστών στη Γαλλία, που έδρασε τη δεκαετία του ’70, πραγματοποιώντας εντυπωσιακά χτυπήματα
Ο Εντμόν Βιντάλ μπορεί να είχε πάρει άλλη ρότα στην ζωή του, αν εκείνο το βράδυ στα τέλη της δεκαετίας του ’50, δεν σταμάταγε μαζί με τον κολλητό του έξω από ένα κλειστό μπακάλικο σε μια γειτονιά της Λιόν.
Μέχρι τότε ήταν ένας 17χρονος… αλητάμπουρας που του άρεσε η μεγάλη ζωή και οι «χαλαροί» δρόμοι της παρανομίας όμως ένα τελάρο με κεράσια που έκλεψαν από εκείνο το μπακάλικο τα άλλαξε όλα.
Ένας κάτοικος που παρακολούθησε την σκηνή, τηλεφώνησε στην αστυνομία, ο Βιντάλ κατέληξε για πρώτη φορά στη φυλακή και όταν βγήκε βούτηξε για τα καλά στην παρανομία.
Έγινε ο αρχηγός στην διαβόητη «Συμμορία της Λιόν» που μετρούσε μια περίοδο δεκαπέντε μέλη, στον πυρήνα της οποίας υπήρχαν και δύο σκληροί Έλληνες, ο Νικολά Κακλαμάνος και ο Μιχάλης Σιλμεζόγλου.
Η φατρία τους σάρωσε με ληστείες και απαγωγές την Γαλλία για κάμποσα χρόνια πριν διαλυθεί, γράφοντας τη δική της μυθιστορηματική και ενίοτε σκοτεινή διαδρομή.
Μια διαδρομή την οποία αποτύπωσε ξεχωριστά ο δημοσιογράφος Ρισάρ Σιτλύ στο βιβλίο του «Le gang des Lyonnais» το οποίο στην νέα του έκδοση περιέχει συναρπαστικές λεπτομέρειες για τα έργα και τις ημέρες της συμμορίας που τρέλανε τη Γαλλία.
Εντυπωσιακά χτυπήματα
Όταν ο Νικολά Κακλαμάνος συνάντησε για πρώτη φορά τον Εντμόν Βιντάλ κατάλαβε αμέσως ότι θα «κόλλαγε» στην ομάδα του, εκεί που βρήκε και τον Μιχάλη Σιλμεζόγλου.
Οι δύο Έλληνες που αποτέλεσαν βασικά μέλη στους «Λιονέζους» ήταν μετανάστες στην Γαλλία που μπήκαν από μικροί στους μαφιόζικους κύκλους της Λιόν.
Είχαν ήδη τη φήμη άγριων μαστροπών που δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους και ήξεραν πως να «καθαρίζουν» όταν κάποιος έμπαινε στα λημέρια τους.
Οι νέοι τους ρόλοι στην συμμορία ήταν ξεχωριστοί, όπως και κάθε μέλους που εισήλθε σε μια ομάδα που έγινε ευρέως γνωστή για τα εντυπωσιακά της χτυπήματα με πρωτότυπες μεθόδους.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, οι «Λιονέζοι» ήταν υπεύθυνοι για περίπου πενήντα χτυπήματα, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και αρκετές ληστείες.
Η πιο διάσημη από αυτές εξακολουθεί να είναι αυτή που έλαβε χώρα στο ταχυδρομείο του Στρασβούργου στις 30 Ιουνίου τοιυ 1971, ένα ζεστό μεσημέρι η οποία έγινε με βάση ένα εξαιρετικό σχέδιο που είχε εκπονήσει ο Βιντάλ.
Οι άντρες του χωρίς να πέσει ούτε ένας πυροβολισμός και σε χρόνο ρεκόρ έκλεψαν 11.680.000 γαλλικά φράγκα και εξαφανίστηκαν με τις περίφημες Renault Estaffete που χρησιμοποιούσαν.
Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο ήταν ένα μικρό βαν, το οποίο όμως οι «Λιονέζοι» είχαν τροποποιήσει και βελτιώσει για να είναι γρήγορο και να ξεφεύγει σε στενά δρομάκια.
Αυτή η τολμηρή ληστεία έκανε την «Συμμορία της Λιόν» διάσημη σε όλη την Γαλλία και χαρακτηρίστηκε η μεγαλύτερη και πιο σημαντική της μεταπολεμικής περιόδου! Ήταν όμως και κάτι άλλο. Θρασύτατη.
Μυστήριο παραμένει μέχρι και σήμερα το τι απέγινε η λεία της ληστείας η οποία όπως λέγεται χρησιμοποιήθηκε για τη χρηματοδότηση του δεξιού κόμματος UDR, του δεξιού κόμματος που διεκδικούσε την εξουσία εκείνη την εποχή.
Η αστυνομία της Λιόν τους κατηγόρησε-όχι άδικα-για τις ληστείες το 1973 στο Carrefour de Vénissieux, στο Société Générale de Chazelles-sur-Lyon, στη συνέχεια στη Feurs, στο Banque Populaire de Chalon-sur-Saône, το επόμενο έτος.
Έτερο εντυπωσιακό χτύπημα ήταν η απαγωγή του κληρονόμου της οικογένειας Μεριέ, που απελευθερώθηκε για λύτρα είκοσι εκατομμυρίων φράγκων, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Σε ό,τι αφορά την ληστεία του Στρασβούργου, αυτή είχε οργανωθεί μεθοδικά με βάση την προηγούμενη ληστεία των Χριστουγέννων του 1970, στο ταχυδρομείο του Chambéry, η οποία ήταν μια «πρόβα» της συμμορίας πριν από το μεγάλο χτύπημα.
Οι ληστές που έγιναν ταινία
Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των Γαλλικών ΜΜΕ πριν και μετά την διάλυση της διαβόητης συμμορίας εικάζεται ότι οι «Λυονέζοι» είχαν συμμετάσχει το 1975 στην δολοφονία του δικαστή Φρανσουά Ρενό, ο οποίος, όπως λέγεται, μόλις είχε ανακαλύψει με στοιχεία ότι τα λεφτά από την ληστεία του Στρασβούργου είχαν καταλήξει στο UDR.
Την δουλειά φέρεται να ανέλαβαν ο Κακλαμάνος και ο Σιλμεζόγλου, γνωστοί για την ψυχραιμία που διέθεταν όταν οι καταστάσεις ζόριζαν και η πίεση γινόταν αφόρητη.
Ο Βιντάλ ήταν ήδη στη φυλακή ένα χρόνο μετά την σύλληψή του και παρότι προσπάθησε να δραπετεύσει δυο χρόνια μετά, τελικά έμεινε στην φυλακή μέχρι το 1982.
Βγαίνοντας αποφάσισε να αφήσει το παρελθόν πίσω του και να ξεκόψει ανοίγοντας μια επιχείρηση με καταστήματα υφασμάτων μαζί με την σύζυγό του και ουσιαστικά παρέμενε στην αφάνεια μέχρι την στιγμή που έγραψε την αυτοβιογραφία του.
Το βιβλίο με τίτλο «Για μια χούφτα κεράσια» ήταν μια καταγραφή της διαδρομής που είχε αυτός ο τσιγγάνος με το παρατσούκλι «Μομόν» που ήταν ο αρχηγός στην «Συμμορία της Λιόν».
Έγινε ταινία από τον Ολιβιέ Μαρσάλ που ξετρελάθηκε όταν το διάβασε και σε αυτήν ο Νικολά Κακλαμάνος σκοτώνεται με ξυράφι, κάτι που δεν έγινε ποτέ.
Η αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας συμμορίτης σκοτώθηκε ένα βράδι του 1989 έξω από το μπαρ που διαστηρούσε στην λεωφόρο Μπερθελό της Λιόν, από άγνωστους δράστες που άδειασαν δυο γεμιστήρες πάνω του πριν χαθούν στο σκοτάδι.
Ο «Νικ λε Γκρεκ» όπως τον έλεγαν σωριάστηκε μέσα σε μια λίμνη αίματος παίρνοντας τα μυστικά που είχε μαζί του, ενώ ο Σιλμεζόγλου πιυ τον φώναζαν «Μισέλ λε Γκρεκ» χάνεται κι αυτός στην αχλή του χρόνου, όταν δολοφονείται από αγνώστους στην πόλη Αίν της Ανατολικής Γαλλίας, κοντά στα σύνορα με την Ελβετία.
Χάνεται σε αυτά τα σκοτεινά χρόνια, όταν η «Συμμορία της Λιόν» δεν είχε τίποτα να ζηλέψει από τον υπόκοσμο της Μασσαλίας και τα μέλη της ήταν άρρηκτα δεμένοι με όρκους σιωπής αν πιαστούν.
protothema.gr
