Το ήξεραν και οι δύο. Ο ένας γιατί το έβλεπε με τα μάτια του να συμβαίνει από την αρχή της κούρσας, έβλεπε να μένουν πίσω τους οι αντίπαλοί τους. Ο άλλος γιατί, όπως λέει, ένιωθε πιο καθαρό τον αέρα γύρω του, ένιωθε ότι ο αέρας δεν “έσπαγε” από κάπου. Το ήξεραν λοιπόν και οι δύο ότι ήταν μπροστά από τους άλλους που είχαν ξεκινήσει να τρέχουν την ίδια ακριβώς στιγμή.
Μόνο ο ένας όμως από τους δύο ήξερε ότι τη στιγμή του τερματισμού ήταν όντως οι δυο τους πρώτοι, ότι είχαν διανύσει τα 100 μέτρα σε 10.82’’, ότι είχαν κάνει παγκόσμιο ρεκόρ (καταρρίπτοντας το δικό τους παγκόσμιο και παραολυμπιακό στα προκριματικά με χρόνο 10.88’’), ότι είχαν κερδίσει το χρυσό μετάλλιο στον τελικό της κατηγορίας Τ11 των Παραολυμπιακών αγώνων του Τόκιο.
Είναι η στιγμή που οι θεατές παρακολούθησαν τον Θανάση Γκαβέλα, με καταγωγή από την Πυλία Μεσσηνίας, το μεγάλο φαβορί του αγώνα, τον ήδη, μέχρι τότε, πρωταθλητή Ευρώπης, να ξαπλώνει, κρατώντας και με τα δυο του χέρια το κεφάλι του, στον βρεγμένο ελαστικό τάπητα του γηπέδου, και τον συνοδό του, Σωτήρη Γκαραγκάνη, σχεδόν να πέφτει πάνω του και μαζί να πανηγυρίζουν, να γελάνε, να λένε ο ένας στον άλλο κάτι που κανείς άλλος δεν μπορούσε να ακούσει.
Είναι η στιγμή που και οι δύο ξέρουν ότι δεν θα ξεχάσουν ποτέ, η σημαντικότερη, μέχρι σήμερα, στιγμή της αγωνιστικής τους καριέρας, η κορύφωση μιας κοινής πορείας που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο, όταν ο Θανάσης ζήτησε από τον Σωτήρη να γίνει ο συνοδός του, να ξεκινήσουν να τρέχουν, να προπονούνται και να αγωνίζονται μαζί και ο Σωτήρης -που σε όσους του έλεγαν “Μα καλά, για ποιο λόγο να ασχοληθείς; Αφού τρέχεις μόνος σου μια χαρά”, απαντούσε ότι “ο καθένας κάνει τις επιλογές του”- είπε το ναι.
“Πίσω από τα 11 δευτερόλεπτα που βλέπει ο κόσμος στο κατοστάρι, έχουν προηγηθεί πάρα πολλές ώρες για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα”, τονίζει σήμερα ο Γκαβέλας. “Σίγουρα πρέπει να έχεις καλές σχέσεις με τον άλλο. Εμείς είμαστε φίλοι, περνάμε καλά. Είναι ολοκληρωμένο δηλαδή όλο αυτό”.
“Αν δεν έχεις καλή σχέση” συμπληρώνει ο Γκαραγκάνης, “δεν θα είναι ευχάριστη η προπόνηση. Είναι απαραίτητο να είμαστε και καλοί συνεργάτες και καλοί φίλοι για να βγαίνουν καλά αποτελέσματα.”
Όλο αυτό εύλογα είναι κάτι που ο καθένας μας μπορεί, έτσι γενικά, να υποθέσει. Φορώντας τα χρυσά ολυμπιακά τους μετάλλια και συμπληρώνοντας ο ένας τις προτάσεις του άλλου, οι δύο δρομείς εξηγούν στο Magazine με λεπτομέρειες πώς ακριβώς κατάφεραν να γίνουν ένα και να φτάσουν στην κορυφή.
Κανείς δεν έμεινε ασυγκίνητος βλέποντάς σας να πανηγυρίζετε αγκαλιασμένοι μετά τον τερματισμό. Και όλοι προσπαθούμε να μαντέψουμε τι έλεγε ο ένας στον άλλο…
Θανάσης Γκαβέλας: Με το που τερματίζουμε, εγώ πέφτω κάτω χωρίς να ξέρω τι έχει συμβεί. Ένιωθα όμως ότι ήμασταν μπροστά. Μου λέει ο Σωτήρης: «Χρυσό, μπρο!». Και του λέω «όχι, δεν είναι αλήθεια!». Το είπα αρκετές φορές!
Λες όμως, Θανάση, ότι ένιωθες ότι ήσασταν πιο μπροστά από τους υπόλοιπους.
Θ.Γ.: Ναι, ένιωθα πιο καθαρό τον αέρα γύρω μου. Ότι δεν “έσπαγε” από κάπου.
Πριν τον αγώνα είχατε στο μυαλό σας το σενάριο μιας τόσο μεγάλης επιτυχίας – και μάλιστα υπό βροχή;
Είχαμε δουλέψει πάρα πολύ στην προπόνηση. Δεν αφήσαμε να μας επηρεάσει η βροχή. Ήμασταν έτοιμοι να αγωνιστούμε, το θέλαμε πολύ. Φυσικά θέλαμε πολύ και να κερδίσουμε. Αλλά πρώτα απ’ όλα θέλαμε απλώς να είμαστε υγιείς για να τρέξουμε
Σωτήρης Γκαραγκάνης: Ελπίζαμε να καταφέρουμε επιδόσεις παγκοσμίου ρεκόρ. Βλέποντας όμως τις συνθήκες εκείνη τη μέρα, αυτό που μας ένοιαζε περισσότερο ήταν η πρώτη θέση, όχι τόσο η επίδοση. Εν τέλει, το ένα ήρθε μαζί με το άλλο.
Βοήθησε το ότι στους Τόκιο πήγατε και με τον αέρα του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα τον περασμένο Ιούνιο;
ΣΓ: Από τις επιδόσεις των προηγούμενων Ολυμπιακών αγώνων, βλέπαμε ότι χρόνος από 10.9 μέχρι 11.05, κάπου εκεί, θα έδινε την πρώτη θέση. Οπότε εμείς που στο Ευρωπαϊκό γράψαμε 10.98, σκεφτόμασταν ότι αν επαναλαμβάναμε κάτι τέτοιο, κατά πάσα πιθανότητα θα ήμασταν στα μετάλλια.
ΘΓ: Όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι.
ΣΓ: Άλλαξαν πολύ. Ο τρίτος, ας πούμε, έκανε χρόνο 10.97. Ή ο τέταρτος έκανε 11.0. Ενώ στην προηγούμενη κέρδιζαν με 10.99. Μιλάμε για απίστευτα πράγματα, για χρόνους 10.82, 10.90, 10.97, 11.00. Τρομερές επιδόσεις, πολύ υψηλό το επίπεδο.
Οι υπόλοιποι αγωνιζόμενοι τι σας είπαν μετά το τέλος της κούρσας;
ΣΓ: Εκτός από τα πολλά συγχαρητήρια από όλους, χαρήκαμε με αυτό που μας είπαν οι Γάλλοι: “Σας ευχαριστούμε γιατί χάρη σε εσάς ανέβηκε κι άλλο το επίπεδο του αθλήματος. Χάρη σε εσάς ανεβήκαμε επίπεδο κι εμείς οι ίδιοι”.
ΘΓ: Mε αυτόν τον τρόπο φαίνεται και ο συναθλητισμός που έχουμε όλοι μαζί σε αυτή την κατηγορία.
Πόσο καιρό τρέχετε μαζί;
ΘΓ: Ένα χρόνο.
ΣΓ: Από πέρυσι τον Σεπτέμβριο.
Και πώς πάρθηκε η απόφαση;
ΘΓ: Γνωριζόμασταν ήδη κάποια χρόνια, βλεπόμασταν στο στάδιο, στον Άγιο Κοσμά…
ΣΓ: Μετά τα λέγαμε και στο φυσικοθεραπευτήριο, καθώς και με μηνύματα σε διάφορους αγώνες. Ώσπου φτάσαμε πέρυσι τον Σεπτέμβριο.
ΘΓ: Και τον πήρα τηλέφωνο. Του λέω ότι θέλω να ξεκινήσουμε τη συνεργασία, οι αγώνες είναι αυτοί κι αυτοί, η χρονιά είναι μεγάλη κλπ. Έτσι ξεκινήσαμε.
ΣΓ: Και το ένα έφερε το άλλο. Δεν ξεκινήσαμε απευθείας με στόχο το χρυσό. Λέγαμε εντάξει, πάμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε, να δούμε τι δυνατότητες έχουμε. Το καλό είναι ότι ξεκινήσαμε τον Σεπτέμβριο, που πάει να πει ότι οι εντάσεις στην προπόνηση ανέβαιναν λίγο λίγο. Ουσιαστικά ξεκινήσαμε με σχοινάκι σε ένα 40-50% της ταχύτητας μας και ανεβάζαμε σταδιακά. Αλλά ναι, πάνω κάτω έδεσε γρήγορα το πράγμα, ο ρυθμός μας. Ίσως γιατί μοιάζουμε σωματικά, προπονητικά.
Ως χαρακτήρες μοιάζετε;
ΣΓ: Ναι, έτσι νομίζω.
ΘΓ: Αρκετά.
Πείτε μου ένα κοινό χαρακτηριστικό σας.
ΣΓ: Δεν μας αρέσουν τα πολλά λόγια…
ΘΓ: Αλήθεια λέει.
Ο θεατής βλέπει δύο ανθρώπους να τρέχουν σε απόλυτο συντονισμό, να γίνονται ένα για λίγα δευτερόλεπτα. Για να επιτευχθεί αυτό αρκεί από μόνη της η εντατική προπόνηση; Ή πρέπει οπωσδήποτε να δεθείς σε προσωπικό επίπεδο με τον άλλο, να γίνετε δηλαδή φίλοι;
ΘΓ: Πίσω από τα 11 δευτερόλεπτα που βλέπει ο κόσμος στο κατοστάρι, έχουν προηγηθεί πάρα πολλές ώρες για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα. Σίγουρα πρέπει να έχεις καλές σχέσεις με τον άλλο. Εμείς είμαστε φίλοι, περνάμε καλά. Είναι ολοκληρωμένο δηλαδή όλο αυτό.
ΣΓ: Αν δεν έχεις καλή σχέση, δεν θα είναι ευχάριστη η προπόνηση. Είναι απαραίτητο να είμαστε και καλοί συνεργάτες και καλοί φίλοι για να βγαίνουν καλά αποτελέσματα.
Πόσες ώρες προπονείστε καθημερινά;
ΣΓ: Τρεις-τέσσερις ώρες. Μπορεί να είναι και πέντε -τρεις το πρωί και δύο το απόγευμα- τις περιόδους που δεν έχουμε αγώνες. Όταν ξεκινάνε οι αγώνες, μειώνεται λίγο η προπόνηση αλλά ποτέ δεν πέφτει κάτω από τρεις ώρες.
ΘΓ: Όχι μόνο τρέχοντας. Κάνουμε και άλλα πράγματα, πχ βάρη. Και σε αυτές τις ώρες δεν βάζουμε τη φυσικοθεραπεία.
ΣΓ: Ούτε το πηγαινέλα.
ΘΓ: Μιλάμε για τρεις ώρες καθαρή προπόνηση.
ΣΓ: Αν βάλεις και όλα τα άλλα, τα πηγαινέλα, τις φυσικοθεραπείες…
ΘΓ: Ζήτω που καήκαμε. Είναι όλη η μέρα!
ΣΓ: Και μετά πρέπει να κάτσεις σπίτι σου. Να μη βγαίνεις πολύ, να μην τρέχεις από ‘δω κι από ‘κει.
Άρα η ζωή σας δεν μοιάζει πολύ με των συνομίληκών σας που δεν κάνουν πρωταθλητισμό. Δεν είναι, ας πούμε, “κανονική”.
ΘΓ: Εμείς την κάνουμε όμως κανονική.
ΣΓ: Θα πάμε δηλαδή κι εμείς σε μια καφετέρια. Αλλά δεν έχεις την πολυτέλεια να ξενυχτήσεις ή να πιεις. Με τίποτα. Δηλαδή μετά τις 11 το βράδυ δεν υπάρχει βόλτα.
ΘΓ: Ούτως ή άλλως δεν είναι αυτός ο τρόπος ζωής μας, δεν είναι δηλαδή ότι θα θέλαμε να ξενυχτάμε και δεν μπορούμε. Δεν είμαστε τέτοιοι τύποι.
ΣΓ: Ό,τι και να λέμε, δεν σε παίρνει. Ίσως μόνο το Σάββατο, για να μπορέσεις να κοιμηθείς λίγο παραπάνω, να ξυπνήσεις κατά τις 10 την Κυριακή. Τις καθημερινές αν κοιμηθείς στις 2 και ξυπνήσεις στις 9 για προπόνηση, θα είσαι το πολύ στο 90% των δυνατοτήτων σου. Ενώ πρέπει να είστε στο 100%.
Στον ελεύθερό σας χρόνο, τι σας αρέσει να κάνετε;
ΘΓ: Εγώ είμαι λάτρης των αυτοκινήτων. Μου αρέσει να μαθαίνω τα πάντα για νέα μοντέλα κλπ.
ΣΓ: Κι εμένα μου αρέσει πολύ να οδηγώ.
ΘΓ: Οπότε πολλές φορές πάμε βόλτα με το αμάξι και οδηγούμε μαζί. Δηλαδή ο Σωτήρης κρατάει το τιμόνι και πατάει το συμπλέκτη κι εγώ αλλάζω ταχύτητες.
ΣΓ: Ο Νάσος ακούει αμέσως το πάτημα του συμπλέκτη. Τον εμπιστεύομαι.
ΘΓ: Και τις αλλάζω με το αριστερό χέρι. Οπότε υπό άλλες συνθήκες, πλάκα πλάκα, θα ήμουν καλυμμένος στην Ιαπωνία, την Αγγλία και την Κύπρο.
Σε σχέση με τον μεταξύ σας συντονισμό ενώ τρέχετε, πώς μεταφράζεται αυτό πρακτικά; Αν, για παράδειγμα, τη στιγμή που ο ένας έχει μπροστά το αριστερό πόδι, ο άλλος να έχει το δεξί. Τέτοιες, αυτονόητες προφανώς για εσάς, λεπτομέρειες.
ΘΓ: Αυτό εννοείται!
ΣΓ: Μα και στον βατήρα, αν δείτε, ο ένας βάζει μπροστά το αριστερό πόδι και ο άλλος το δεξί. Ώστε το πρώτο βήμα του Νάσου να είναι με το εξωτερικό πόδι μαζί με τα χέρια μας που είναι δεμένα. Όταν τρέχουμε γίνεται αρμονική αντιμετάθεση, έτσι λέγεται. Όταν έχουμε μπροστά τα δεμένα χέρια, ο καθένας μας έχει μπροστά το εξωτερικό πόδι.
ΘΓ: Ο συγχρονισμός μας είναι το πιο σημαντικό κομμάτι.
Μετά από πόσο καιρό επιτυγχάνεται αυτός ο συγχρονισμός χωρίς καν να το σκέφτεστε;
ΣΓ: Σε εμάς συνέβη πολύ ομαλά. Εντάξει, μπορεί μια μέρα ένας από τους δυο μας να είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση και να φύγει πιο γρήγορα. Ίσως, σε αυτή την περίπτωση, τα τρία πρώτα βήματα να μην είναι τόσο…
ΘΓ: …Αρμονικά. Απλά μετά από κάποια στιγμή δεν χρειάζεται να το σκέφτεσαι. Εσείς σκέφτεστε όταν οδηγείτε; Σκέφτεστε πότε πρέπει να αλλάξετε ταχύτητα; Όχι, απλά το κάνετε όταν πρέπει να το κάνετε.
ΣΓ: Κάπως έτσι κι εμείς.
Πότε καταλάβατε ότι έχετε έφεση στο τρέξιμο;
ΣΓ: Εγώ ξεκίνησα να τρέχω στη Β’ Δημοτικού. Οι γονείς μου δεν ήθελαν να ξεκινήσω ομαδικό αγώνισμα, ποδόσφαιρο για παράδειγμα, γιατί ήμουν πολύ εγωιστής. Ο πατέρας μου θυμάται χαρακτηριστικά ότι τότε που έπαιζα μπάλα, την είχα συνέχεια στα πόδια μου, ήμουν ατομιστής γιατί δεν ήθελα να χάνω. Οπότε για να μην τσακώνομαι, με ξεκίνησαν στίβο.
ΘΓ: Εγώ από το δημοτικό έκανα πολλά αθλήματα: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, τένις, κολυμβητήριο, δοκίμαζα τα πάντα. Ο δάσκαλος όμως με έβαζε σε αγώνες στίβου γιατί είχε δει ότι έτρεχα γρήγορα. Ξεκίνησα για τα καλά στα 15.
Δηλαδή πέντε χρόνια μετά την εμφάνιση της ασθένειας στα μάτια σου (σ.σ. εξαιτίας της εκφυλιστικής νόσου Stargardt η όραση και στα δύο μάτια του είναι πάρα πολύ περιορισμένη).
ΘΓ: Φυσικά. Αλλά μέχρι τότε το έκανα μαζί με χίλια δυο άλλα αθλήματα, δηλαδή πήγαινα συνέχεια σε ένα γήπεδο στο Αιγάλεω, βαριόμουν να κάθομαι σπίτι.
Ήσουν βέβαιος, Νάσο, από νωρίς ότι η απώλεια της όρασής σου δεν θα αποτελούσε τροχοπέδη για σένα;
ΘΓ: Δεν με έριξε ποτέ. Ίσα ίσα βελτιώνεσαι, προσαρμόζεσαι σε αυτό το δεδομένο. Κάθε άνθρωπος πρέπει να προσαρμόζεται στις συνθήκες. Αλλιώς πώς θα επιβιώσει; Τώρα, αν με ρωτάτε, για διάφορα κακά σχόλια που μπορεί να ακούγονται κατά καιρούς για το ότι δεν βλέπω, δεν δίνω σημασία. Είναι στο χέρι σου η αντιμετώπιση της κάθε κατάστασης. Δεν φοβήθηκα ποτέ. Ίσα ίσα, ανοίγονται δρόμοι και καταλαβαίνεις καλύτερα τους ανθρώπους μέσα από αυτό.
Δηλαδή;
ΘΓ: Με τον τρόπο που σε αντιμετωπίζουν. Δεν κρίνεις δηλαδή τον άλλο από το πώς είναι -όχι ότι ήμουν ποτέ έτσι- αλλά από το τι σου εμπνέει, τι σου “βγάζει”.
Υπάρχει κάποιο στερεότυπο με το οποίο έρχεστε συχνά αντιμέτωποι ως συναθλητές στο συγκεκριμένο αγώνισμα;
ΣΓ: Όχι, δεν νομίζω. Ίσως λίγο να…μπα, όχι, τίποτα.
ΘΓ: Αυτό που θα ήθελα εγώ είναι να ακούγεται περισσότερο στην Ελλάδα το παραολυμπιακό κίνημα.
ΣΓ: Επειδή το επίπεδο των επιδόσεων ίσως δεν είναι τόσο υψηλό με βάση τα δικά τους δεδομένα, ορισμένοι δεν αντιμετωπίζουν ως ισότιμους τους αθλητές των Παραολυμπιακών, όπως τον Νάσο για παράδειγμα. Μπορεί να κέρδιζε το πανευρωπαϊκό, αλλά για αυτούς να μην ήταν κάτι, επειδή η επίδοση τους φαινόταν κάπως.
ΘΓ: Άμα τους κλείσω τα μάτια, θα τους δω μετά πώς θα τρέξουν…
ΣΓ: Όταν ξεκίνησα με τον Νάσο, από πολλά παιδιά άκουγα: “Μα καλά, για ποιο λόγο να ασχοληθείς; Αφού τρέχεις μόνος σου μια χαρά”. Σε όλους έλεγα κάτι πολύ απλό: Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Τώρα όλοι μου λένε μπράβο. Εκ του αποτελέσματος, τι να το κάνεις; Αλλά δε βαριέσαι…
ΘΓ: Είναι πολύ σημαντικό να προβάλλονται οι Παραολυμπιακοί. Είχα να ακούσω για Παραολυμπιακούς από το Ρίο. Από τότε όμως μέχρι το Τόκιο, είχαν προηγηθεί τρία Ευρωπαϊκά και δύο Παγκόσμια πρωταθλήματα.
ΣΓ: Δεν προβάλλονται πουθενά οι Παραολυμπιακοί. Γι’ αυτό τώρα είναι μεγάλη μας χαρά που μας δίνεται η ευκαιρία μέσα από εμάς να ακουστούν πράγματα για το Παραολυμπιακό κίνημα που κι εγώ ο ίδιος δεν γνώριζα πριν από κάποια χρόνια. Τώρα που ξέρω, έχω να πω ότι μακάρι ο κάθε αθλητής, ο κάθε άνθρωπος, να μάθει για αυτό το χώρο.
Είστε αισιόδοξοι ότι η κατάσταση θα αλλάξει προς το καλύτερο;
ΘΓ: Ελπίζουμε.
ΣΓ: Τι να σας πούμε… Τώρα ναι, φαίνεται μια αλλαγή γιατί το πράγμα είναι φρέσκο. Την αλλαγή όμως θα την καταλάβεις πραγματικά σε δύο ή τρία χρόνια. Δηλαδή στο επόμενο πανελλήνιο πρωτάθλημα ατόμων με ειδικές ανάγκες, πόσοι θα πάνε στους αγώνες; Θα υπάρχει προβολή από την τηλεόραση; Στο Πανευρωπαϊκό; Θα καταλάβουμε πραγματικά αν έχει γίνει αλλαγή όταν θα έχει καταλαγιάσει η επιτυχία, όχι τώρα που μας λένε όλοι μπράβο.
.jpg "Photo by: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography")
Ποιος είναι ο επόμενος σας στόχος;
ΣΓ: Η ξεκούραση!
ΘΓ: Είναι όντως στόχος για εμάς η ξεκούραση, χωρίς πλάκα.
ΣΓ: Και μετά να έχουμε μια υγιή χρονιά. Υπάρχουν διοργανώσεις και του χρόνου, Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι στο καλεντάρι αρκετοί αγώνες. Αλλά θα το βλέπουμε μέρα με τη μέρα.
Πάντα στα 100 μέτρα ή θα αγωνιστείτε και στα 200;
ΘΓ: Σε κάθε Ολυμπιάδα αποφασίζεται ποια αγωνίσματα και σε ποιες κατηγορίες θα υπάρχουν. Δηλαδή μπορεί στους ανθρώπους που έχουν ακρωτηριασμό κάτω από το γόνατο, να υπάρχουν τα 200μ αλλά στην τυφλότητα να μην υπάρχουν.
ΣΓ: Στο Ρίο, για παράδειγμα, υπήρχαν τα 200. Στο Τόκιο δεν υπήρχαν. Όπως δεν υπήρχε το τριπλούν. Στην επόμενη Ολυμπιάδα μπορεί να μην υπάρχει άλλο αγώνισμα.
ΘΓ: Για την ώρα ξέρουμε ότι στο Παρίσι θα υπάρχουν τα 200 μέτρα. Θα δούμε μέχρι τότε τι θα κάνουμε.
Τα 100 ή τα 200 είναι πιο δύσκολα;
ΣΓ: Τα 200. Βασικά στα 200 προλαβαίνεις να διορθώσεις κάποιο λάθος. Έχει όμως και τη στροφή, που πρέπει να βγάλουμε δεμένοι. Έχει περισσότερη κούραση. Έχει περισσότερα μέτρα που πρέπει να είμαστε συγχρονισμένοι. Και τα δύο έχουν τη δυσκολία τους. Και τα δύο έχουν τη γλύκα τους.
ΘΓ: Αν τρέξουμε στα 200, θα το μάθετε, να είστε σίγουρος.
Πότε νιώθετε μεγαλύτερη έξαψη; Όταν ξεκινάτε να τρέχετε ή όταν έχετε διανύσει και το τελευταίο από τα 100 μέτρα;
ΣΓ: Μιλάμε για μόλις δέκα δευτερόλεπτα…
Ναι, αλλά ο χρόνος κυλάει διαφορετικά στο πλαίσιο ενός τέτοιου αγώνα.
ΣΓ: Για μένα είναι πολύ ωραίες οι στιγμές από τα 20 ως τα 40 μέτρα και μετά από τα 70 ως τα 100. Είναι οι στιγμές που καταλαβαίνω τον αγώνα.
ΘΓ: Απλά εγώ πιστεύω ότι όλη την κούρσα την έχεις δει πριν καν τρέξεις. Την έχεις σκεφτεί, την έχεις φανταστεί, έχεις φέρει τον εαυτό σου σε διέγερση. Και μετά, την κατάλληλη στιγμή, δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι τίποτα. Κόβονται μαχαίρι οι σκέψεις αρκετή ώρα πριν ξεκινήσεις να τρέχεις. Πρέπει να είσαι “αλλού”.
ΣΓ: Να είναι όλα μαύρα.
ΘΓ: Γι’ αυτό κι εγώ φοράω τη μάσκα. Έχω κι άλλο τρόπο να τα κάνω όλα μαύρα όταν τρέχω…
