Η ιστορία των ιδιωτικοποιήσεων των σιδηροδρόμων είναι πιο σύνθετη από ό,τι πιστεύουμε
Η ιδιωτικοποίηση σε αρκετές περιπτώσεις παρουσιάζεται ως μια αυτονόητη περίπου διαδικασία. Το σχήμα είναι γνωστό: η κρατική ιδιοκτησία – ακόμη χειρότερα το κρατικό μονοπώλιο – ταυτίζονται με την κακοδιαχείριση, τις κακές υπηρεσίες, τα ακριβά κόστη και την έλλειψη κινήτρου για βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Αντιθέτως, το ίδιο αφήγημα (που θυμίζει επανάληψη ινδικού μάντρα) υποστηρίζει ότι εάν ένας κλάδος «απελευθερωθεί», δηλαδή ιδιωτικοποιηθεί, τότε θα υπάρξει ανταγωνισμός, καλύτερες τιμές, υψηλότερη ποιότητα παρεχόμενων υπηρεσιών. Ωστόσο, μια ματιά στην ιστορία των σιδηροδρόμων, εκεί που ιδιωτικοποιήθηκαν και εκεί που δεν ιδιωτικοποιήθηκαν δείχνει ότι τα πράγματα είναι κάπως πιο σύνθετα.
Οι ΗΠΑ πρωτοπόρες στον… κρατισμό
Ένα από τα πιο ιδιότυπα παραδείγματα στο τοπίο των σιδηροδρόμων παγκοσμίως είναι οι ΗΠΑ. Εκεί οι σιδηρόδρομοι σε μεγάλο βαθμό αναπτύχθηκαν από μεγάλες ιδιωτικές εταιρείες και έτσι λειτουργούσαν και σε μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα. Όμως, οι μεγάλες επενδύσεις της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στους αυτοκινητοδρόμους στον 20ο αιώνα και ο τρόπος που κυριάρχησε το αυτοκίνητο ως μέσο μεταφοράς, είχαν ως αποτέλεσμα οι περισσότερες επιβατικές γραμμές να καταστούν ασύμφορες, εξαιτίας μειωμένη ζήτησης.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση διαμορφώθηκε η Amtrak που παρότι τυπικά μια εταιρεία που επιδιώκει να έχει κέρδος, ανήκει ουσιαστικά στο αμερικανικό κράτος και διαχειρίζεται τις μεγάλες επιβατικές συγκοινωνιακές γραμμές στις ΗΠΑ. Η Amtrak, που ουσιαστικά είναι ο διάδοχος των προηγούμενων εταιρειών που λειτουργούσαν υπεραστικές επιβατικές γραμμές έχει δικό της τροχαίο υλικό αλλά και δικές της γραμμές, αν και σε ορισμένες περιοχές χρησιμοποιεί τις γραμμές των ιδιωτικών σιδηροδρόμων που δραστηριοποιούνται στις εμπορευματικές μεταφορές.
Κατά καιρούς έχουν ακουστεί ιδέες για ιδιωτικοποίησή τους, όμως δεν έχουν προχωρήσει.
Διαβάστε την συνέχεια στο in.gr
