Του Θανάση Κ.
Ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας δήλωσε προχθές στη Βουλή ότι από την πλευρά της Τουρκίας αντιμετωπίζουμε “υπαρξιακό κίνδυνο”!
“Υπαρξιακός κίνδυνος” είναι ή έσχατη απειλή. Δεν αφορά μόνο την απώλεια εδάφους ή κυριαρχίας ή κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αφορά την ίδια την ύπαρξη μιας χώρας.
Το ερώτημα είναι απλό:
Τι σχέση έχει αυτή η δήλωση από τον υπουργό Άμυνας (και πρώην υπουργό Εξωτερικών), με την Εξωτερική Πολιτική, της ίδιας κυβέρνησης που υπηρετεί ο κ. Δένδιας;
Καμία!
Πώς είναι δυνατό να κάνουμε επίσημη “Διακήρυξη περί Φιλίας” με ένα γείτονα, για τον οποίο υπουργός της ίδιας κυβέρνησης δηλώνει ότι αποτελεί “υπαρξιακό κίνδυνο” για την υπόσταση της χώρας;
Δηλαδή τι ακριβώς συμβαίνει;
Ομολογούμε “μέσα” ότι αυτό που διακηρύσσουμε “προς τα έξω” είναι ψέμα;
Αντί να δείξουμε προς τα έξω ότι αντιμετωπίζουμε “υπαρξιακό κίνδυνο” από την πλευρά της Τουρκίας, για να συγκλίνουμε με άλλες χώρες που επίσης θεωρούν “επικίνδυνη” την Τουρκία, εμείς διακηρύσσουμε τη… φιλία μας προς την Τουρκία! Για την οποία ομολογούμε ότι είναι, πράγματι, “υπαρξιακός κίνδυνος” για μας…
Με μια λέξη: Κουλουβάχατα…
* Εξωτερική πολιτική σημαίνει ΠΡΙΝ απ’ όλα και ΠΑΝΩ απ’ όλα αναζήτηση συμμάχων και συγκρότηση συμμαχιών κατά κοινού εχθρού.
Αυτός είναι ο “εννοιολογικός πυρήνας”, αυτή είναι η “ουσία” του όρου “Εξωτερική Πολιτική”. Από εκεί ξεκινάμε. Κι εκεί καταλήγουμε. Πάντα…
Εμείς τους δυνητικούς συμμάχους μας (δηλαδή τους εχθρούς του εχθρού μας) τους αποδιώχνουμε – διακηρύσσοντας “φιλία” προς την Τουρκία! Και κατά τα άλλα ομολογούμε δημόσια ότι η Τουρκία αντιπροσωπεύει “υπαρξιακό κίνδυνο” για μας.
Το πρόβλημα δεν είναι πια, αν έχει δίκιο ο κ. Δένδιας (που δίκιο έχει, επ’ αυτού, τουλάχιστον…)
Το πρόβλημα είναι πως όσα είπε ο κ. Δένδιας έρχονται σε πλήρη αντίφαση με την επίσημη Εξωτερική Πολιτική της Κυβέρνησης. Γιατί δεν είναι δυνατόν να υπογράφεις τη “Διακήρυξη των Αθηνών” (περί Φιλίας με την Τουρκία κλπ.) όταν δημόσια παραδέχεσαι ότι η Τουρκία αποτελεί υπαρξιακό κίνδυνο για τη χώρα σου…
Αν προς τους “υπαρξιακούς εχθρούς” σου διακηρύσσεις τη… “φιλία” σου, με τους αληθινούς σου φίλους τι πρέπει να κάνεις, άραγε;
Από την εποχή που ο Θουκυδίδης μας άφησε τις “Ξυγγραφές” του,
και ο Πλάτωνας συνέγραφε τους “Νόμους” του
και ο Σουν Τζου την “Τέχνη του Πολέμου”
και ο Μακιαβέλι τον “Ηγεμόνα” του,
και ο Τζών Λόκ τον “Λεβιάθαν” του,
και ο Αδαμάντιος Κοραής το “Διάλογο των δύο Γραικών”,
και ο Αντουάν Ανρί Ζομινί την “Τέχνη του Πολέμου”
και ο Κάρλ Φόν Κλαούζεβιτζ το μνημειώδες “περί Πολέμου”,
και ο Αντρέ Μαρλώ, τον “Πειρασμό της Δύσης”,
και Ουίνστων Τσόρτσιλ τα “Απομνημονεύματά” του,
και ο Καρλ Πόππερ την “Ανοιχτή Κοινωνία και τους Εχθρούς της”,
όλοι αυτοί,
τόσο διαφορετικοί στοχαστές, σε τόσο διαφορετικές εποχές, άφησαν μια σοφή συμβουλή:
Να μεταχειριζόμαστε τους εχθρούς ως εχθρούς και τους φίλους ως φίλους…
Αυτονόητο, θα πείτε.
Όπως φαίνεται, όχι και τόσο “αυτονόητο”.
Γιατί εδώ κάνουμε το ακριβώς αντίθετο:
Απέναντι σε εχθρούς, που απειλούν την ίδια την ύπαρξή μας, κατά δική μας ομολογία, εμείς κάνουμε… διακηρύξεις “περί φιλίας”!
* Υπάρχει βέβαια και η… αντίθετη άποψη.
Δεν την έχει πει κάποιος σοφός. Την διατυπώνει νωχελικά ο πρωταγωνιστής του “Νονού” (Μάρλον Μπράντο), του Φράνσις Φόρντ Κόπολα:
— Να κρατάς τους φίλους σου κοντά σου, και τους εχθρούς σου… πιο κοντά σου!
Μόνο που αυτή είναι η συμβουλή που δίνει ο μαφιόζος αρχηγός σε αυτόν που πρόκειται να τον διαδεχθεί.
Είναι καλή για μαφιόζους! Για το πώς πρέπει να διαχειρίζονται οι μαφιόζοι “νονοί” τα τσιράκια τους και τους ανταγωνιστές τους.
Όχι για κυρίαρχα κράτη…
Μπλέξαμε κομματάκι το “Ηγεμόνα” με τον… “Νονό”!
και τον Νικόλο Μακιαβέλι με τον Φράνσις Φόρντ Κόπολα…
Κουλουβάχατα!
* Και ενώ ο Πρωθυπουργός είχε δηλώσει ότι τα θαλάσσια πάρκα θα γίνουν!
Ήταν απαραίτητη αυτή η πρωθυπουργική δήλωση, γιατί ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, ο κ. Φιντάν, είχε δηλώσει προηγουμένως ότι η δημιουργία θαλασσίων πάρκων στο Κεντρικό Αιγαίο από την Ελλάδα, είναι (νέα) “κόκκινη γραμμή” για την Τουρκία.
Δηλαδή μας έδωσε ένα νέο casus belli…
Και ο Έλληνας Πρωθυπουργός ένοιωσε την ανάγκη να μας διαβεβαιώσει ότι (παρά τις τουρκικές “προειδοποιήσεις” – δηλαδή τις ανοιχτές απειλές), η Ελλάδα θα προχωρήσει στη δημιουργία των θαλασσίων πάρκων…
Θαυμάσια!
Όμως, πριν προλάβουμε να… χαρούμε, ήλθε ο υπουργός Εξωτερικών, της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο κ. Γεραπετρίτης και μας… “εξήγησε” ότι τη δημιουργία των θαλασσίων πάρκων “θα τη συζητήσουμε με την Τουρκία”!
“Διορθώνοντας” έτσι τον Πρωθυπουργό του!
Τι ακριβώς θα “συζητήσουμε” με την Τουρκία; Αυτό που μας έχει “απαγορεύσει”;
Είναι αυτό Εξωτερική Πολιτική;
Τρία διαφορετικά πρόσωπα – δύο υπουργοί, αμφότεροι απολύτως αρμόδιοι, και ο Πρωθυπουργός – λένε διαφορετικά πράγματα!
Ενίοτε και διαμετρικά αντίθετα πράγματα…
Μια λέξη μόνο: Κουλουβάχατα!
* Και για να μη νομίσετε ότι αυτό ισχύει μόνο για την Κυβέρνηση, στην Αντιπολίτευση τα πράγματα είναι κομματάκι… χειρότερα!
Ήδη ακούγονται φωνές να αναγνωρίσει η Ελλάδα “κράτος Παλαιστίνης”!
Ο κ. Κασσελάκης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο πρώτος που φαίνεται να προσχωρεί. Όμως ακούγεται και σε άλλα κόμματα – ή κομματίδια – της Αντιπολίτευσης…
Το έκανε λέει η Νορβηγία και η Ισπανία. Θα το κάνει ίσως και η Γαλλία και η Σλοβακία. Άρα, γιατί να μην το κάνει και η Ελλάδα; σου λέει…
Εδώ θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς διάφορα πράγματα…
— Ότι η Νορβηγία, η οποία έσπευσε πρώτη να αναγνωρίσει “κράτος Παλαιστίνης” έχει δύο μοναδικότητες: ΔΕΝ είναι η ίδια μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι η μόνη χώρα της Δύσης που ΔΕΝ θεωρεί τη Χαμάς “τρομοκρατική οργάνωση”…
— Ότι η Ισπανία, υπό την παρούσα κυβέρνηση (που μάλλον τελειώνει σύντομα) είναι ίσως η πιο “φιλοτουρκική” στην Ευρώπη.
— Ότι η Σλοβακία, είναι από τις πιο “φιλορωσικές” στην Ευρώπη.
Να σημειωθεί ότι και η Ρωσία και η Τουρκία πρωτοστατούν σήμερα στις καταγγελίες κατά του Ισραήλ…
Όμως όλα αυτά είναι “λεπτομέρειες”, γιατί υπάρχουν δύο άλλα, πολύ πιο σοβαρά:
* Πρώτον, ποιό ακριβώς “κράτος Παλαιστίνης” μας ζητούν να αναγνωρίσουμε;
— Αυτή τη στιγμή διεθνή υπόσταση έχει μόνον η λεγόμενη “Παλαιστινιακή Αρχή” στη Δυτική όχθη (μακριά από τη Γάζα).
Αυτούς όμως ΔΕΝ τους αναγνωρίζει η Χαμάς και οι οπαδοί της στη Γάζα!
Και επί πλέον υπάρχει ένας συνεχής εμφύλιος ανάμεσα στη Χαμάς και την Παλαιστινιακή Αρχή (με εκατοντάδες νεκρούς μεταξύ τους, τα τελευταία 20 χρόνια)…
* Δεύτερον η ίδια η “Παλαιστινιακή Αρχή” δεν έχει εσωτερική νομιμοποίηση ανάμεσα στους Παλαιστίνιους, ήδη από το 2005. Έγιναν τότε εκλογές, η οργάνωση που ήταν πιστή στον Αραφάτ έχασε και κέρδισε η Χαμάς. Η νέα “ενωτική” κυβέρνηση υπό τη Χαμάς, που σχηματίστηκε αρχικά για λίγους μήνες, διακήρυξε ότι ΔΕΝ αναγνωρίζει το “Σιωνιστικό Κράτος” (δηλαδή το Ισραήλ) το οποίο όμως είχε αναγνωρίσει η PLO και η Παλαιστινιακή Αρχή!
Έτσι, μετά από λίγο το “Κουαρτέτο” του ΟΗΕ (Αμερική, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ρωσία και ΟΗΕ) ζήτησαν να διαλυθεί η κυβέρνηση εκείνη! Κι έκτοτε ξέσπασαν πολύνεκρες συγκρούσεις: οι οπαδοί της “Παλαιστινιακής Αρχής” εκδιώχθηκαν από τη Γάζα, οι οπαδοί της Χαμάς τέθηκαν εκτός νόμου στην Δυτική Όχθη, κι από τότε η Παλαιστινιακή Αρχή ΔΕΝ έχει εκλεγμένη κυβέρνηση, η Γάζα ΔΕΝ έχει διεθνή υπόσταση, και οι δύο “παλαιστινιακές πλευρές” είναι “σκοτωμένες” και αμοιβαία μισούμενες μεταξύ τους…
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι περισσότερες αραβικές χώρες να έχουν κόψει τις σχέσεις τους με τη Χαμάς (την οποία θεωρούν “επικίνδυνη”) και να έχουν υποβαθμίσει τις σχέσεις τους με την Παλαιστινιακή Αρχή (που τη θεωρούν μη νομιμοποιημένη να εκφράζει το λαό της Δυτικής όχθης).
Ποιό ακριβώς “κράτος Παλαιστίνης” ζητούν να αναγνωριστεί;
Αυτό που… ΔΕΝ υπάρχει; Αυτό που οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι δεν αναγνωρίζουν; Αυτό που οι υπόλοιποι Άραβες δεν αναγνωρίζουν;
Τι εξυπηρετούν όλα αυτά;
Μόνο την Πολιτική της Τουρκίας (που στηρίζει τη Χαμάς και προσπαθεί να εμφανιστεί ως “προστάτης” όλων των Παλαιστινίων),
την ίδια τη Χαμάς (που είναι τρομοκρατική οργάνωση),
τους εχθρούς του Ισραήλ (που μαζί με την Αίγυπτο είναι οι μόνες που αντιστέκονται στις τουρκικές προκλήσεις),
αλλά και τη Ρωσική Πολιτική, η οποία – μαζί με την Τουρκία σε αυτή την περίπτωση – προσπαθεί να εκτρέψει τη διεθνή προσοχή:
από τον Πόλεμο της Ουκρανίας – όπου η ίδια προελαύνει,
στη Μέση Ανατολή και τη Γάζα – που διχάζει τους Δυτικούς.
Κι εμείς τι δουλειά έχουμε να μπλέκουμε σε όλα αυτά;
Ένας Θεός ξέρει μόνο…
Ή μάλλον ούτε Αυτός.
Όπως έλεγαν και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι:
— Δουλειά δεν είχε ο Διάολος… ασχολούνταν με την Εξωτερική Πολιτική της Ελλάδας!
Όπου η Κυβέρνησή της δεν ξέρει τι ακριβώς κάνει με την Τουρκία (από την οποία αντιμετωπίζουμε “υπαρξιακή απειλή”)
ενώ η Αντιπολίτευση υποστηρίζει τις διεθνείς πρωτοβουλίες των εχθρών της Ελλάδας.
Με μια λέξη – να το ξαναπούμε για να το εμπεδώσουμε:
Κουλουβάχατα!
