Ζούμε ίσως την πιο περίεργη φάση της μεταπολιτικής. Δεν είναι ότι αυτό που διαμόρφωσε ο πρωθυπουργός αφορά μια στενότυπη μάχη για ένα νομοσχέδιο που κανείς δεν έχει κατανοήσει την αμεσότητα της αναγκαιότητας να περάσει, εδώ και… τώρα. Είναι κάτι παραπάνω…
Η πολιτική συνθήκη του «τσαλαβουτισμού» που διαμορφώνει από τη θέση του καλού πολιτικού «μάνατζερ» (σ.σ. οι ηγέτες μας τελείωσαν) του επιτρέπει να «αλώνει» τα λοιπά κόμματα με τέτοιο τρόπο, για να εξασφαλίζει την πολιτική ισορροπία.
Αυτός ο προσανατολισμός, που μοιάζει δομικός στην επιδίωξή του, ναι μεν, διαμορφώνει ένα ισχυρό πρωθυπουργικό μοντέλο διοίκησης της χώρας, όμως, την ίδια ώρα οδηγεί στην πλήρη αλλοτρίωση της κομματικής πολιτικής. Κόμματα ανίσχυρα, χωρίς αξιακό περιεχόμενο και αρχές, με την πλήρη κατάρρευση των διαχωριστικών γραμμών, που χωρίς να το «κατανοούν» απόλυτα, υπηρετούν τον… στόχο, μέσα από τη βολική πλειοψηφία των 300, να περάσουν αυτά που… πρέπει ή επιβάλλεται.
Η αλλοτρίωση των κομμάτων και η αποξένωσή τους από την κοινωνία είναι ολοφάνερη και στην πρεμούρα του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα. Σε πλήρη αντίθεση με τους πολίτες που στέκονται ξεκάθαρα στο θέμα της… ρύθμισης.
Κι εκείνο που να επιτυγχάνεται να είναι η απορρύθμιση του πολιτικού σκηνικού στη χώρα, σε ένα πρωτόγνωρο και πολιτικά ερμαφρόδιτο πεδίο, όπου η έννοια του διαχωρισμού δεν υφίσταται και θέση πλέον έχει ο κομματικός εκφυλισμός.
