Του Θανάση Κ.
* Η Προεδρία της Δημοκρατίας είναι συμβολικό αξίωμα αποστερημένο πια από κάθε εξουσία.
Μέχρι την Συνταγματική Μεταρρύθμιση του 1986, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είχε κάποιες πολιτικές εξουσίες, που μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «χαλινός» για τον Πρωθυπουργό, σε περιστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Όπως η δυνατότητα προκήρυξης δημοψηφίσματος, διάλυσης της Βουλής και αναπομπής νόμων (μέχρι να επανα-ψηφιστούν με αυξημένη πλειοψηφία).
Οι υπερεξουσίες αυτές καταργήθηκαν το 1986 (με εξαίρεση την «αναπομπή» – στο άρθρο 47 – που παρέμεινε εντελώς αποδυναμωμένη και δεν εφαρμόστηκε ποτέ).
Έκτοτε ο θεσμός του Προέδρου κατέληξε καθαρά «διακοσμητικός» και «τελετουργικός».
Συμβόλιζε, υποτίθεται, την «ενότητα και συνέχεια του Πολιτεύματος» – στην πραγματικότητα τη συνέχεια της «πολιτικής τάξης».
* Παρ’ όλα αυτά, η εκλογή Προέδρου ήταν σημαντική, γιατί μπορούσε να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις – δηλαδή πρόωρες εκλογές – αν δεν γινόταν εφικτή η «αυξημένη πλειοψηφία» των 180 βουλευτών που απαιτούνταν (στην τρίτη ψηφοφορία).
Το Ελληνικό Σύνταγμα, προέβλεπε το “παράδοξο”: ότι μπορούσαν να προκληθούν έκτακτες εκλογές – και να υπάρξουν μείζονες ανατροπές – με αφορμή την εκλογή σε αξίωμα χωρία καμιά ουσιαστική εξουσία!
Και τις δύο φορές που συνέβη αυτό – το 2009 και το 2015 – υπήρξαν μοιραίες για τη χώρα…
Έτσι, το 2019, με νέα Συνταγματική Μεταρρύθμιση, καταργήθηκε αυτός ο παραλογισμός. Νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας πλέον μπορεί να εκλέγεται με απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία…
Τώρα πλέον, η εκλογή Προέδρου δεν μπορεί να υποκινήσει πολιτικές εξελίξεις. Είναι πλέον ένα ασήμαντο ζήτημα για την εκλογή ενός καθαρά συμβολικού αξιώματος…
* Δεύτερον η σημερινή Πρόεδρος Κατερίνα Σακελλαροπούλου υπήρξε μάλλον απογοητευτική. Ήταν μια δικαστικός που η ΝΔ (επί ηγεσίας Κυριάκου Μητσοτάκη) ΔΕΝ την είχε ψηφίσει για Πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας, όταν την πρότεινε και την επέβαλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ…
Και το ίδιο πρόσωπο, που ΔΕΝ είχε εγκρίνει για Πρόεδρο του ΣτΕ, η ΝΔ το πρότεινε λίγο αργότερα – και το επέβαλε ως κυβέρνηση πλέον – για το «ανώτατο αξίωμα» της Προέδρου της Δημοκρατίας!
Σκέτος παραλογισμός…
Η ίδια πολιτεύθηκε ως ακραία «δικαιωματίστρια»! Προσπαθώντας να επιβάλλει την «δικτατορία» των μειοψηφιών που αυτο-θυματοποιούνται και προσπαθούν να “εκδικηθούν” την πλειοψηφία. Στο όνομα «δικαιωμάτων» που αποτελούν στην πραγματικότητα διεκδίκηση προνομίων. Σε βάρος όλων των υπολοίπων…
— Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση, όταν έσπευσε να εναγκαλιστεί το «Κίνημα» του… ΜeΤοο. Δηλαδή το «δικαίωμα» μιας γυναίκας να βγαίνει μετά από… 20 χρόνια και να καταγγέλλει – χωρίς άλλα στοιχεία – ότι κάποιος της άσκησε «σεξουαλική παρενόχληση». Η οποία, εκ των υστέρων – και μάλιστα με τέτοια χρονική καθυστέρηση – ΔΕΝ μπορεί να αποδειχθεί. Και άνθρωποι κινδυνεύουν να στιγματιστούν, χωρίς τη δυνατότητα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
— Το MeToo, που ανοίγει το δρόμο για ποικίλους εκβιασμούς αναιρεί την βασική νομική αρχή “είς Μάρτυς – ουδείς Μάρτυς”!
— Και χρησιμοποιήθηκε με τρόπο που καταργεί και το “τεκμήριο της αθωότητας”, αφού άνθρωποι στιγματίζονται δημόσια αναπολόγητοι, για κατηγορίες που είναι αδύνατο να αποδειχθούν σε οποιοδήποτε δικαστήριο.
Το MeToo αποτέλεσε για κάποια χρόνια “σημαία” του παγκόσμιου δικαιωματισμού, οδήγησε σε “δολοφονίες χαρακτήρων” και απορρίφθηκε τελικά παντού. Εδώ το υιοθέτησε με τον πιο κραυγαλέο τρόπο μια δικαστικός που βρέθηκε, για κακή μας τύχη, στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
— Στη συνέχεια πήγε και γλένταγε τα “επινίκια”, όταν πέρασε στη Βουλή ο νόμος για τον γάμο των ομοφύλων ζευγαριών. Για ένα ζήτημα που στην πραγματικότητα ήταν ήδη “καλυμμένο” νομικά (με το “σύμφωνο συμβίωσης”), αποτελούσε απλώς επιβολή της woke ατζέντας, αφορούσε ελάχιστα άτομα και στο οποίο πάνω από τα δύο τρίτα της ελληνικής κοινωνίας ήταν ΑΝΤΙΘΕΤΑ.
Είναι φανερό πως οι δικαιωματιστές ΔΕΝ “ενώνουν” την κοινωνία! Την διχάζουν, και μάλιστα σε ζητήματα που η κοινωνία είναι στη συντριπτική της πλειοψηφία απέναντι.
* Η κα. Σακελλαροπούλου ήταν πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα μια ακραία δικαιωματίστρια”.
Κι όσοι την έβαλαν εκεί – ή επιδίωκαν να της ανανεώσουν τη θητεία – ΔΕΝ ενδιαφέρονταν να “ενώσουν” τον Ελληνικό λαό, αλλά να ενώσουν μια πολιτική τάξη που αλληθώριζε σε διεθνείς συρμούς.
Αυτοί οι διεθνείς συρμοί του δικαιωματισμού, της παράνομης μετανάστευσης, της βεβιασμένης “πράσινης μετάβασης” που επιβλήθηκαν σε όλες τις δυτικές κοινωνίες άνωθεν και έξωθεν, προκάλεσαν αντί-συσπείρωση την κοινωνιών εναντίον τους, έφεραν στο προσκήνιο αντισυστημικές δυνάμεις και τώρα βρίσκονται σε αποδρομή. Παντού!
Κυβερνήσεις με τέτοιες απόψεις, κόμματα με τέτοιες προτεραιότητες και πολιτικοί με τέτοιες απόψεις, παραμερίζονται και περιθωριοποιούνται.
Και η κα. Σακελλαροπούλου, η οποία δεν διακρίθηκε σε τίποτε άλλο πέρα από τον “υπερβολικό δικαιωματισμό” της έπαψε να είναι “χρήσιμη” πλέον, για την Κυβέρνηση. Για τη χώρα δεν υπήρξε ποτέ…
* Σε αυτές τις συνθήκες, έπρεπε να επιλεγεί κάποιο άλλο πρόσωπο να την αντικαταστήσει.
Αρχικά υιοθετήθηκε η “λογική” να επιλεγεί πρόσωπο από τον “αντίθετο” χώρο αυτού που κυβερνά σήμερα. Δηλαδή από την “Κεντροαριστερά”…
Όμως αυτή η λογική – που αποτέλεσε, λίγο-πολύ, παράδοση τα τελευταία τριάντα χρόνια – ήταν ήδη ξεπερασμένη. Η Κεντροδεξιά υποτίθεται ότι κυβερνά – αφού στην κυβέρνηση βρίσκεται η ΝΔ – αλλά ουσιαστικά έχει παραμεριστεί! Στο στενό ηγετικό κύκλο της κυβέρνησης βρίσκονται άτομα που προέρχονται από την Κεντροαριστερά – από το ΠΑΣΟΚ και το – αλήστου μνήμης – “Ποτάμι”.
— Όπως στην Αμερική, στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κυριαρχούσαν οι RINO’s τους οποίους τώρα σάρωσε ο Τράμπ.
— Όπως στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας κυριαρχούσαν οι άνθρωποι της Μέρκελ, τους οποίους σαρώνει σήμερα ο Φριντριχ Μέρτζ…
— Όπως στην Ιταλία, στη Γαλλία – τώρα και στη Βρετανία – σαρώνονται ήδη οι “μεταλλαγμένοι” πρώην Κεντροδεξιοί. Και τα κόμματά τους μετατοπίζονται δεξιότερα!
Η ΝΔ επί Μητσοτάκη έχει καταντήσει μια “Κεντροδεξιά” χωρίς Δεξιά! Κι αν έβγαζε ξανά Πρόεδρο από το χώρο της Κεντροαριστεράς, το εκλογικό σώμα δεν μπορούσε να το ανεχθεί.
Γιατί η κοινωνία άρχισε να φεύγει από το συστημικά πολιτικά κόμματα. Το “κέντρο βάρους” της κοινωνίας έχει μετακινηθεί δεξιότερα – ΔΕΝ βρίσκεται πια “ανάμεσα” στα δύο μεγαλύτερα κόμματα.
Το ίδιο γίνεται και στο εξωτερικό: Μόνον που εκεί οι κοινωνίες δεν “απέχουν” από τις εκλογές, όπως εδώ. Εκεί μετακινούνται δεξιότερα ανοικτά…
Πράγμα που δεν θα αργήσει να συμβεί και εδώ.
Έτσι εις τα καθ’ ημάς, κάποιοι προσπαθούν να κάνουν άνοιγμα σε χώρους όπως το πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ και το μακαρία τη λήξη “Ποτάμι”, όταν η κοινωνία είναι αλλού, πηγαίνει αλλού και αναζητεί έκφραση δεξιότερα. Όπως συμβαίνει, άλλωστε και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Παντού!
Αυτό που ονομάζεται στην Ελλάδα “μεταρρυθμιστικό Κέντρο” δεν είναι ούτε “μεταρρυθμιστικό” ούτε “Κέντρο”. Είναι ένα συνονθύλευμα “δικαιωματιστών”, “εθνομηδενιστών”, ακραίων “οικολόγων”, οπαδών της “παγκοσμιοποίησης” και παλαιο-αριστερών – που μισούν το “σύστημα” και σπεύδουν να το υπηρετήσουν σε κάθε ευκαιρία…
Ο Αντώνης Σαμαράς υποστήριξε ανοικτά ότι η ΝΔ έπρεπε να αναζητήσει Πρόεδρο από το δικό της χώρο, όχι από την “Κεντροαριστερά” που δεν υπάρχει – κι ό,τι υπάρχει συρρικνώνεται ή διαλύεται…
Και πρότεινε τον Κώστα Καραμανλή.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να… διαγράψει τον Σαμαρά!
Και συνέχισε για κάποιο διάστημα να σκέπτεται – και το Μαξίμου να διαρρέει – ονόματα από τον Κεντροαριστερό χώρο, όπως του Γιάννη Στουρνάρα, του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Άννας Διαμαντοπούλου.
Τον τελευταίο μήνα διαβάζαμε συνεχώς “δημοσιεύματα” – διαρροές που πιθανολογούσαν κάποιο από τα τρία αυτά ονόματα. Ενίοτε και τα τρία…
Όμως ο Στουρνάρας βρίσκεται στην αρχή ακόμα της τρίτης θητείας του στην Τράπεζα Ελλάδος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος θεωρήθηκε τελικά “πολύ παρεμβατικός” και η Άννα Διαμαντοπούλου πολύ ταυτισμένη με το “ευρωκατεστημένο” των Βρυξελλών που βρίσκεται πια σε αποδρομή.
Περιέργως το όνομα της Μαρίας Ευθυμίου, μιας πραγματικής Ελληνίδας διανοούμενης με επιρροή στην κοινωνία, δεν συζητήθηκε ποτέ σοβαρά. Ίσως θεωρήθηκε πολύ “Ελληνίδα” για τα γούστα της πολιτικής μας ελίτ…
Τελικά ο Μητσοτάκης κατάλαβε ότι θα είχε πρόβλημα και επέλεξε ένα πρόσωπο από την ίδια την παράταξη – όπως επέμενε ο… “διαγραφείς” Σαμαράς.
Και επέλεξε τον μέχρι προχθές Πρόεδρο της Βουλής, Κώστα Τασούλα!
Ο οποίος προέρχεται από το χώρο της ιστορικής “Αβερωφικής Δεξιάς”, αλλά έχει προ πολλού προσχωρήσει κι αυτός στο “δικαιωματισμό”.
Πλασάρεται τώρα ως “δεξιός”, αλλά στην πραγματικότητα είναι δικός του.
Ήταν η “καλύτερη” λύση γι’ αυτή τη στιγμή (μετά την άρνηση του Καραμανλή)…
Για την ακρίβεια, η “ασφαλέστερη” και πιο “ανώδυνη” επιλογή…
Για ένα αξίωμα που δεν έχει καμία εξουσία – και για μια εκλογή που δεν έχει πια καμία σημασία…
Όμως, ένας Τασούλας δεν φέρνει την Άνοιξη!
* Μια ολόκληρη πολιτική ελίτ στις δυτικές χώρες, που επικράτησε προσχωρώντας στον “δικαιωματισμό”, στη woke ατζέντα, στην αποδοχή της λαθρομετανάστευσης και στην ακραία “ενεργειακή μετάβαση”, σήμερα ξηλώνεται. Παντού!
Προκάλεσε αδιέξοδα, κοινωνικά ρήγματα και πολιτικές μετατοπίσεις δεξιότερα σε όλες τις χώρες. Και τώρα που ηττήθηκαν οι απόψεις αυτές στις ΗΠΑ, οι πολιτικές ελίτ που ταυτίστηκαν μαζί τους στις υπόλοιπες δυτικές χώρες ανατρέπονται ή καταρρέουν. Μια-μία και όλες μαζί.
Αυτό το διεθνές τσουνάμι δεν αντιμετωπίζεται με συμβολικές επιλογές πρώην “κεντροδεξιών” ή “δεξιών” που ήδη έχουν αλλάξει προσανατολισμό.
Ο κύριος Τασούλας ως νέος Πρόεδρος δεν θα έχει κανένα πρόβλημα, βέβαια.
Το πρόβλημα θα το έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης – και η επιλογή Τασούλα δεν πρόκειται να του το λύσει:
* Αμέσως μετά την εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ – και πριν ο νέος Πρόεδρος αναλάβει τα καθήκοντά του:
— Έπεσε η “Κεντροαριστερή” κυβέρνηση Σοσιαλδημοκρατών-Πράσινων-Φιλελευθέρων στη Γερμανία! Και ήδη ανεβαίνει η Κεντροδεξιά των Χριστιανοδημοκρατών – με σαφώς δεξιότερες θέσεις από εκείνες της Μέρκελ – και το ακόμα δεξιότερο ΑfD.
— Παραιτήθηκε ξαφνικά ο ακραίος “δικαιωματιστής Πρωθυπουργός του Καναδά Justin Trudeau – και ήδη ετοιμάζεται να τον αντικαταστήσει ο σαφώς δεξιότερος Pierre Poilievre.
— Έπεσε και η “μεταβατική” κυβέρνηση που επέλεξε ο Μακρόν στη Γαλλία, η χώρα ετοιμάζεται για νέες εκλογές τον Ιούνιο όπου ανεβαίνει συνεχώς το δεξιό Κόμμα της Μαρί Λεπέν, ενώ τρίζει και η θέση του Μακρόν στην Προεδρία.
— Στην Αυστρία που είχε εκλεγεί δεξιά πλειοψηφία, αλλά δεν έδιναν την ευκαιρία στο δεξιότερο κόμμα που ήλθε πρώτο να σχηματίσει κυβέρνηση, ήδη παραμερίζονται τα εμπόδια.
— Στην Ρουμανία απλώς… ματαιώθηκαν οι εκλογές γιατί νίκησε το δεξιό Κόμμα. Κι ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν “λύση”.
— Στην Ουγγαρία του Όρμπαν, στη Σλοβακία, και στην Ιταλία της Μελόνι, τα κυβερνητικά κόμματα που ως χθες ήταν “παρίες” της Ευρώπης, είναι σήμερα ισχυρότερα από ποτέ – και με άμεσες προσβάσεις στο επιτελείο του Τράμπ.
Το πραγματικό πρόβλημα του Μητσοτάκη είναι ότι το “διεθνές περιβάλλον” με το οποίο είχε απολύτως ταυτιστεί και στο οποίο είχε πλήρως προσχωρήσει, ήδη καταρρέει.
Και μέσα στην Ελλάδα, όσοι τον υπολόγιζαν ως “προνομιακό συνομιλητή” των ξένων ηγετών, πολύ σύντομα θα αντιληφθούν ότι οι ξένοι φίλοι του είναι πια στο περιθώριο – και οι νέοι ηγέτες στις ξένες πρωτεύουσες δεν τον βλέπουν πια με καλό μάτι…
Ενώ ο ίδιος τρείς βδομάδες πριν την θριαμβευτική εκλογή Τράμπ στις ΗΠΑ είχε διαγράψει τον Σαμαρά, τον μόνο Έλληνα πολιτικό πρώτης γραμμής, ο οποίος είχε αντιταχθεί και στον “δικαιωματισμό” και στη woke ατζέντα και στην ολέθρια “πράσινη μετάβαση” και στην λαθρομετανάστευση. Δηλαδή σε όλα αυτά που “εξέλεξαν” τον Τράμπ στην Αμερική.
Και τώρα ο Κυριάκος, με “πλάγια πηδηματάκια”, προσπαθεί να κάνει αυτά που ο Σαμαράς εγκαίρως τον προειδοποιούσε να κάνει.
Αλλά με “πλάγια πηδηματάκια” δεν σώζεται πια.
Και τίποτα παρά πάνω δεν μπορεί…
— Το “αμάρτημα” του Κυριάκου ήταν ότι πήγε με την – εντελώς – ΛΑΘΟΣ πλευρά! Ταυτίστηκε με τις λάθος απόψεις διεθνώς – που τώρα χάνουν παντού!
— Το σφάλμα του Κυριάκου ήταν ότι διέγραψε τον Σαμαρά, τον μόνο που τον προειδοποιούσε συνεχώς ότι βρίσκεται στην λάθος πλευρά.
Η επιλογή Τασούλα, είναι “λύση ανάγκης” που ΔΕΝ ξεπλένει το “αμάρτημά” του, ΟΥΤΕ διορθώνει τα λάθη του.
Too little, too late.
