του Βασίλη Σ. Κανέλλη από το www.in.gr
«Μη με χτυπάτε άλλο».
Είναι η φράση του 19χρονου Αλκη την ώρα που οι δολοφόνοι του τον έλιωναν στο ξύλο. Την ώρα που με ένα… δρεπάνι του αφαιρούσαν τη ζωή, τα όνειρα, τις προσδοκίες για να κάνει τη δική του οικογένεια, να ανελιχθεί στον επαγγελματικό στίβο, να διεκδικήσει, να αγαπήσει, να φωνάξει για την ομάδα του, να ΖΗΣΕΙ.
«Μη με χτυπάτε άλλο».
Αυτές οι 4 λέξεις θα έπρεπε να έχουν καρφωθεί από χθες στο μυαλό κάθε Ελληνα, κάθε υγιούς νου, κάθε ανθρώπου που βάζει πάνω απ’ όλους και απ’ όλα την ανθρώπινη ζωή. Πόσο μάλλον που αυτή η ζωή ήταν μόλις 19 ετών.
Κι όμως, αντί η Ελλάδα από χθες να βρίσκεται σε εθνικό πένθος, αντί το πολιτικό σύστημα να σκύψει το κεφάλι από σεβασμό, αντί η κοινωνία μας να εξεγερθεί και να φωνάξει ώστε να μην υπάρξουν άλλοι νεκροί, εμείς ασχολούμαστε με… τσίγκινα σωβρακάκια.
Ασχολούμαστε με τον Φουρθιώτη, ασχολούμαστε με την «κλειδαρότρυπα» και με υποθέσεις που είναι «σέξι», που είναι πιο προκλητικές και κάνουν περισσότερα «κλικ» στο διαδίκτυο.
Μια μάνα έχασε το παιδί της με τόσο άδικο τρόπο. Ενας πατέρας σπαράζει γιατί δεν μπόρεσε να προστατέψει το αγόρι του από τους χούλιγκαν.
Κι εμείς ασχολούμαστε με τόσα άλλα, κι όχι με αυτό. Και το αυτό δεν είναι κάτι συγκυριακό. Δεν είναι ένα απλό γεγονός που συνέβη και δεν θα ξαναγίνει. Δεν είναι μια απλή «απώλεια», όπως έγραψε μια ομάδα στην ανακοίνωσή της.
Είναι μια ειδεχθής δολοφονία που έχει καθαρά οπαδικά χαρακτηριστικά. Ο Αλκης είναι θύμα οπαδικής βίας που εδώ και χρόνια ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, αλλά δεν κάνουμε τίποτε γι’ αυτήν.
Η σύλληψη του δολοφόνου του 19χρονου δεν μπορεί να μετριάσει την οργή όλων μας για τη δολοφονία αυτή. Ούτε την ανησυχία μας ότι αύριο μπορεί να είναι το παιδί μου, το παιδί σου, το αγόρι του γείτονα ή του φίλου.
Κάτι τέτοια γεγονότα θα έπρεπε να μας συγκλονίζουν όλους. Όχι ψεύτικα κι όχι συγκυριακά. Αλλά πραγματικά και για πάντα. Και θα πρέπει να μας κάνουν να βάλουμε πλάτη για να αλλάξουμε την κοινωνία που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Μια κοινωνία που θα σέβεται την ανθρώπινη ζωή.
Μια κοινωνία που θα σέβεται την πολιτική άποψη, την αθλητική επιλογή, την διαφορετικότητα, με όποιο τρόπο κι αν αυτή εκφράζεται.
Μια κοινωνία που το πολιτικό σύστημα δεν θα είναι άμοιρο των ευθυνών του. Που θα έχει την ενσυναίσθηση, την συναισθηματική νοημοσύνη να καταλάβει ότι ένας δολοφονημένος 19χρονος από χούλιγκαν δεν μπορεί να περάσει έτσι απλά.
Μια κοινωνία που δεν θα συγκινείται και θα βγάζει ανακοινώσεις αλλά λίγες ημέρες μετά θα ξεχνά και θα συνεχίζει ωσάν να μη συνέβη τίποτε.
Μια κοινωνία που δεν θα ασχολείται με τσίγκινα σωβρακάκια και πολιτικές αντιπαραθέσεις της πιο χαμηλής υποστάθμης.
Που θα βάζει ως προτεραιότητα την εκρίζωση φαινομένων όπως ο χουλιγκανισμός που σκοτώνει τα παιδιά μας.
Μια κοινωνία που θα χαμηλώνει με ταπεινότητα το βλέμμα αλλά ταυτόχρονα θα απαιτεί μεγάλες αλλαγές, όταν τέτοιες άρρωστες καταστάσεις και αρρωστημένα μυαλά θέλουν να μετατρέψουν την πατρίδα μας σε ζούγκλα.
Ναι, αυτή η ημέρα έπρεπε να κηρυχθεί ημέρα εθνικού πένθους. Να κλείσουν τα πάντα, να μη μιλάμε για τίποτε άλλο, να καταστρώνουμε σχέδια για να εξαλείψουμε τη βία, απ’ όπου κι απ’ όποιον κι αν προέρχεται.
Ο Αλκης ας είναι το τελευταίο θύμα αυτής της τυφλής οπαδικής βίας. Ας είναι το σύμβολο ενός αγώνα που θα στοχεύει στις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η Ελλάδα.
Και που δεν θα βάζει τα «σκουπίδια» κάτω από το χαλί. Δεν είναι «σκουπιδάκι» ρε γαμώτο, ένα 19χρονο παιδί. Ελεος.
Η χώρα και οι πολίτες χρειάζονται ανατροπές όλα τα επίπεδα, αλλά σε ένα συγκεκριμένα: Στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την ανθρώπινη ζωή.
Είτε είναι οπαδός μιας άλλης ομάδας, είτε είναι πιστός μιας άλλης θρησκείας, είτε είναι πολιτικός αντίπαλος είτε είναι ιδεολογικά απέναντι σε εμάς.
Τη ζωή και τα μάτια μας. Την ανθρωπιά μη χάσουμε. Γιατί αν χάσουμε κι αυτή ο Αλκης θα είναι ένα ακόμη όνομα στη μακρά λίστα των δολοφονημένων παιδιών μας.
