Όταν η κυβέρνηση φθάνει στο σημείο σε μια τροπολογία που η ίδια την…. υποβάθμισε, με τον τρόπο που την έφερε και επιχείρησε να την προωθήσει, με το στυλ “έλα δεν έγινε και τίποτε” και με την παραδοχή του ιδίου του υπουργού “πως δεν θα έχει σημαντικό αποτέλεσμα”, να θέτει ως προαπαιτούμενο για να περάσει αυτή, την επιβολή κομματικής πειθαρχίας και την απειλή διαγραφών, τότε υπάρχει ζήτημα. Το οποίο μάλιστα προκαλείται από την ίδια και όχι από άλλες… τρίτες σκέψεις και… πράσινα άλογα.
Άλλωστε, ήταν πασιφανές πως η σύμπλευση με τον ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα αυτό -έτσι όπως τα… κατάφερε η κυβέρνηση να το γράψει και αυτό η πολιτική ιστορία- θα εξασφάλιζε το να περάσει. Και φυσικά σε ένα ζήτημα που θα μπορούσε κανείς ελεύθερα να εκφράσει και τις όποιες ενστάσεις και τη διαφωνία του ή την αγωνία του -άλλωστε αυτό επιβάλλει η κοινοβουλευτική διαδικασία- το θέμα ήταν να υπάρξει… επαναστατική γυμναστική προθυμίας προς τους βουλευτές για να μην χαλάσει η… μανέστρα της εικόνας.
Κανείς ωστόσο δεν υπολόγισε -ή δεν έδειξε την διάθεση για να υπολογίσει- την αναντιστοιχία με την κοινωνική πλειοψηφία που φέρνει αυτή η τροπολογία που ανοίγει το δρόμο για τη νομιμοποίηση παράτυπων μεταναστών.
Έτσι το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο με τον Αντώνη Σαμαρά σταθερός όπως πάντα στις θέσεις του να διατυπώνει και με την καταψήφιση τον προβληματισμό του για την αποτελεσματικότητα της τροπολογίας, αλλά κύρια για τα όσα αυτή φέρνει και να σημειώνει «Ότι είχα χρέος να πω το είπα. Όποιος θέλει να το καταλάβει, κατάλαβε».
