Ηταν Σάββατο 15 Μαρτίου του 1975, πριν ακριβώς από 50 χρόνια, όταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης άφηνε την τελευταία του πνοή στο Αμερικανικό Νοσοκομείο Νεϊγί κοντά στο Παρίσι, νικημένος από οξεία μυασθένεια.
Σίγουρα ο πιο διάσημος και αναγνωρίσιμος σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης Ελληνας, της περιόδου 1950-1975, η επιτομή του παγκόσμιου μεγιστάνα, αλλά και με έναν τρομακτικό απόηχο που πέρασε και στις επόμενες γενιές, φτάνοντας απρόσμενα έντονος και επιδραστικός μέχρι και τις ημέρες μας. Στα όρια του μύθου. Ενας Ελληνας που ενσάρκωσε το όνειρο της παγκόσμιας επιτυχίας, στέρεα αγκιστρωμένο όμως στις ρίζες της πατρίδας του και την ελληνική ταυτότητα. Tο ελληνικό όνειρο.
Το ονοματεπώνυμό του έγινε συνώνυμο του πλούτου, -όταν δεν υπήρχε η λίστα «Forbes» αλλά μόνο η καθημερινή εικόνα- και της επιχειρηματικής οξύνοιας. Χωρίς να προκαλέσει τον φθόνο και την αντιπάθεια των απλών συμπατριωτών του, που απεναντίας στην πλειονότητά τους τον θαύμαζαν για τις επιτυχίες του. Εξαιρουμένων, βεβαίως, κάποιων σκληρών ανταγωνιστών του, ιδίως στον εφοπλιστικό χώρο.
Διαβάστε περισσότερα στο άρθρο του Χρήστου Δρογκάρη στο δημοσίευμα του www.newmoney.gr πατώντας ΕΔΩ
