Γράφει ο Θανάσης Κ.
Προ-παραμονή των Χριστουγέννων διάβασα σε δημοφιλή στήλη του ελληνικού Τύπου ένα άρθρο που αναφερόταν στον πρώην Πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, υπό τον εύγλωττο τίτλο:
”Διατηρεί την παιδικότητά του”!
Γνωστός επιφυλλιδογράφος, κατηγορεί τον Σαμαρά για την άποψή του, ότι “με πειρατές κανείς δεν κάνει διάλογο”.
Και αντιτάσσει το “επιχείρημα”, ότι “ακόμα και στη χειρότερη των περιπτώσεων, δηλαδή ακόμα κι αν ο Πόλεμος με την Τουρκία είναι αναπόφευκτος, εμείς οφείλουμε ως την τελευταία στιγμή να συνομιλούμε μαζί τους, πάντα επί τη βάσει του Διεθνούς Δικαίου…”
Αλλιώς υποστηρίζει ο ίδιος, “θα αφήνουμε αναπάντητα τα ψέματα της Τουρκίας” και “θα χάσουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία” – μ’ άλλα λόγια θα απομονωθούμε διεθνώς…!
Αυτά κατάλαβε ο εκλεκτός επιφυλλιδογράφος, αυτά απαντάει.
Αυτό είναι το… επίπεδο του “σοβαρού” τύπου σε τόσο σοβαρά – υπαρξιακά ζητήματα – της χώρας.
Δεν είναι περίεργο που η αξιοπιστία του Τύπου (και η κυκλοφορία του) κατρακυλά συνεχώς…
* Πρώτον, ο Σαμαράς δεν είπε ΠΟΤΕ να μη μιλάμε με τους Τούρκους ή με οποιονδήποτε άλλο.
Αντίθετα, υπογράμμισε πολλές φορές, ότι “δίαυλοι επικοινωνίας” υπάρχουν πάντα, ακόμα και ανάμεσα σε εμπολέμους. Πολλώ μάλλον με χώρες με τις οποίες έχουμε κανονικές διπλωματικές σχέσεις. Δεν είναι θέμα “διαύλων επικοινωνίας” λοιπόν…
Εκείνο που υποστηρίζει ο Σαμαράς είναι ότι επίσημες ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΣΕΙΣ δεν κάνεις με κράτος που δημιουργεί παράνομα τετελεσμένα σε βάρος σου – αν προηγουμένως δεν άρει τα τετελεσμένα. (Επιστροφή στο status quo ante λέγεται αυτό στη διπλωματική γλώσσα…)
Ο εκλεκτός επιφυλλιδογράφος ΔΕΝ έχει αντιληφθεί, όπως φαίνεται, πως ΑΛΛΟ πράγμα “δίαυλοι επικοινωνίας” κι εντελώς ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ πράγμα οι επίσημες συνομιλίες.
Διότι, πολύ απλά, όταν έμπρακτα σου παραβιάζουν τα κυριαρχικά δικαιώματα (όπως συμβαίνει με το Τουρκολυβικό μνημόνιο) κι εσύ πηγαίνεις μετά – χωρίς προηγουμένως να έχει γίνει η άρση αυτού του “τετελεσμένου” – να διαπραγματευθείς ΕΠΙΣΗΜΑ με αυτόν που έχει δημιουργήσει τα “τετελεσμένα” σε βάρος σου, αυτό σημαίνει ότι πάς να διαπραγματευθείς ΟΧΙ με βάση το “Διεθνές Δίκαιο”, αλλά με βάση τα παράνομα τετελεσμένα που παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο.
Και βέβαια, μπορούμε να απαντάμε στα ψέματα της Τουρκίας στα διεθνή φόρα. Δεν είναι απαραίτητο να πηγαίνουμε σε επίσημες… διαπραγματεύσεις μαζί τους!
Φυσικά όταν η μια πλευρά δημιουργεί τετελεσμένα και η άλλη είναι έτοιμη να διαπραγματευθεί επίσημα, χωρίς να αρθούν προηγουμένως τα τετελεσμένα, αυτό ισοδυναμεί με έμμεση αναγνώρισή τους. Άρα ξεκινά τη διαπραγμάτευση από χειρότερη θέση.
Κι αυτό δεν το κάνει κανείς. Εκτός κι αν προηγουμένως έχει χάσει πόλεμο (Πολλές φορές – ούτε καν σε αυτήν την περίπτωση!)
* Δεύτερον, διότι η πιο σημαντική προϋπόθεση για να αρχίσει μια επίσημη διαπραγμάτευση είναι η βάση επί της οποίας τα δύο μέρη θα αναζητήσουν την “πολυπόθητη λύση” των διαφορών τους.
ΔΕΝ είναι καθόλου “αυτονόητο” ότι βάση διαπραγμάτευσης είναι το Διεθνές Δίκαιο. Διότι απλούστατο το Διεθνές Δίκαιο ΔΕΝ είναι “αναγκαστικό” για όλα τα κράτη. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για Διεθνές Δίκαιο που μια των εμπλεκομένων χωρών ΔΕΝ έχει υπογράψει!
Η περίπτωσή μας είναι αυτή ακριβώς: Ο εν λόγω επιφυλλιδογράφος θεωρεί ότι η Ελλάδα οφείλει να συνομιλεί – εν προκειμένω να ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΕΤΑΙ – με την Τουρκία, “πάντα στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου”, ξεχνώντας βεβαίως, ότι η Τουρκία ΔΕΝ έχει υπογράψει το Διεθνές Δίκαιο που αφορά τη “διαφορά” μας, δηλαδή το Δίκαιο της Θάλασσας! (UXCLOS 1982)
Θεωρεί “αυτονόητο” ότι διαπραγματευόμαστε με βάση το Διεθνές Δίκαιο με κάποιον που… ΔΕΝ δεσμεύεται από το Διεθνές Δίκαιο!
Αυτό κι αν είναι παιδαριώδης ανοησία…
* Τρίτον, ισχυρίζεται και κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον: ότι κινδυνεύουμε να απομονωθούμε διεθνώς (να “χάσουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία”) ΕΜΕΙΣ, που είμαστε το θύμα μιας παράνομης αποσταθεροποιητικής συμπεριφοράς εκ μέρους της Τουρκίας – κι όχι η ίδια η Τουρκία που διαπράττει τις έμπρακτες προκλήσεις!
Δεν του περνά από το μυαλουδάκι, ότι αν αυτό ίσχυε, τότε θα σήμαινε ότι η Διεθνής Κοινότητα “ανταμείβει” όποιον προκαλεί έμπρακτα και παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο!
Αν αυτό πιστεύει, τότε δεν θα έπρεπε να ζητά να πάμε να διαπραγματευθούμε. Θα έπρεπε να ζητά να… αρχίσουμε να προκαλούμε κι εμείς! Ή αλλιώς, να πάμε να παραδοθούμε. (Εκτός κι αν αυτό το τελευταίο εννοεί…)
Δεν του περνά και κάτι ακόμα από το μυαλουδάκι: Ότι αν η “διεθνής κοινότητα” γνωρίζει πως η μια πλευρά έχει την τάση να προκαλεί, ενώ η άλλη έχει την τάση να υποχωρεί συνεχώς, τότε η Διεθνής Κοινότητα μονίμως θα ζητάει από την πλευρά που πάντα υποχωρεί να κάνει μιαν ακόμα υποχώρηση!
Και γι’ αυτό δεν θα φταίει (μόνο) η “κακιά” Διεθνή Κοινότητα. Θα φταίει κι αυτός που πάντα δείχνει τη διάθεση να υποχωρεί απέναντι σε απειλές και προκλήσεις…
”Κατευνασμός” ονομάζεται αυτό στις Διεθνείς Σχέσεις – κι όποιος το κάνει πάντα το πληρώνει ακριβά!
* Τέταρτον, ξεχνά ακόμα, ότι ουδείς στηρίζει όποιον δεν είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Αληθινούς “συμμάχους” έναντι κοινού εχθρού βρίσκεις, όταν ΔΕΝ σε θεωρούν εκ των προτέρων “δεδομένο” ότι θα υποχωρήσεις.
Γι’ αυτό χρησιμοποιείται ο όρος: “συμμαχίες”! Γιατί ξεκινάνε όλες οι πλευρές με την υπόθεση ότι θα δώσουν από κοινού μια μάχη…
Και πολλές φορές οι ισχυρές συμμαχίες “αποτρέπουν” ένα Πόλεμο.Αλλά για να υπάρξει “Αποτροπή”, και “Εξισορρόπηση ισχύος”, πρέπει οι ενδιαφερόμενοι να είναι διατεθειμένοι να αμυνθούν. Όχι να σέρνονται σε διαπραγματεύσεις από θέση αδυναμίας με όποιον ανοικτά τους προκαλεί.
Όλα αυτά – Εξισορρόπηση, Αποτροπή, διεθνείς συμμαχίες κλπ. – ονομάζονται Ρεαλισμός στην Διεθνή Πολιτική.
Οι διεθνείς συμμαχίες, που πράγματι είναι το ζητούμενο στην περίπτωσή μας, προϋποθέτουν μιαν Ελλάδα που υπερασπίζεται τα κυριαρχικά της δικαιώματα! Όχι μιαν Ελλάδα που είναι πρόθυμη να διαπραγματευθεί επισήμως με κάποιον που, πρώτον ΔΕΝ τα αναγνωρίζει και δεύτερον τα παραβιάζει ανοικτά και εμπράκτως – και συνεχώς.
Όποιος δέχεται να αρχίσει επίσημες διαπραγματεύσεις σε τέτοιες συνθήκες δεν θεωρείται “αξιόπιστος σύμμαχος”, από άλλους δυνητικούς συμμάχους του – φέρεται ως φοβισμένο θύμα επιθετικότητας. Και ουδείς “συμμαχεί”, μπροστά σε κοινό εχθρό, με φοβισμένα “θύματα”.
Όποιος φέρεται φοβικά αναζητά προστάτες! Όχι συμμάχους.
Συμμάχους πραγματικούς μπορούμε να βρούμε.
”Προστάτες δεν θα βρούμε!”
* Πέμπτον, γιατί δεν μας λέει ο άνθρωπος ευθέως, αυτό που πραγματικά πιστεύει;
– Αφού οι Τούρκοι ζητάνε τα…μισά κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο, να τους τα δώσουμε να τελειώνουμε – και να ησυχάσουμε!
Ουσιαστικά δεν του φταίνε οι Τούρκοι που μας απειλούν, αλλά του “φταίει” ο…Σαμαράς που υποστηρίζει ότι μπορούμε να αντισταθούμε στην τουρκική απειλή!
Και νομίζει πως, αν πάμε να δώσουμε τα μισά, θα μας αφήσουν να έχουμε τα άλλα μισά!
Πώς το ξέρει; Αν καταφέρουν να μας πάρουν αυτά που θέλουν, το πιθανότερο είναι, κάποια στιγμή να μας ζητήσουν κι άλλα!
Αν κάθε φορά που εμείς υποχωρούμε παίρνουν κάτι αμαχητί, τότε θα συνεχίσουν να μας “παρενοχλούν”! Εμείς οι ίδιοι, με το συνεχή υποχωρητισμό μας, θα τους έχουμε δώσει το κίνητρο: Όσο κερδίζουν χωρίς να ρισκάρουν, θα συνεχίσουν να απαιτούν και να αρπάζουν…
Όπως έλεγε και ο Ουίνστον Τσώρτσιλ “παιδαριώδες” είναι να συνεχίσεις να ταϊζεις το πεινασμένο θηρίο ελπίζοντας ότι θα σε… φάει τελευταίο!
* Έκτον, εκτός από άσχετος με τους κανόνες της Εξωτερικής Πολιτικής είναι και λίγο… “εκτός θέματος” ο εν λόγω επιφυλλιδογράφος:
Επί ενάμιση χρόνο τώρα επιχειρήσαμε να κάνουμε “επίσημες διαπραγματεύσεις” με την Τουρκία! Που ήταν “επίσημες”, αλλά δεν ήταν “διαπραγματεύσεις”. Ούτε για την… ημερήσια διάταξη δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε.
Πού κατέληξε όλο αυτό; Να μας απειλούν κάθε τόσο ότι “θα έλθουν νύχτα να καταλάβουν τα νησιά μας!”
Και να προχωρούν σε δεύτερο τουρκολυβικό μνημόνιο…
Τελικά οι “επίσημες διαπραγματεύσεις” με την Τουρκία σταμάτησαν γιατί τις σταμάτησε η Τουρκία.
Αλλά δεν “απομονώθηκε” από τη Διεθνή Κοινότητα γι’ αυτό!
Και τι κάνει η Διεθνής Κοινότητα; Καταγγέλλει τις προκλήσεις της Τουρκίας (όπως έκανε και πριν), αλλά προσπαθεί να την “καλοπιάσει”.
Την ίδια ώρα η Τουρκία έχει ουσιαστικά ταυτιστεί με τον Πούτιν (όπως αναφέρει πλέον και ο πιο “σοβαρός” αμερικανικός Τύπος)!
Κι αν εμείς έχουμε μιαν ευκαιρία να αντισταθούμε αποτελεσματικά είναι τώρα, που η Τουρκία αρχίζει να γέρνει προς την “απέναντι πλευρά”.
Αν έχουμε μιαν ευκαιρία να βρούμε διεθνή στήριξη για να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στην Ανατολική Μεσόγειο, είναι τώρα που η Ευρώπη αναγκάζεται να απεξαρτηθεί από το ρωσικό αέριο. Κι εμείς μαζί με όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου μπορούμε να καλύψουμε το κενό.
Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να κρατήσουμε ό,τι είναι δικό μας (βάσει του Διεθνούς Δικαίου), όχι να το χαρίσουμε στην Τουρκία που παίζει το παιγνίδι της Ρωσίας.
Πρέπει επίσης να κάνουμε ό,τι και οι άλλες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου: να ψάξουμε και να βρούμε κοιτάσματα. Που θα είναι πλέον και ευρωπαϊκά κοιτάσματα! Όχι να παριστάνουμε τις…”Γκρέτες” και να αποκηρύσσουμε τους υδρογονάνθρακες (όταν οι Γερμανοί που πρώτοι ξεκίνησαν την “ταχύτατη πράσινη μετάβαση”, τώρα καταφεύγουν στο…κάρβουνο, δηλαδή τον πιο βρώμικο υδρογονάνθρακα, για να μη παγώσουν μέσα στο χειμώνα).
Αν θέλει να βρει κανείς παιδιαριώδεις ανοησίες (τύπου Γκρέτας) μπορεί να ψάξει αλλού…
* Έβδομο, ο Σαμαράς μίλησε για ρεαλιστική πολιτική συμμαχιών στην Ελλάδα! Δηλαδή σε μια χώρα όπου η κυρίαρχη ελίτ, δεν θέλει να ψάξει για υδρογονάνθρακες, δεν θέλει να τους βρει, δεν θέλει να αντισταθεί στην τουρκική προκλητικότητα, θέλει είτε “να κλωτσάει το τενεκεδάκι παρακάτω”, είτε να παραδοθεί μπας και γλιτώσει.
Ο Σαμαράς ξεκίνησε πραγματική Πολιτική Συμμαχιών έναντι κοινού εχθρού, την περίοδο 2012-14, δημιουργώντας τον άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ αρχικά και Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου, λίγο αργότερα, σε μια χώρα, που η ελίτ της δεν ήθελε “άξονες”, που δεν συμπαθούσε το Ισραήλ και σε μιαν Ευρώπη που – τότε – δεν συμπαθούσε ούτε τον “δικτάτορα” Σίσι.
Κι όλα αυτά τα έκανε στην Ελλάδα, δηλαδή σε μια χώρα που αναζητά “προστάτες” – όχι αληθινούς συμμάχους.
Και σε μιαν Ευρώπη που ήταν συνειδητά εξαρτημένη από το ρωσικό αέριο, και δεν είχε καμία διάθεση να αναπτύξει “ίδιους”
φυσικούς της πόρους.
Και σε μιαν Ευρώπη, που λίγο αργότερα, κήρυξε την “ταχύτατη πράσινη μετάβαση”, αναγγέλλοντας θριαμβευτικά ότι ως το 2050 θα έχει φτάσει σε “μηδενικούς ρύπους”, κόβοντας όλες τις άλλες επενδύσεις σε ενέργεια εκτός από το …δεύτερο αγωγό του ρωσικού αερίου (τον NordStream -2).
Κι όταν ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η Ευρώπη βρέθηκε χωρίς αέριο και σήμερα είτε το αγοράζει σε τετραπλάσια τιμή από τις ΗΠΑ, είτε παρακαλά το Κατάρ να της το πουλήσει – κι ύστερα να καταγγέλλει το Κατάρ ότι
…διαφθείρει τους ευρωβουλευτές της!
Αν θέλει κανείς να βρει “παιδιαρίσματα”, μπορεί να τα βρειί αλλού.
Είναι πια κραυγαλέα…
Ο Σαμαράς είναι ο μόνος που αντιστάθηκε σε όλα αυτές τις παιδαριώδεις ανοησίες! Από την αρχή…
Ίσως αυτό δεν του συγχώρεσε ποτέ ο εν λόγω επιφυλλιδογράφος.
Μαζί με όλο αυτό το τρισάθλιο λόμπι, που
από διεθνείς σχέσεις δεν καταλαβαίνει,
από ενεργειακή πολιτική δεν καταλαβαίνει,
τα ευρωπαϊκά αδιέξοδα ακόμα δεν τα έχει αντιληφθεί
και που ένα πράγμα μόνο θεωρεί “σοβαρή πολιτική”:
– Δώστε επιτέλους στους Τούρκους ό,τι μας ζητάνε, \
μπας και μας αφήσουν στην ησυχία μας!
Μια γερασμένη ελληνική ελίτ, σε μια γερασμένη Ευρώπη,
γενικώς μια ξεμωραμένη πολιτική τάξη,
θεωρεί… “παιδαριώδες” ό,τι την ξεπερνά”!
Λογικό. Και αναμενόμενο…
ΥΓ. Θυμήθηκα μια ιστοριούλα, που λέγανε η παλιοί:
Μια νόστιμη κοπελίτσα σε ένα χωριό, λέει, τη γούσταρε ένας τσοπάνης!
Αλλά το “αίσθημα” δεν ήταν αμοιβαίο. Και τον απέρριψε.
Οπότε εκείνος την ξεμονάχιασε και προσπάθησε να τη βιάσει.
Η κοπέλα όμως, γλίτωσε και κατήγγειλε το περιστατικό στη Χωροφυλακή.
Αλλά η προξενήτρα του χωριού
(που ο δράστης της είχε τάξει μεγάλο “ρεγάλο”).,
την μάλωσε:
–Τι κάνεις κοπέλα μου; Αφού το παλληκάρι
θέλει να σε… αρραβωνιαστεί, γιατί διαμαρτύρεσαι;
Δέξου τον! Μην κάνεις “παιδιάστικα” καμώματα!
Το ευοίωνο μήνυμα αυτής της ιστοριούλας,
είναι πως όσο υπάρχουν προξενήτρες πουλημένες
θα υπάρχουν και κοπέλες αντρειωμένες!
Καμία σχέση, βέβαια,, με τα παραπάνω.
Απλώς το θυμήθηκα. Δεν ξέρω γιατί…
