του Θέμη Ι. Κανελλόπουλου
Έγινε… συνήθεια πια κι αυτό είναι το άσχημο και η μεγαλύτερη «καταστροφή»! Για τον τρόπο με τον οποίο, πλέον, αντιμετωπίζονται οι ανθρώπινες ζωές. Θα μετράνε τον πόνο και την ταλαιπωρία που θα μπαίνουν στο… τσουβάλι για να ζυγιαστούν -καθεμιά προσωπική τραγωδία και Γολγοθάς- με μια… χούφτα ευρώ.
Κι έτσι απλά, σε κάθε αντιμετώπιση φυσικής καταστροφής θα φαινόμαστε… λίγοι. Κι αυτό θα συμβαίνει εσαεί όσο λείπουν δυο βασικά πράγματα, το σχέδιο και οι ευθύνες.
Και καλά το πρώτο σηκώνει αρκετή συζήτηση ανάλογα με τις περιστάσεις και τις συνθήκες (άσε που έχουμε φθάσει να μετράμε το «ακραίες» σε πόσα ακραία… χωρίζεται για να βαθμονομούμε την ανεπάρκειά μας).
Το δεύτερο -της ευθύνης- είναι και το πιο συγκλονιστικό. Κάποιοι τώρα θα βρουν να φταίει η πρόγνωση που δεν… έπιασε όσο θα έπρεπε, φυσικά ο… αέρας που έφερε τον χιονιά εισαγόμενο από τον… Καναδά (μάλλον… γιατί δεν συμφωνήσαμε με τη δική τους εταιρεία για το Διεθνές Κέντρο Εκπαίδευσης) και μετά τον… στρατηγό άνεμο, το σχέδιο των… εξωγήινων εμπρηστών στο Μάτι, τη Μάνδρα και όλα τα συναφή, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα βρίσκουν η πολιτική και οι πολιτικοί για να πέφτει κάπου η ευθύνη εκτός από τους πρωταγωνιστές.
Και πάμε στους πρωταγωνιστές των τελευταίων ημερών. Οι πραγματικοί πολιτικοί πρωταγωνιστές… χάθηκαν από την οθόνη. Ωστόσο… Ένας ηγέτης βγαίνει μπροστά, όχι μόνο στα καλά αλλά και στα άσχημα. Εκεί κρίνεται ο ηγέτης όταν δεν είναι όλα γύρω ρόδινα και αναλαμβάνει και ευθύνες και τις ζητά. Ένας ηγέτης βγαίνει και… τσαλακώνεται, πάει στα χιόνια σε αυτές τις καταστάσεις που ζούσαν όλοι αυτοί οι χιλιάδες άνθρωποι -με ή και χωρίς το πολυτελές τζιπ και τους ακόλουθούς του- και… ζει όπως και οι πολίτες του, γιατί είναι μέρος της πολιτείας.
Δυο ημέρες μετά το νέο μπάχαλο όλοι… εξαφανίστηκαν στο χιόνι. Τα… διαγγέλματα προς τον ελληνικό λαό τώρα δεν είναι τώρα αναγκαία και φυσικά η απουσία μοιάζει με σιωπηρή… αποδοχή της ανεπάρκειας. Δύο ημέρες μετά και ένας… επαρκής δεν είχε την ευθιξία να παραιτηθεί, γιατί για όλα θα φταίει κάποιος άλλος.
Σύντομα θα ξεχαστούν όλα, κάπως έτσι ή αλλιώς… Μαζί τους θα ξεχαστεί και η υπέρτατη έννοια της ευθύνης. Και θα μείνουμε με μια συγγνώμη, όμως, μια συγγνώμη δεν αρκεί και δεν (μας)… αξίζει έτσι.
Υ.Γ. Κάποιος μου έστειλε μια φωτογραφία που λέει αρκετά για το πως ακριβώς πρέπει να πορεύεται κάθε ηγέτης.
