του Θέμη Ι. Κανελλόπουλου
Είναι «φάση» αυτό που συμβαίνει σε αυτό τον τόπο. Τέτοια φάση που φθάνει την… αφασία.
Βγαίνει ο καθένας μονολογεί, καταθέτει μια άποψη -άλλωστε όλοι έχουν από μία- μοστράροντας τον εαυτό του για να αποκτήσει ένα ακροατήριο. Θεμιτό και… αποδεκτό. Το να νουθετεί, όμως, και να κουνάει και το δάχτυλο για την κατάσταση που είμαστε, ξεφεύγει κι από τη… λογική.
Να νουθετούν όλοι οι… τέως που είχαν εξουσία σε αυτόν τον τόπο αυτοδιοικητικοί και παραγοντικοί και να κουνάνε το δάχτυλο μιλώντας για… κατάντια, παραπάει. Εκείνοι που υπηρέτησαν τους πολίτες και κρίθηκαν ως… τέως στην ιστορία, τώρα να έρχονται ως σωτήρες(…) των κεκτημένων της πόλης, του νομού και της περιφέρειας.
Δείτε τι συμβαίνει τελευταία. Μας… σώζουν οι τέως. Γράφουν, κοτσάρουν και ένα “τέως” για να πάρει λίγο διάσταση η ολότητά τους, μοστράρουν και ένα “τέως” για να πάρει αξία η παρέμβασή τους. «Τέως» έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα και τιτλοφορ(ι)ούνται αντιστοίχως, λες και δεν τους φτάνει ο σημερινός… εκλεκτός τους τίτλος κατάταξης και το «τέως» είναι… θέση!
Ξαμοληθήκανε και αρθρογραφούν εναντιωμένοι στο σήμερα λες και δεν έχουν καμία ευθύνη για τα όσα έχουν εξελιχθεί σε αυτό τον τόπο, και ως… ανεύθυνοι πολυκριτές των πάντων, αποθεώνουν τους εαυτούς τους, χωρίς να συνειδητοποιούν πως οι πολίτες και ο τόπος τους έχει κρίνει.
Της… μόδας, λοιπόν, ο «τέως» ή αλλιώς μια στάση που θυμίζει «κύμβαλον αλαλάζον».
