Σε διαρκή κλίμα ρήξης η κυριούλα Μέρκελ ελισσόταν ανάμεσα σε επτά άντρες με υποκρισία…
Στο κόκκινο φρόντισε στον συνομιλητή της να του πασάρει αυτά που θέλει να ακούσει (!!!)
Γι’ αυτό η Ευρώπη έχασε και το Βερολίνο. Κέρδισε πολλά δις ευρώ…
Του Νάσου Τσαγκανέλη, από το lastpoint.gr
Άνγκελα Μέρκελ, 16 χρόνια “Καγκελάριος Καγκελαρίας”. Η πρόθυμη κυριούλα… Συμπαθεί τους εκτός Ευρώπης. Και το έδειχνε…
Τους εντός Ευρώπης, τους σύμμαχους, τους έβλεπε δευτεράντζες. Και το έδειχνε…
Ο λόγος, άγνωστος. Αρέσουν πολύ στους Γερμανούς. Καγκελάριος, καγκελαρία, κάγκελα. Ποιο, απ’ όλα;
Οι λόγοι, εντελώς άγνωστοι. Ίσως, ξέρουν οι ψυχίατροι…
Στα χρόνια του γερμανικού αυταρχισμού…
Συναντήθηκε με 7 Έλληνες πρωθυπουργούς.
Ψέλλισε, εκ των υστέρων, ΤΥΨΕΙΣ-ΕΝΟΧΗ, για την εν ψυχρώ δολοφονία της Ελλάδας.
Πρώτη ερμηνεύτρια στην υποκρισία.
Πρώτη, εκφωνήτρια των άνωθεν αποφάσεων…
Έχει τεθεί το ερώτημα; Θα θυμηθεί κανέναν από τους συνομιλητές της; Σαν πανούργα θα σβήσει τη μνήμη της.
Όλοι θέλουν να ξεχνούν τα εγκλήματα τους… Ήταν η ενδιάμεση αμετάκλητων εντολών από τύπους που είναι, ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ!… ΠΟΤΕ, αναποφάσιστοι. Αντιθέτως, οι περισσότεροι πολιτικοί ειναι εύθραυστοι. Ευλύγιστοι.
Ψάχνουν τον “ΑΘΩΟ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ” για να γλιτώσουν τις χειροπέδες. Είναι αυτοί, οι εύκολοι στις υποχωρήσεις και στις εκχωρήσεις υπηρεσιών. Οι αναλώσιμοι!!!
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο έβδομος Έλληνας πρωθυπουργός που συναντά η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ. Για να μη χαθούμε στο μέτρημα, ας τους πάρουμε με τη σειρά: Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Λουκάς Παπαδήμος, Αντώνης Σαμαράς, Παναγιώτης Πικραμμένος, Αλέξης Τσίπρας και ο νυν.
Αν εξαιρέσουμε τoν Λ. Παπαδήμο και τον υπηρεσιακό Π. Πικραμμένο, οι σχέσεις της Άνγκελα Μέρκελ με τους υπόλοιπους κυριολεκτικά πέρασαν από σαράντα κύματα. Και άφησαν ανεξίτηλα αποτυπώματα στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ο πρώτος που την αντιμετώπισε, o K. Kαραμανλής, μάλλον είναι τυχερός που έφυγε νωρίς. Γιατί η Γερμανίδα καγκελάριος ποτέ δεν έκρυψε στους συνομιλητές της ότι του προσάπτει βαριές ευθύνες για την αμέριμνη πορεία προς την «ελληνική τραγωδία». Από την αδιαφορία να πάρει σοβαρές αποφάσεις για να ανακοπεί, όσο ήταν δυνατόν, η πορεία της οικονομίας προς τον γκρεμό, όσο και για την περίφημη κωμωδία των «Greek statistics».
Για τον διάδοχό του, τον Γ. Παπανδρέου, μάλλον αρκεί η υπόμνηση ενός περιστατικού: Κάννες. Η Μέρκελ, η οποία εκείνη την περίοδο θεωρούσε κομβικής σημασίας την επιτυχή υλοποίηση της αναδιάρθρωσης του χρέους (το περίφημο PSI), βρέθηκε απέναντι σε έναν Έλληνα πρωθυπουργό ο οποίος απειλούσε να τα τινάξει όλα στον αέρα, σύμφωνα τουλάχιστον με τη δική της προσέγγιση. Με την απροσδόκητη ιδέα του δημοψηφίσματος που είχε ο Παπανδρέου. Η συνέχεια είναι γνωστή και τα περιστατικά (ακόμη και τα «εκτός ελέγχου») καταγεγραμμένα. Ακόμη και η απορία της («ποτέ δεν κατάλαβα τι έχει στο μυαλό του ο Γιώργος»), η οποία βέβαια ποτέ δεν απαντήθηκε…
Με τον Αντώνη Σαμαρά οι κομβικές συναντήσεις ήταν δύο.
Η πρώτη, λίγο μετά την άνοδό του στην πρωθυπουργία, τον Αύγουστο του 2012, μάλλον ήταν σοκαριστική, τουλάχιστον όπως την έχει περιγράψει ο Έλληνας πρωθυπουργός. Διακόπτοντας τις πολυάνθρωπες συζητήσεις με τους συνεργάτες τους, η Μέρκελ τον κάλεσε σε ένα διπλανό γραφείο για να μιλήσουν αυστηρά οι δυο τους. Εκεί, αφού του έδειξε χάρτες και διαγράμματα, που αποτύπωναν τη δύσκολη πορεία της οικονομίας, του μίλησε ανοιχτά για το Plan B. Μια έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ (τυπικά για περιορισμένο χρονικό διάστημα), με αντίστοιχη οικονομική βοήθεια από τη Γερμανία για να διασφαλιστεί η «ομαλή μετάβαση». «Αυτή η συζήτηση δεν έγινε ποτέ», «δεν άκουσα τίποτα», ήταν η άμεση απάντηση του Α. Σαμαρά.
Δύο χρόνια μετά, στην τελευταία συνάντησή τους στο Βερολίνο, τον Σεπτέμβριο του 2014, ο Α. Σαμαράς γνώρισε την πιο σκληρή και αδιάλλακτη πλευρά της Μέρκελ. Της ζήτησε στήριξη για μια χαλάρωση στις απαιτήσεις της «τρόικας» προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση, επικαλούμενος -μεταξύ άλλων- τον «αριστερό κίνδυνο» του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς για τον ίδιο, Μέρκελ και Σόιμπλε είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου δεν είχε μέλλον, ενώ στο παρασκήνιο είχαν ήδη ορθάνοιχτους διαύλους επικοινωνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Στην αρχή μέσω του Γερμανού πρεσβευτή στην Αθήνα και στη συνέχεια από πρώτο χέρι. Τσίπρας-Σόιμπλε είχαν συναντηθεί για πολλές ώρες τον Ιανουάριο του 2013, στο κτίριο του υπουργείου Οικονομικών στο Βερολίνο, ενώ λίγο διάστημα μετά η τριάδα Δραγασάκη – Σταθάκη και Χουλιαράκη συναντούσε τον Άσμουσεν, υπουργό της Μέρκελ και τεχνοκράτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η Γερμανία επένδυε ήδη στο σενάριο της «εξημέρωσης» του ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο, η «σιδηρά καγκελάριος» δεν αντιμετώπισε με πανικό την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τον Ιανουάριο του 2015. Παρά τις αλλοπρόσαλλες πρωτοβουλίες του ΣΥΡΙΖΑ, η Μέρκελ συναντήθηκε για περισσότερες από 5 ώρες με τον Αλ. Τσίπρα στην καγκελαρία, τον Μάρτιο του 2015. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της DW, η καγκελάριος τον «τέσταρε», κατάλαβε ότι δεν είχε καμιά διάθεση να εγκαταλείψει το ευρώ, άκουσε με συμπάθεια ότι στόχευε να χτυπήσει τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Απλώς, της φάνηκε ότι δεν κατανοούσε με ακρίβεια τι σημαίνει μια χώρα να είναι μέλος της ευρωζώνης. Πάντως, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «ο μικρός μαθαίνει γρήγορα», όπως είπε μετά την πολύωρη συνάντηση στους συνεργάτες της, σύμφωνα με τις πληροφορίες της DW.
H Συμφωνία των Πρεσπών, σε μεγάλο βαθμό, αποτέλεσε την «κορωνίδα » στις σχέσεις Μέρκελ – Τσίπρα. Άλλωστε, για τη Γερμανία η συμφωνία δεν διευκόλυνε απλώς μια «εταιρική» σχέση, αλλά σηματοδοτούσε μια γεωστρατηγική επιτυχία. Επιβεβαιώνοντας την οριστική παραμονή της Βόρειας Μακεδονίας στη Δύση και το ΝΑΤΟ, άρα εξαλείφοντας τον κίνδυνο να μεταβληθεί σε «προτεκτοράτο» της Ρωσίας.Με Μητσοτάκη
Με τον Κ. Μητσοτάκη η σχέση της Μέρκελ εξελίχθηκε εξαιρετικά, παρότι δεν ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Η σφοδρή αντίδραση της ΝΔ στη Συμφωνία των Πρεσπών άφησε καχυποψίες και ενοχλήσεις στο Βερολίνο. Η κατάσταση εξομαλύνθηκε όταν η κυβέρνηση της ΝΔ διαβεβαίωσε τη Γερμανία ότι η συμφωνία δεν κινδυνεύει και όλες οι δεσμεύσεις θα τηρηθούν. Για τη Μέρκελ είναι σημαντικό ότι η νέα κυβέρνηση δείχνει να διαπνέεται από ένα σαφές πνεύμα μεταρρυθμισμού, με φιλελεύθερο στίγμα, ότι στηρίζει την προσέλκυση ξένων επενδύσεων και είναι φιλική στην επιχειρηματικότητα. Οι σχέσεις με την Τουρκία παραμένουν μια επώδυνη πληγή, αλλά όλοι κατανοούν ότι σ’ αυτό το επίπεδο διακυβεύονται στρατηγικά συμφέροντα της Γερμανίας.
