7 Φεβρουαρίου 1984: ο David Vetter αγγίζει για πρώτη φορά την μητέρα του. Είναι 12 ετών. Σε δύο εβδομάδες, όμως, θα είναι νεκρός.
Ο David μπορεί να ήρθε στον κόσμο σαν όλα τα μωρά, κλαίγοντας και φωνάζοντας, όμως δεν ήταν καθόλου σαν όλα τα μωρά. Γεννήθηκε μέσα σε ένα αποστειρωμένο χειρουργείο από μία ομάδα γιατρών και νοσοκόμων που είχαν περάσει από εξονυχιστικούς ιατρικούς ελέγχους. Και λίγα δευτερόλεπτα μετά τη γέννησή, μπήκε σε μία προστατευτική φούσκα στην οποία θα περνούσε το υπόλοιπο της –δυστυχώς σύντομης- ζωής του.
Όλα αυτά ήταν αναγκαία γιατί ο David γεννήθηκε χωρίς ανοσοποιητικό σύστημα ή αλλιώς με σοβαρή συνδυασμένη ανοσοανεπάρκεια (SCID). Πρακτικά, ακόμα και ένα απλό κρύωμα μπορούσε να τον σκοτώσει.
Οι γονείς του David δεν έπεσαν από τα σύννεφα όταν άκουσαν για τη σπάνια ασθένεια του γιου τους. Έχοντας χάσει άλλο ένα αγόρι, μόλις επτά μηνών, ένα χρόνο νωρίτερα από SCID, αποφάσισαν να προχωρήσουν με αυτή την εγκυμοσύνη ακόμα και όταν έμαθαν ότι το μωρό ήταν αγόρι και άρα είχε 50% πιθανότητες να έχει την ίδια πάθηση.
Ακολουθώντας τις προτάσεις των γιατρών τους, αποφάσισαν να βάλουν το μωρό σε μία προστατευτική φούσκα μόλις γεννηθεί και μετά να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στην αναπτυσσόμενη τότε τεχνολογία των μεταμοσχεύσεων μυελού των οστών. Η μεγαλύτερη κόρη τους, Katherine, θα ήταν ο δότης.
Όμως όπως αποδείχθηκε αργότερα, το αίμα της Katherine δεν ταίριαζε εντελώς. Και καθώς οι γιατροί έψαχναν για μια θεραπεία, η ζωή του David μέσα στη φούσκα έγινε από προσωρινή λύση, μία μονιμότητα.
Γιατροί, νοσοκόμες και συγγενείς μπορούσαν να τον ακουμπήσουν μόνο μέσα από τα λαστιχένια γάντια που ήταν κολλημένα στον θάλαμό του. Ό,τι έμπαινε μέσα στη φούσκα –το φαγητό, το νερό, οι πάνες, τα ρούχα, τα βιβλία, ακόμα και μία μικρή τηλεόραση- έπρεπε πρώτα να αποστειρωθεί. Ο David βαφτίστηκε μέσα στη φούσκα, με αποστειρωμένο αγιασμό.
Καθώς ο David μεγάλωνε, μεγάλωνε και η φούσκα μέσα στην οποία περνούσε τη ζωή του, κάνοντας –σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον- ό,τι και τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Του άρεσε το Star Wars και το μωβ χρώμα και έψαχνε τρόπους να γλιτώνει τα μαθήματα.
Στα 6 του, η NASA κατασκεύασε μια στολή αστροναύτη ειδικά για εκείνον, επιτρέποντάς του να βγει για πρώτη φορά από τον θάλαμο και να περπατήσει. Ο David την χρησιμοποίησε επτά φορές και μετά έχασε το ενδιαφέρον του.
Σε κάθε του βήμα, ολόκληρη η Αμερική παρακολουθούσε το «αγόρι στη φούσκα», σαν μια πραγματική εκδοχή του Truman Show.
Τον Οκτώβριο του 1983, οι γιατροί του δοκίμασαν μια νέα τεχνική μεταμόσχευσης μυελού των οστών, που δεν απαιτούσε το αίμα να ταιριάζει τέλεια. Όπως είχαν σχεδιάσει από την αρχή, η αδερφή του, Katherine, ήταν ο δότης.
Αρχικά, η επέμβαση φάνηκε να είναι επιτυχημένη, όμως στον μυελό των οστών της Katherine κρυβόταν ο ιός Epstein-Barr, ο οποίος προκάλεσε καρκινικούς όγκους που εξαπλώθηκαν στο σώμα του David.
Το αγόρι βγήκε επιτέλους από τη φούσκα για να νοσηλευτεί σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο νοσοκομείου, όπου δέχθηκε για πρώτη φορά το φιλί της μητέρας του. Στις 22 Φεβρουαρίου, δύο εβδομάδες αφότου βγήκε από τη φούσκα, ο David πέθανε.
Σήμερα, το SCID μπορεί να διαγνωστεί από τη μήτρα ακόμα και στις περισσότερες περιπτώσεις αντιμετωπίζεται.
Ο David ήταν το τελευταίο άτομο που μπήκε σε φούσκα, με τον θάνατό του να αλλάζει την ιατρική, καθώς επέτρεψε στους επιστήμονες να κατανοήσουν τον ρόλο που παίζουν οι ιοί στην εμφάνιση του καρκίνου και να σώσουν πολλές ζωές.
Στον τάφο του είναι γραμμένη η φράση: «Δεν άγγιξε ποτέ τον κόσμο. Αλλά συγκίνησε τον κόσμο».
ΠΗΓΗ moneyreview.gr
