Δεν θα πάψω να το λέω και να το γράφω. Δεν είναι αυτό ύφος ανθρώπων, που κατά την διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας κάηκαν ζωντανοί 80 άνθρωποι και μια ολόκληρη κωμόπολη μεταβλήθηκε σε κρανίου τόπο. Ακούω όλα τα επιχειρήματα τους, αναγνωρίζω δίκιο σε κάποια απ’ αυτά, αλλά το ύφος τους είναι άνω ποταμών. Μη παραδεκτό από έναν λαό που δεν χάνουν ευκαιρία να τον θυμώνουν.
Όποιος βρέθηκε στο τιμόνι ενός οχήματος που κατέληξε στον γκρεμό σκοτώνοντας τους επιβάτες του, κρατά χαμηλά το κεφάλι και καρφώνει το βλέμμα στο πάτωμα. Ακόμα κι αν το όχημα ήταν παλιό, τα φρένα του προβληματικά και ο δρόμος γεμάτος απότομες στροφές. Στο κάτω-κάτω, δεν τους έβαλαν σ’ αυτό το τιμόνι με το ζόρι, αυτοί φαγώθηκαν να πάρουν το λεωφορείο στα αριστερά τους χέρια, διότι τάχατες και καινούριο θα το ξανάκαναν δια μαγείας και καλύτερα θα το οδηγούσαν απ’ τους προηγούμενους ατζαμήδες και απατεώνες.
Τώρα λοιπόν που το κακό έγινε και τα απανθρακωμένα πτώματα ξεχειλίζουν από το κτίριο της ιατροδικαστικής υπηρεσίας, ο πρωθυπουργός, οι υπουργοί, οι γραμματείς και οι περιφερειάρχες που είχαν κινήσει γη και ουρανό για να βρεθούν στην εξουσία, ποιούν την νήσσα. Πρώτα εκδίδουν γενική απαγόρευση στους βουλευτές τους να βγαίνουν σε κανάλια και τηλεοράσεις, φοβούμενοι ότι μέσα από το στρίμωγμα που θα υποστούν μπορεί και να παραδεχτούν ότι η κυβέρνηση έχει κάποια ευθύνη για την τραγωδία. Αυτό το απεχθάνονται όπως ο διάολος το λιβάνι. Όπερ, οι λαλίστατοι όταν πρόκειται για φιέστες και πανηγύρια βουλευτές, εξαφανίστηκαν αίφνης από προσώπου γης όπως το Μάτι από τον χάρτη. Υπονοώντας ότι το θέμα είναι τεχνικό, όχι πολιτικό.
Δευτερευόντως, ολίγοι εκλεκτοί υπουργοί τους βγαίνουν στα μέσα ενημέρωσης -κυρίως κάτω από προφυλαγμένες συνθήκες- και με ύφος σαράντα καρδιναλίων ρίχνουν την ευθύνη της καταστροφής στους πάντες εκτός από τους ίδιους: Στον δυνατό αέρα, στις ασύμμετρες συνθήκες, στους δολιοφθορείς εμπρηστές που έχει ξαμοληθεί πίσω τους ο Ρουμπάτης, στην άναρχη δόμηση, στα διαχρονικά εγκλήματα στην πολεοδόμηση της περιοχής, στην κλιματική αλλαγή, στο φαινόμενο του θερμοκηπίου και δε άλλα αόριστα και μακρινά ων ουκ έστιν αριθμός. Κι όταν δεν μονολογούν μπροστά στις κάμερες της ΕΡΤ, αν τύχει και δεχτούν καμιά ερώτηση, παίρνουν ύφος Ιουλίου Καίσαρα και αρνούνται κατηγορηματικά κάθε δική τους ευθύνη.
Ειλικρινά, αυτό δεν το ‘χω ξαναδεί ποτέ και σε καμιά κυβέρνηση. Έχουν υπάρξει λογιών-λογιών καταστροφές, για τις οποίες οι εκάστοτε υπουργοί έμπαιναν αντικειμενικά στο δημοσιογραφικό στόχαστρο. Όλοι τους, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, υποκριτικά ή μπαγαπόντικα, αναλάμβαναν μία κάποια αόριστη ευθύνη. Αφού διατύπωναν την άποψη τους που κατά την γνώμη τους τεκμηρίωνε την πολιτική και διαχειριστική τους αθωότητα, έκαναν πάντα κι ένα βηματάκι κατευνασμού του λαϊκού θυμού. Έλεγαν μια γενική συγνώμη, εκστόμιζαν ένα ξεψυχισμένο «λυπάμαι», ψιθύριζαν ένα «στο μέτρο που μου αναλογεί έχω κι εγώ τις ευθύνες μου», δέχονταν ότι μπορεί να έκαναν και κάποιες επιμέρους λάθος εκτιμήσεις ή κινήσεις. Οι μόνοι που αρνούνται πεισματικά να πουν οτιδήποτε θα μπορούσε να εκληφθεί ως ανάληψη ευθύνης ή αναγνώριση λαθών, είναι οι υπουργοί των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τι διάολο, αλλεργία έχουν με την αυτοκριτική; Παντρεύτηκαν δια βίου την αλαζονεία της εξουσίας; Διαζύγιο έχουν πάρει με κάθε ένδειξη ταπεινότητας και σεμνότητας; Εδώ ένα αμάξι χτυπά το γατάκι σου και κλαίς δυο μέρες πιστεύοντας πως εσύ φταις που σου ξέφυγε, ογδόντα νεκροί συμπολίτες μας δεν έχουν ραγίσει τα κατάβαθα τους; Ακόμα κι αν θεωρούν ότι δεν φταίνε καθόλου, δεν νιώθουν την ανάγκη να χαμηλώσουν λίγο το βλέμμα; Όταν όλοι οι υπόλοιποι τους κοιτάνε εξεταστικά και αναρωτιούνται για τις ικανότητες τους να κυβερνήσουν, αυτοί δεν ταλανίζονται καθόλου από κάποια μικρή έστω εσωτερική αμφιβολία ότι κάτι θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς;
Τόσο επαγγελματίες της εξουσίας έγιναν πια, ώστε να εμφανίζουν αυτό το ατσάλινο πρόσωπο; Διότι «μέσα» τους, δεν μπορεί, δαγκώνονται όταν συγκεντρώνουν τους φρικαλέους αριθμούς και βλέπουν τα πλάνα της καταστροφής. Πως διάολο το καταφέρνουν και το «έξω» τους είναι τόσο επαγγελματικό; Όλοι τους έχουν δώσει συνεντεύξεις αυτές τις μέρες, μια φορά η λέξη «νεκρός» δεν βγήκε από το στόμα τους. Ένα «λυπάμαι» δεν ακούστηκε, ένα «ίσως έγιναν και λάθη» δεν έφυγε στον αέρα. Μια στιγμή δεν λύγισαν, μια φορά δεν «έσπασαν», μια λεξούλα δεν τους ξέφυγε, έτσι για το γαμώτο. Δεν ζητώ δημόσια συντριβή, θα ήταν πολύ για τον πολιτικό τους χαρακτήρα, αλλά ούτε μια τόση δα ένδειξη απλής ανθρώπινης ταπεινοφροσύνης εκ μέρους τους;
Αλλά μην βαυκαλίζονται. Πολύ σύντομα θα τους κοπεί μαχαίρι το υφάκι. Τι θαρρούν δηλαδή; Ότι με κοντά εκατό καμένους ανθρώπους, η τραγωδία θα περάσει έτσι; Αμ δε…
