Λίγες ημέρες πριν την είσοδο του πανορθοδόξου πληρώματος στην Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, την εβδομάδα των Παθών, του πόνου και της δοκιμασίας αλλά και προ του ενατενισμού μας στην ελπιδοφόρα νύκτα της Ανάστασης, ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος καλεί τον πιστό ρωσικό λαό να συσπειρωθεί με τους ηγήτορες της συντελούμενης στρατιωτικής εισβολής στην Ουκρανία, για να γίνουν ένα τείχος αντίστασης απέναντι στον «φιλελεύθερο δυτικό πολιτισμό», καθώς τον θεωρεί παρακμιακό και ανήθικο.
άρθρο του Μητροπολίτη Μεσσηνίας στο www.protothema.gr
Πρόκειται για εξουσία «αφωρισμένη εις ευαγγέλιον Θεού», που αποκαλύπτει την διακονία, το πάθος και την δοκιμασία, όπως αυθεντικά και παραδειγματικά υποτύπωσε ο Εσταυρωμένος Χριστός και μάλιστα με διαστάσεις διακονίας, εκκλησιαστικής σωτηρίας και λύτρωσης ή είναι έκφραση μιάς εκκοσμικευμένης εξουσίας μίσους, η οποία οδηγεί τον ίδιο τον λαό και το ποίμνιο της Εκκλησίας σε πνευματικά αδιέξοδα;
Είναι δυνατόν ένας εκκλησιαστικός άνδρας να μην φανερώνει στον «εν χάριτι άλατι ηρτυμένο» λόγο του, στα έργα και στις προτροπές του, ότι «μακάριοι οι ειρηνοποιοί» αλλά να θεωρεί, ότι μπορεί να υπονομεύει την διδαγμένη ευαγγελικά θυσία και ταπείνωση για το καλό και τη σωτηρία των άλλων, του πλησίον;
Μπορεί τελικά ένα εκκλησιαστικό πρόσωπο «όπου και όπως δει» να μην υπερμαχεί πρωτοστατικά για την ειρήνη και την καταλλαγή μεταξύ των λαών αλλά να ενσπείρει τη διχόνια, τον πόλεμο και την αντιπαλότητα;
Σήμερα με το -δήθεν πνεύμα της Ανατολής- παρακολουθούμε εκκλησιαστικά πρόσωπα να προτρέπουν στη βία και στον όλεθρο και με το -δήθεν πνεύμα της Δύσης- παρακολουθούμε άλλες εκκλησιαστικές προσωπικότητες να γίνονται κήρυκες της ειρήνης, της καταλλαγής, της εκεχειρίας. Να προτείνουν την παύση των μαχών με σκοπό να φθάσουν οι δύο λαοί, Ουκρανίας και Ρωσίας, στην ειρήνη μέσα από έναν θυσιαστικό διάλογο.
Τελικά οἱ άνθρωποι του «δυτικού φιλελεύθερου πολιτισμού» γίνονται οι πραγματικοί ειρηνοποιοί και κήρυκες του ευαγγελικού μηνύματος της ειρήνης και της συναδελφοσύνης. Αυτοί έναντι των άλλων διακηρύσσουν ότι μία νίκη, που θα καταφέρει να αναρτήσει τη σημαία της σε σωρούς νεκρών και συντρίμμια ανθρώπινων κοινωνιών δεν έχει καμμία ουσιαστική αξία, έστω και αν πετύχει τον τελικό της στόχο, την αντίσταση ή αποδυνάμωση του «δυτικού φιλελεύθερου πολιτισμού»!!!
Ποτέ και διαχρονικά η εκκλησιαστική εκκοσμίκευση δεν μπορεί να λάβει θετικό αξιολογικό πρόσημο, γιατί δεν οικοδομεί αλλά μάλλον γκρεμίζει, δεν παράγει πολιτισμό και ανάπτυξη αλλά μάλλον υπηρετεί τον όλεθρο και την καταστροφή, τον επαρχιωτισμό και την ιδιοτέλεια, την απομόνωση και την σκοπιμότητα.
Η Ρωσική Εκκλησία δεν κινδύνευσε ούτε τώρα κινδυνεύει από κανέναν «φιλελεύθερο δυτικό πολιτισμό» τον οποίον μάλιστα θέλει να εμποδίσει δημιουργώντας ανασχετικό τείχος με ξιφολόγχες, κανόνια και πυρηνικά. Για όσον καιρό ο Πατριάρχης Μόσχας βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μία μορφή εξουσίας του «κόσμου τούτου», δυστυχώς δεν θα μπορεί να γίνει επηρεαστικός φορέας του πνεύματος του Χριστού, δηλαδή της ελευθερίας, της αγάπης και της θυσίας. Εκών άκων επαναλαμβάνει το λάθος του Μεγάλου Ιεροεξεταστού, του συμπατριώτου Μιχαήλοβιτσ Ντοστογιέφσκυ στους Αδελφούς Καραμαζώφ.
Αναρωτιέμαι, πώς θα μπορέσει να υμνήσει την Ανάσταση ως έκφραση νίκης κατά του θανάτου, όταν ο λόγος του υποκινεί σε θάνατο συνανθρώπους μας και ομοδόξους του;
Πώς συμβιβάζεται να κοινωνεί του Αναστημένου σώματος και αίματος του Χριστού ευχόμενος «εις ζωήν αιώνιον», όταν σήμερα και αύριο θα προτρέπει τον λαό του σε πράξεις αιματοβαμένες;
Φταίει, λοιπόν, ο δήθεν «δυτικός φιλελεύθερος πολιτισμός» ή μήπως όσοι τους κατατρύχει η ανήθικη αντίληψη κάποιας εκκοσμικευμένης εκκλησιαστικής εξουσίας;