Μεγαλύτερη απογοήτευση τα χρόνια που ζω, δεν έχω νοιώσει. Πάντα κάποια ελπίδα έμενε.. έφυγε εκείνο, θα έρθει το άλλο, χάσαμε αυτό ,θα μας μείνει εκείνο.. Σήμερα όμως ζούμε μία φυλακή και δεν είμαστε ένοχοι . Ζούμε στην απόλυτη απογοήτευση ότι τίποτε καλό δεν μας έμεινε, καμία αισιοδοξία, καμία ελπίδα.
Βλέπω τους τουρίστες να φεύγουν για τις χώρες τους και τους ζηλεύω.. Εσείς φεύγετε και εμείς μένουμε εδώ ,να υπομένουμε μία ζωή που δεν μας αξίζει, μία φυλακή που δεν τη διαλέξαμε, αλλά πρέπει να την υπομείνουμε.. Και όπως λένε όλοι ,μακάρι να έχουν ένα καλύτερο μέλλον τα παιδιά μας…
Τίποτε όμως, τίποτε, ακόμα χειρότερα.. θέλουν να τα εξευτελίσουν, να τα κάνουν να υποκύψουν σε εξευτελισμούς με μάσκες σε καφενεία, και μισθούς πείνας… Κάποτε όμως έλεγες , ε, δεν θα έρθουν οι εκλογές; θα σας δείξω εγώ.. Υπήρχε μία ελπίδα, έστω και πρόσκαιρη, έστω και ψεύτικη ,ότι ο επόμενος θα δώσει κάτι στον απελπισμένο στον πεινασμένο.. τώρα τι; Μηδέν εις το πηλίκον…
Οι προηγούμενοι περιμένουν σαν τις ύαινες να αρπάξουν τα κόκαλα από τα λιοντάρια που μας κυβερνούν τώρα, και οι τωρινοι λες και μας μισούν, λες και πρέπει να πληρώσουμε τα σφάλματά τους, με πόνο, φυλάκιση, εξορία, ανεργία και υποταγή.. Αλήθεια άνθρωποι που έχουν ένα βαρυσήμαντο λόγο στη χώρα, άνθρωποι της επιστήμης και του πνεύματος, δεν θα ορθώσουν άποψη για αυτό το απαρτχάιντ;;
Για μαύρους και λευκούς; για σκλάβους και ελεύθερους; για δουλους και πληβείους;;
Μέχρι που έχει φτάσει ο φόβος; Και τι φοβάστε επιτέλους;
Την κυβέρνηση ή τον ιό; Ή τη σίγουρη βόλεψή σας;;
Απαντήστε μου….
Θόδωρος Γαλανόπουλος
