Του Θανάση Κ.
Είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο “ισχυρή” πιστεύει η ίδια;
Ή μήπως είναι τόσο “ετοιμόρροπη” όσο ελπίζουν οι αντίπαλοί της;
Πιθανότατα η απάντηση είναι “όχι” και στα δύο αυτά ερωτήματα…
Το μόνο βέβαιο είναι ότι το πολιτικό σύστημα συνολικά είναι πια πιο σαθρό απ’ όσο πιστεύαμε όλοι…
* Τη στιγμή που η κυβέρνηση φαίνεται να έχει χάσει την μάχη των εντυπώσεων για την τραγωδία στα Τέμπη, και οι μετρήσεις δείχνουν ότι το 90% των πολιτών πιστεύουν ότι υπήρξε συγκάλυψη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν… πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης!
Όταν είναι γνωστό στους πάντες ότι οι “προτάσεις δυσπιστίας” ΠΑΝΤΑ συσπειρώνουν την κυβέρνηση!
— Κι ύστερα, όταν εφημερίδα (που ΔΕΝ πρόσκειται στην Αντιπολίτευση) επιτίθεται στην κυβέρνηση για τη συγκάλυψη ευθυνών στα Τέμπη, η κυβέρνηση καταγγέλλει “επιχειρηματικά συμφέροντα” ότι την “υπονομεύουν”, λέει!
Κι αυτά τα λέει σήμερα η κυβέρνηση που απολαμβάνει τη μεγαλύτερη στήριξη του Τύπου που είχε οποιαδήποτε κυβέρνηση, στις πέντε δεκαετίες της μεταπολίτευσης!
— Κι ύστερα, λίγες μέρες μετά τις κυβερνητικές καταγγελίες για “υπονόμευση από επιχειρηματικά συμφέροντα”, δύο κορυφαίοι συνεργάτες του Πρωθυπουργού πηγαίνουν δημόσια να ευχηθούν για την ονομαστική εορτή του επιχειρηματία ο οποίος, υποτίθεται, “υπονομεύει” την κυβέρνηση.
Πράγμα που είναι ΑΔΥΝΑΤΟ να έχει συμβεί, αν δεν το γνώριζε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός. “Μυστικές” συναντήσεις ΔΕΝ γίνονται ποτέ ΔΗΜΟΣΙΑ!
Κι ύστερα οι δύο στενοί συνεργάτες του Πρωθυπουργού αναγκάζονται να υποβάλλουν παραίτηση!
Κι επειδή πρόκειται για έμπειρους και ικανούς, είναι προφανές ότι ο Πρωθυπουργός τους “άδειασε”…
Μ’ άλλα λόγια η αντιπολίτευση βλακωδώς υπέβαλε πρόταση δυσπιστίας, πράγμα που κανονικά συσπειρώνει την κυβέρνηση, κι όμως η κυβέρνηση κατάφερε ανοήτως να… αποδυναμωθεί, χάνοντας δύο ικανούς συνεργάτες του Πρωθυπουργού. Και μάλιστα για λόγους που ΔΕΝ είχαν καμία σχέση με την “μομφή”.
Κάποτε έλεγαν ότι το πολιτικό προσωπικό είναι επιπέδου… “νηπιαγωγείου”.
Τελικά είναι ακόμα χειρότερο: Βρεφονηπιακός σταθμός!
Με μια κυβέρνηση να νοιώθει όλο και πιο “ανασφαλής”, απέναντι σε μιαν ανύπαρκτη και παιδαριώδη αντιπολίτευση…
* Μέχρι στιγμής, η μεγάλη δύναμη της κυβέρνησης Μητσοτάκη εκπηγάζει από τρία βασικά αίτια:
— Πρώτον, το εκλογικό σώμα συσπειρώθηκε γύρω από την ΝΔ, από το φόβο μην επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Από τον οποίο η κοινωνία έχει τις χειρότερες αναμνήσεις…
— Δεύτερον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη μοιάζει να έχει τις καλύτερες σχέσεις με τους ισχυρούς εταίρους και συμμάχους, την ώρα που η Ελλάδα αντιμετωπίζει σοβαρές απειλές από μιαν ασυγκράτητη Τουρκία του Ερντογάν.
— Τρίτον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαθέτει το αφήγημα της οικονομικής σταθερότητας και της επιστροφής στην επενδυτική βαθμίδα. Πράγμα που δημιουργεί θετικές προσδοκίες στην κοινωνία, για πρώτη φορά από την εποχή των μνημονίων…
Μ’ άλλα λόγια οι επιχειρηματικές προσδοκίες των ισχυρών και οι ανησυχίες της κοινωνίας, ευθυγραμμίστηκαν για μια πενταετία περίπου, στη στήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Την ώρα που ο χώρος της αντιπολίτευσης έμοιαζε ρευστός και αναξιόπιστος και κατακερματισμένος.
Όλα αυτά έδωσαν στην κυβέρνηση αίσθηση υπερβολικής αυτοπεποίθησης.
Αλαζονεία το λέμε αυτό στην “καθομιλουμένη”…
Και είναι πάντα ΠΟΛΥ ΚΑΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ…
* Τώρα και τα τρία αυτά στοιχεία “ισχύος και επιρροής” της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μοιάζουν να ξεθωριάζουν. Ίσως και να εξατμίζονται…
— Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποστεί πρωτοφανή καθίζηση. Και ο Τσίπρας έχει αποδυναμωθεί μέχρις εξαφανίσεως…
Άρα ο φόβος των “βαρβάρων” δεν υπάρχει πια, και η ανάγκη “συσπείρωσης” γύρω από τον Μητσοτάκη για να μην επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας, έχει επίσης ακυρωθεί…
— Δεύτερον, τα ισχυρά στηρίγματα Μητσοτάκη στο εξωτερικό, δεν μοιάζουν πολύ “ισχυρά” πια. Μάλλον κλονίζονται κι αυτά. Στην Ευρώπη ανεβαίνουν η δεξιά και η ακροδεξιά, στις ΗΠΑ οι Ρεπουμπλικάνοι του Τράμπ. Όλη η ατζέντα στην οποία προσχώρησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη, η ατζέντα του “δικαιωματισμού”, της “πολιτικής ορθότητας” και της βίαιης “πράσινης μετάβασης” αποδυναμώνεται ή εκτροχιάζεται: και στις ΗΠΑ και στον Καναδά και στην Ευρώπη, εν όψει την εκλογών που θα γίνουν παντού στη Δύση, μέσα στο επόμενο 12μηνο.
Και η ο Πόλεμος της Ουκρανίας δεν πάει καθόλου καλά για τους δυτικούς. Η “σωστή πλευρά” της Ιστορίας μοιάζει να βρίσκεται μάλλον στη λάθος πλευρά…
— Τρίτον, το αφήγημα της οικονομικής σταθερότητας και ανάκαμψης υπέστη ένα σοβαρό πλήγμα με την απόφαση της Moody’s να ΜΗ δώσει στην Ελλάδα την “επενδυτική” βαθμίδα (όπως έκαναν άλλοι Οίκοι προηγουμένως) ούτε καν να αλλάξει τις προσδοκίες σε “θετικές”. Κι είναι ανησυχητική όχι μόνο η αναπάντεχη απόφαση της Moody’s αλλά και οι λόγοι που επικαλέστηκε: Ουσιαστικά η ανάκαμψη της Ελλάδας έγινε μέχρι στιγμής σε πήλινα πόδια. Στηριγμένη μόνο στον Τουρισμό, την Ναυτιλία και τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας παραμένει αδύναμο και προβληματικό…
Άσε που και τα ευρωπαϊκά κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης στερεύουν πια…
Για να είμαστε δίκαιοι, οι προειδοποιήσεις της Moody’s ΔΕΝ είναι “καταστροφολογικές”. Δεν αρνούνται ότι υπήρξε “πρόοδος” μέχρι τώρα. Απλά επισημαίνουν ότι οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν, δεν είναι οι αναμενόμενες και δεν θωρακίζουν τη χώρα από αρνητικές εξελίξεις στο εξωτερικό.
Το βέβαιο είναι ότι εγγράφεται στην ημερήσια διάταξη η ανάγκη μεταρρυθμίσεων που αναβαθμίζουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας – όχι “μεταρρυθμίσεων” που ικανοποιούν διάφορα lobbies “δικαιωματιστών”.
* Τέλος η Τουρκία απέναντι μας γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτη. Και οι αφελείς προσδοκίες κάποιων ότι η “Διακήρυξη των Αθηνών” του περασμένου Δεκεμβρίου, θα καταπραΰνει τον Ερντογάν, τώρα διαψεύδονται πανηγυρικά. Και καθημερινά πλέον.
Κανείς δεν περιμένει στα σοβαρά πια, μια μη δεσμευτική Συμφωνία “περί φιλίας”, να ηρεμήσει τον Ερντογάν, την ώρα που ο φίλος του, ο Πούτιν, μοιάζει να κερδίζει στην Ουκρανία. Και την ώρα που οι Αμερικανοί (που μας έπεισαν να κάνουμε την Συμφωνία περί φιλίας) μοιάζουν να μην ελέγχουν ούτε καν τις εξελίξεις στο Ισραήλ και στη Γάζα. Για να μη αναφερθούμε στο ότι οι σημερινοί Αμερικανοί ιθύνοντες είναι πιθανό να μην βρίσκονται στη θέση τους ένα χρόνο από σήμερα…
Οπότε η αντιμετώπιση του Ερντογάν χρειάζεται άλλη πολιτική από πλευράς της Ελλάδας – άλλες συμμαχίες κι άλλους εξοπλισμούς.
Κι όλη αυτή η “στροφή” που έγινε τους τελευταίους μήνες, να “καταπραΰνουμε την Τουρκία” και να εγκαταλείψουμε τα εξοπλιστικά προγράμματα που είχαμε ξεκινήσει προηγουμένως, μάλλον πρέπει να αναθεωρηθεί επειγόντως. Γιατί αν ΔΕΝ αναθεωρηθεί – συμπεριλαμβανομένου και του Πρωθυπουργικού ταξιδιού στην Άγκυρα, τον Μάϊο – θα λειτουργεί πια ως αδυναμία της κυβέρνησης – στο εσωτερικό και στο εξωτερικό! Όχι ως “παράγων σταθερότητας και ισχύος”…
* Έχουμε λοιπόν το παράδοξο φαινόμενο, ενώ η κυβέρνηση πράγματι ΔΕΝ έχει απέναντί της αντιπολίτευση συνολικά, το κόμμα της ήσσονος αντιπολίτευσης, κατάφερε μέσα σε ενάμιση χρόνο να “ξηλώσει” τους τρείς πιο κοντινούς και ικανούς συνεργάτες του Πρωθυπουργού!
— Έχουμε ακόμα το επίσης το παράδοξο φαινόμενο, η κυβέρνηση που στηρίχθηκε από το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ – έντυπων, ηλεκτρονικών και διαδικτυακών -να καταγγέλλει σήμερα “οικονομικά συμφέροντα που επιχειρούν να την ανατρέψουν” με αφορμή… ένα πρωτοσέλιδο!
— Έχουμε το πρωτοφανές, η κυβέρνηση να νοιώθει “πανίσχυρη” και εξαιρετικά “ανασφαλής” ταυτόχρονα.
— Απ’ έξω να τη στηρίζουν όλοι αυτοί που ΔΕΝ νοιώθουν ότι μετά από μερικούς μήνες θα βρίσκονται στις θέσεις τους.
— Ένας “ουρανοκατέβατος” που εξελέγη αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στο μεταξύ διέσπασε το κόμμα του και το συρρίκνωσε κι άλλο δημοσκοπικά, να καταγγέλλει την κυβέρνηση, ενώ βρίσκεται σε στρατόπεδο νεοσυλλέκτων στη Θήβα – και πριν ακόμα “ορκιστεί”!
* Η Ιστορία μας διδάσκει ότι οι πολυδιαφημισμένοι “πανίσχυροι” συνήθως αποδεικνύονται εντελώς ανίσχυροι.
— Στα τέλη του 2003, ο “πανίσχυρος” τότε Σημίτης έδινε το δαχτυλίδι της διαδοχής του ΠΑΣΟΚ, στον “πρίγκιπα” Γιώργο Παπανδρέου. Λίγους μήνες αργότερα το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε στις εκλογές. Κι ενάμιση χρόνο αργότερα ο Γιώργος Παπανδρέου διέγραφε τον Σημίτη από το Κόμμα τους…
— Ο “πανίσχυρος” Γιώργος Παπανδρέου (τον οποίο τον θεωρούσαν εύκολο αντίπαλό), κέρδιζε τις εκλογές του 2009 με 44, 6%, κραυγάζοντας “λεφτά υπάρχουν”. Ο Τύπος τον στήριζε και τότε…
Δυόμιση χρόνια αργότερα το ΠΑΣΟΚ είχε καταρρεύσει στο 12,5% και ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν πια παρελθόν. Και για το Κόμμα του…
— Το 2018 ο “πανίσχυρος” Τσίπρας “έλυνε” το Μακεδονικό, εξασφαλίζοντας τα εύσημα από όλους του Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Τσίπρας έχανε τις εκλογές. Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Τσίπρας ξανά-έχανε τις εκλογές και υποχρεωνόταν σε παραίτηση. Και το “Μακεδονικό” παραμένει άλυτο, αυτή τη φορά λόγω αντιρρήσεων της Βουλγαρίας και εσωτερικής διάλυσης μέσα στα ίδια τα Σκόπια…
Όλα αυτά υπογραμμίζουν, ότι τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και τα εύσημα των ξένων, δεν λύνουν τα πολιτικά προβλήματα μιας χώρας. Κι ότι η ισχύς μιας κυβέρνησης προκύπτει από την ευθυγράμμισή της με τις προσδοκίες του ίδιου του λαού της και με τις πραγματικές συμμαχίες που μπορεί να συνάψει στο εξωτερικό έναντι κοινού αντιπάλου.
Αν αυτά δεν τα κάνει, κάθε “αίσθηση ισχύος” είναι επικίνδυνη ψευδαίσθηση.
Ιδιαίτερα όταν βρίσκεται μέσα σε ένα πολιτικό σκηνικό που θυμίζει πια κάτι ανάμεσα σε “παιδική χαρά” και βρεφονηπιακό σταθμό…
