«Επιθυµώ ταπεινά, χωρίς να προσβάλλω τον Κύριό µου / αυτό το χάσµα, όπου φλέγεται το θειάφι και το νίτρο / να έκαιγε τις φλόγες του στα βάθη της ερήµου». Μ’ αυτούς τους στίχους από το «Ποίημα για την Καταστροφή της Λισαβόνας» του 1756, απαντούσε ο Βολταίρος στον διάλογο που είχε ανοίξει μετά τον σεισμό και το επακόλουθο τσουνάμι που είχαν επιφέρει καταστροφές χωρίς προηγούμενο στην Πορτογαλική πρωτεύουσα έναν χρόνο πριν.
Κορυφαίες προσωπικότητες της εποχής, όπως ο ποιητής Αλεξάντερ Πόουπ και ο φιλόσοφος Γκότφριντ Βίλχελμ Λάιμπνιτς -και λίγο αργότερα ο Ιμάνουελ Καντ- αναζητούσαν εξηγήσεις για τη σημασία πίσω από μία καταστροφή τέτοιου μεγέθους και τι μπορεί να σήμαινε για τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό – τι τιμωρία μπορεί να εκπροσωπούσε.
Μπορεί με το πέρασμα των αιώνων τέτοια ερωτήματα να έχουν φθίνει, αλλά οι κίνδυνοι των μεγάλων καταστροφών κάθε άλλο παρά έχουν εκλείψει, όπως δείχνει και πρόσφατη έρευνα του θαλάσσιου γεωλόγου και ερευνητή του ΕΛΚΕΘΕ, Δημήτρη Σακελλαρίου στο Journal of Tsunami Society International, η οποία μελετά τις πιθανές πηγές εμφάνισης τσουνάμι στην Ελλάδα – «μακράν την πιο σεισμογενή χώρα της Ευρώπης και μία από τις περισσότερο σεισμογενείς χώρες του κόσμου», όπως λέει ο ίδιος.
