Ξαφνικά δεν έφαγε ο γάιδαρος το κλίμα, που ήταν… στραβό, αλλά άρχισε να αποκαλύπτεται ίσως και με πιο εμφατικό τρόπο, η πραγματικότητα. Όσο και εάν θέλουν κάποιοι να την ιδεαλίσουν διαμορφώνοντας τη δική τους περιφερειακή… νιρβάνα και διατυμπανίζοντας πως έχουμε απογειωθεί – και «κάποιοι» ανοργασμικοί δεν βλέπουν τον οργασμό έργων και αποτελεσμάτων που (θα) συμβ(αίν)ουν – η ουσία είναι πως η «πραγματικότητά τους», απέχει παρασάγγας από τα όσα βιώνουν οι πολίτες.
Το κενό στην ουσία – γιατί από επικοινωνία έχουμε… χωνέψει κιόλας – αναδεικνύεται μέσα κι από τα τελευταία απανωτά ζητήματα που καθημερινά ανοίγουν σε κάθε επίπεδο για την περιφερειακή αρχή είτε αυτό έχει να κάνει με έργα, είτε αυτό αφορά ενέργειες, είτε παρεμβάσεις, είτε τον σχεδιασμό, είτε και τις (προσωπικές…) πολιτικές. Το θέμα είναι απλό, ότι η αδυναμία επίλυσης που κρυβόταν διακριτικά κάτω από το… χαλί με το γνωστό… θόλωμα των νερών και με… φιέστες, πλέον, δεν κρύβεται. Και το απλό, γίνεται αυτονόητο και στους πολίτες.
Την ίδια ώρα, οι σπασμωδικές κινήσεις στελεχών της περιφερειακής αρχής εισχώρησης και εμπλοκής σε άλλα… χωράφια, προδίδουν την ολοένα και μεγαλύτερη ανάγκη τους να βρουν πολιτικό… σωσίβιο. Άλλοι απροκάλυπτα και άλλοι στα «μουλωχτά» ενεπλάκησαν μέχρι και στις κομματικές διεργασίες στη ΝΔ, προσδοκώντας οφέλη και για τους ίδιους την στιγμή που ως περιφερειακοί σύμβουλοι αποκηρύσσουν καθετί κομματικό, συντασσόμενοι απόλυτα με το κατά Τατούλη «ευαγγέλιο» περί ανεξαρτησίας του συνδυασμού του. Πόση πολιτική υποκρισία αντέχει ο τόπος; Ο κόσμος βέβαια κρίνει τον καθένα…
