Τη δικιά του ιστορία στους Παραολυμπιακούς έγραψε ο Θανάσης Γκαβέλας. Ο Έλληνας πρωταθλητής με καταγωγή από την περιοχή της Πύλου κατέκτησε το ένα και μοναδικό χρυσό μετάλλιο στους αγώνες του Τόκυο για την χώρα μας. Ο σημαιοφόρος της Ελληνικής αποστολής στην τελετή λήξης των αγώνων ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου στα 100μ. Τ11, κάνοντας μάλιστα παγκόσμιο ρεκόρ (10.82)!
Όλη η Ελλάδα γνωρίζει πλέον το όνομα του Θανάση Γκαβέλα, όμως εκτός του ονόματος τι άλλο ξέρετε για αυτόν; Τα παρακάτω στοιχεία συνθέτουν το προφίλ του Έλληνα παραολυμπιονίκη.
-
- Ο Θανάσης Γκαβέλας έχει ηλικία 22 ετών και συγκεκριμένα γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου του 1999.
- Ανήκει στο ζώδιο του Τοξότη.
- Το παρατσούκλι του είναι Νάσος.
- Ειδικεύεται στην κούρσα των 100 μέτρων.
- Σπουδάζει ψυχολογία στο πανεπιστήμιο.
- Πάσχει από τη νόσο του Στάργκαρντ (Stargardt ή Stargardt’s), η οποία άρχισε σταδιακά να τον εμποδίζει να βλέπει καλά και σήμερα βλέπει περιορισμένα και από τα δύο του μάτια. Ξεκίνησε να έχει προβλήματα όρασης όταν ήταν 10 ετών. «Όλα ξεκίνησαν στην Τετάρτη Δημοτικού. Στο σχολείο η δασκάλα με έβαζε να διαβάζω δυνατά την ώρα της ανάγνωσης γιατί είχα καθαρή φωνή. Κάποια στιγμή άρχισα να συλλαβίζω. Κάτι με εμπόδιζε από το να διαβάζω καλά, αλλά δεν είχα καταλάβει ακόμα τι ήταν αυτό. Οι συμμαθητές μου, μάλιστα, νόμιζαν ότι έκανα πλάκα. Την ίδια περίοδο άρχισα να μην κοιτάζω τη δασκάλα στα μάτια. Ήμουν στο τελευταίο θρανίο και δεν μπορούσα να εστιάσω. Εκείνη αρχικά με “μάλωσε”, νόμισε ότι απλά δεν ασχολούμουν. Δεν είχα καταλάβει ότι τελικά δεν μπορούσα να δω. Αρχικά καταστρεφόταν η κεντρική μου όραση και στη συνέχεια η περιφερική», δήλωσε σε συνέντευξή του στο runner magazine.
Τα δύσκολα παιδικά χρόνια
Ο Θανάσης Γκαβέλας σε συνέντευξη του στο runner magazine αναφέρθηκε τόσο στα δύσκολα παιδικά και εφηβικά χρόνια που πέρασε, όσο και στην αγάπη του για τον αθλητισμό. Ο Έλληνας Παραολυμπιονίκης ανέφερε τα εξής: «“Στο σχολείο υπήρχαν κοροϊδίες. Τα παιδιά καμιά φορά λένε χοντράδες. Στην αρχή αντιδρούσα και στεναχωριόμουν. Πλέον, όμως δεν με αγγίζουν καθόλου. Η βοήθεια από την οικογένεια είναι σημαντική για να μάθεις να διαχειρίζεσαι και αυτές τις καταστάσεις.
Βλέπουμε πολλά παιδιά που δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό και κάθονται σπίτι τους με οποιαδήποτε αναπηρία έχουν. Δεν έχουν ανακαλύψει τον εαυτό τους. Δεν έχουν ενδιαφέροντα. Στέκονται στις δυσκολίες που υπάρχουν και λαμβάνουν αυτό το μήνυμα και από την κοινωνία. Ένα παιδί, όμως, που θα ξεκινήσει τον αθλητισμό, θα νιώσει καλύτερα. Θα ανακαλύψει πράγματα που ούτε πίστευε για τον εαυτό του που θα τον εξελίξουν και θα τον βελτιώσουν γενικότερα. Στον αθλητισμό υπάρχουν πολλές επιλογές. Σίγουρα κάτι θα του αρέσει.
Από μικρό παιδί δοκίμασα διάφορα αθλήματα. Έκανα πολλά, τένις, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, και δεν σταμάτησα ούτε όταν άρχισε να πρωτοεμφανίζεται το πρόβλημα. Έπαιζα ποδόσφαιρο και νομίζω ήμουν καλός. Στη συνέχεια, δυσκολευόμουν να βρω τους συμπαίκτες μου, αλλά είχα συνηθίσει. Άλλωστε και το πρόβλημα δεν ήταν τόσο έντονο. Όσο, όμως, ανέβαινε το επίπεδο και εξελισσόταν και η νόσος είχα έντονο πρόβλημα. Έτσι, στράφηκα προς τον στίβο. Είχα διαπιστώσει στο σχολείο ότι ήμουν γρήγορος. Έτσι, μία μέρα στο Μπαρουτάδικο στο Αιγάλεω έτρεξα ένα 100άρι όπου ένας προπονητής μου είπε ότι πρέπει να ασχοληθώ».
πηγη: Sports3.gr
