– Γειά σου Δώρα, είμαι η Καρολάιν. Καλώς ήλθες στον Παράδεισο. Γιατί, όμως, άφησες τόσο νωρίς τη ζωή;
– Γειά σου Καρολάιν. Δεν ήθελα να αφήσω τη ζωή, τους γονείς μου, τους φίλους, τα παιδιά στο σχολείο. Αλλά είχα ένα σύντροφο που με σκότωσε… γιατί με αγαπούσε.
– Κι εσένα σ’ αγαπούσε τόσο πολύ; Γιατί κι εμένα με έπνιξε γιατί με… λάτρευε. Ηθελα να φύγω με το παιδί μας, αλλά δεν πρόλαβα. Ευτυχώς που εσύ δεν άφησες πίσω ένα παιδί.
Ελα Δώρα να σου γνωρίσω κι άλλες γυναίκες που ήρθαν πρόσφατα στον Παράδεισο.
Η Καρολάιν κράτησε από το χέρι τη Δώρα από τη Ρόδο και την ξενάγησε στου Παραδείσου τα δωμάτια.
«Ελα Δώρα να σου γνωρίσω τη Σταυρούλα. Την σκότωσε με καραμπίνα πισώπλατα στο Ρέθυμνο ένα… άγριο αρσενικό. Τουλάχιστον κι αυτός αυτοκτόνησε, όχι σαν κάτι άλλους…»
Εδώ δίπλα είναι και η Μόνικα από τη Ρουμανία. Μόλις 42 ετών ήταν και ο πρώην σύντροφός της, αφού τη σκότωσε την… τσιμέντωσε στην αυλή.
– «Αλήθεια; Γιατί τόσο μίσος; Τι του έκανε; Γιατί δεν τη σεβάστηκε ούτε νεκρή;», είπε η Δώρα. Αλλά τι να απαντήσεις…
«Και από εδώ η Κωνσταντίνα, από τη Μακρινίτσα του πανέμορφου Πηλίου. Την «καθάρισε», μαζί με τον αδερφό της ο πρώην σύζυγός της. Ξέρεις γιατί; Γιατί την κακοποιούσε συνέχεια, κι αυτή αποφάσισε να τον εγκαταλείψει. Όμως, ούτε αυτό την έσωσε»
«Τελικά μήπως δεν σώζεται η γυναίκα, ακόμη κι αν εγκαταλείπει τον κακοποιητή της; Δεν είδες εγώ Καρολάιν; Και που έφυγα μακριά του για να σωθώ, κοίτα που βρίσκομαι τώρα», είπε ο Δώρα.
«Εχεις δίκιο, κι άλλες γυναίκες έφυγαν, αλλά βρίσκονται στον Παράδεισο, εκεί που πάνε όλες οι γυναίκες που κακοποιήθηκαν, που τρομοκρατήθηκαν, που τελικά δολοφονήθηκαν…», είπε η Καρολάιν, αναπολώντας το κοριτσάκι της και ρίχνοντας κατάρες στον πιλότο που περνά μια χαρά στη φυλακή.
Όμως, οι γυναίκες στον Παράδεισο ήταν ατελείωτες. 11 μόνο μέσα στο 2021, πάνω από 100 σε μια 10ετία. Τις σκότωσαν οι άντρες τους, οι σύντροφοί τους, οι κακοποιητές τους.
Η Γαρυφαλιά στη Φολέγανδρο, η Ελένη στην Αγία Βαρβάρα, η 31χρονη στη Δάφνη. Τόσες άλλες, σφαγμένες, στραγγαλισμένες, χτυπημένες με πιστόλια και καραμπίνες.
Η Δώρα έπαθε σοκ. Που να περίμενε ότι και η ίδια θα ήταν τώρα ανάμεσα σ’ αυτές τις γυναίκες;
Που να περίμενε ότι αυτό το κορίτσι με τα υπέροχα μάτια που την κοιτάζει είναι η Ελένη Τοπαλούδη.
«Γειά σου Δώρα. Κι εμένα, με βίασαν και με σκότωσαν στη Ρόδο. Στο νησί που κι εσύ έχυσες το αίμα σου.
Βλέπω τη μάνα μου να οδύρεται, να μην μπορεί να ησυχάσει, να μη μπορεί να ξεχάσει. Ετσι θα γίνει και με τη δική σου μάνα. Πάει… τέλειωσε η ζωή της, αγαπημένη μου Δώρα», είπε η Ελένη Τοπαλούδη.
«Κοριτσάκι μου. Πόσο λυπάμαι, δεν έζησες τη ζωή σου. Εφυγες τόσο νωρίς γιατί ήσουν γυναίκα. Πόσο λυπάμαι για τα νιάτα όλων σας», είπε η δασκάλα Δώρα που ακόμη το κορμί της δεν έχει κρυώσει…
Εκεί στην άκρη αυτή του Παραδείσου υπάρχουν κι άλλες πολλές γυναίκες, από προηγούμενα χρόνια. Τις ξεχάσαμε, αλλά είναι εκεί.
Είναι τα θύματα μιας παράλογης σφαγής. Γυναικοκτονία τη λένε, έστω κι αν σε κάποιους χαλάει η εικόνα της καλής, ελληνικής, χριστιανικής οικογένειας.
Τις δολοφόνησαν οι «ανατολίτες» άνδρες. Μάτσο που λένε και στην Αμέρικα. Μάγκες που δεν σηκώνουν πολλά – πολλά. Που είναι… ανώτερα όντα.
Που όταν… υπεραγαπούν, ζηλεύουν.
Που όταν ζηλεύουν βάζουν κανόνες. Που όταν οι γυναίκες δεν αντέχουν τους κανόνες τις σκοτώνουν.
Δεν τις αφήνουν να φύγουν. Δεν τις ελευθερώνουν, γιατί είναι «άντρες». Είναι ανατολίτες που έχουν πάθη. Και γιατί… φταίνε και οι γυναίκες που δολοφονήθηκαν.
Οι «ανατολίτες» άνδρες που έτσι έμαθαν από την οικογένειά τους. Που έχουν γονείς να λένε «ήταν ψυχούλες, καλά παιδιά, αλλά… παρασύρθηκαν από τον έρωτά τους». Που έχουν συγγενείς που λένε «ε, τα ήθελαν και οι γυναίκες. Δεν είναι όλες καλές. Μόλις τους δίνεις ό,τι θέλουν αλλάζουν… ».
Που υπάρχουν αστυνομικές αρχές που αδιαφορούν για τις καταγγελίες.
Που υπάρχουν συγγενείς και γείτονες… πεφτοσυννεφάκηδες. Κατόπιν εγκλήματος σχολιαστές στα τηλεπαράθυρα…
Τ’ ακούς Δώρα; Εμαθες Καρολάιν; Κατάλαβες Γαρυφαλιά; Δεν είχατε καμιά τύχη. Γιατί πέσατε σε «ανατολίτες» άνδρες.
Δεν είναι όλοι έτσι. Δεν είναι όλοι δέσμιοι της πατριαρχικής κοινωνίας που μεγάλωσαν.
Υπάρχουν και οι καλοί. Αλλά εσείς είσαστε άτυχες, πιάσατε τον πρώτο λαχνό…
Γι’ αυτό είστε στον Παράδεισο.
«Πάμε Δώρα να σου δείξω το αιώνιο σπίτι σου. Δεν έφταιγες. Ησουν άτυχη, όπως κι εγώ. Μην ανησυχείς πια, εδώ δεν υπάρχει πόνος. Και ίσως κάποτε να γίνεις σύμβολο.
Ένα αστέρι στον ουρανό που θα το βλέπουν οι γυναίκες και θα παίρνουν δύναμη.
Που θα το βλέπουν οι κακοί άνδρες και δεν θα τολμούν να απλώσουν χέρι στις γυναίκες ή στις συντρόφους τους.
Που θα το βλέπουν οι καλοί άνδρες και θα αγαπούν περισσότερο τις συντρόφους τους, που θα βάζουν φραγμό στους κακοποιητές, στους επίδοξους δολοφόνους.
Πάμε Δώρα, έχουμε πολύ χρόνο να τα πούμε. Να δούμε τι πήγε λάθος.
Πάμε Δώρα. Είμαι η Καρολάιν από τα Γλυκά Νερά. Και είμαι νεκρή. Όπως κι εσύ. Όπως κι όλες αυτές που έπεσαν νεκρές από τα χέρια των φονιάδων ανδρών τους».
Και ζήσαν (;) αυτές κακά κι εμείς χειρότερα…
Βασίλης Σ. Κανέλλης
in.gr
