Του Νίκου Φυλάγγελου
Οι δραματικές παραιτήσεις του Σταύρου Παπασταύρου και του Γιάννη Μπρατάκου, κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής διαδικασίας της πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, επανέφεραν στην πολιτική μνήμη την εξίσου δραματική αποχώρηση του Γρηγόρη Δημητριάδη από το Μέγαρο Μαξίμου, πριν από σχεδόν δυο χρόνια, το καλοκαίρι του 2022.
Το κενό του Γρηγόρη Δημητριάδη αποδείχτηκε δυσαναπλήρωτο για τον κεντρικό πυρήνα άσκησης της εξουσίας και την ομαλή λειτουργία του. Ο πρώην “Νο2” του Μεγάρου Μαξίμου είχε την πολιτική επάρκεια να κατανοεί και να επεξεργάζεται ταχύτερα τα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό, ενώ η παραταξιακή συνείδησή του τον καθιστούσε συνομιλητή “όλων των φυλών” της Κεντροδεξιάς, λόγω και της προσωπικής ρίζας του στη Νέα Δημοκρατία. Κάτι που δεν συμβαίνει με αρκετούς άλλους συνεργάτες του Κυριάκου Μητσοτάκη, προερχόμενους από άλλους, αντίπαλους προς τη Νέα Δημοκρατία πολιτικούς χώρους.
Η απουσία Δημητριάδη έχει στοιχίσει στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει εκλογικό κόστος από τις παράπλευρες παρενέργειές της, εξαιτίας της απουσίας αξιόπιστης εναλλακτικής λύσης διακυβέρνησης από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
