«Τον Ελληνα δεν τον μαζεύεις εύκολα. Δε θέλει απαγορεύσεις και αντιδρά στις διαταγές».
Πόσες φορές έχουμε ακούσει αυτή τη φράση; Και πόσες φορές όσοι σοβαροί υπάρχουν σ’ αυτή τη χώρα έχουν πει: «Αι χάσου Ελληνάρα που δεν υπομένει ζυγό ο τράχηλός σου».
Ναι, σε πολλές κρίσεις που πέρασε η χώρα βγήκε η ψυχή του Ελληνάρα, μέχρι που κι αυτός κατάλαβε ότι τα πράγματα είναι σοβαρά κι έγινε κανονικός άνθρωπος.
Θυμόμαστε όλοι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Οποιος έζησε στην Αθήνα εκείνες τις 15 ημέρες αισθάνθηκε αυτό που λέμε παραπάνω.
Ότι δηλαδή πρέπει να αντιληφθεί ο Ελληνας τη σοβαρότητα μιας κατάστασης προκειμένου να βγάλει τον καλό του εαυτό.
Τότε δεν ετίθετο κανένα θέμα δημόσιας υγείας. Δεν είχαμε κάποιο πόλεμο ή μια έκτακτη ανάγκη που μας έκανε υπεύθυνους.
Τότε απλά υπήρξε μια πανελλήνια κινητοποίηση, προεξέχοντος του κράτους, προκειμένου να δείξουμε (έστω για 15 ημέρες) ότι είμαστε μια κανονική, πολιτισμένη, δυτική χώρα.
Και τα καταφέραμε. Ο Ελληνάρας οδηγός που κάνει ό,τι γουστάρει και οδηγεί όπως γουστάρει, μπήκε σε καλούπια. Μετά τα ξέχασε βέβαια και συνέχισε με τον γνωστό χαρακτήρα που «έκτισε» θέλοντας να αντιδράσει (δήθεν) στον ραγιαδισμό εκατονταετιών.
Ανάσα τάξης
Ηταν μια «ανάσα» κανονικότητας, πολιτικής και κοινωνικής ορθότητας, τάξης, καθαριότητας εκείνες οι 15 ημέρες.
Κάποιοι «σιχαίνονται» αυτή την τάξη, αλλά τι να κάνουμε. Θα υπάρχουν πάντα κι εκείνοι που νομίζουν ότι η νεοελληνική καφρίλα είναι προτέρημα.
Και φτάνουμε σε μια εθνική κρίση πρωτόγνωρη. Μια κρίση που μόνο με σκηνικό πολέμου μπορεί να ταυτιστεί. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις κινδυνεύουν ζωές. Χάνονται άνθρωποι, πεθαίνουν συγγενείς και φίλοι μας.
Φυσικά, στην αρχή κυρίως βγήκαν και πάλι στην επιφάνεια όλα εκείνα τα αστεία, όσο κι επικίνδυνα στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν ως Νεοέλληνες.
Και που δυστυχώς είμαστε περήφανοι γι’ αυτά.
Εμείς οι εξυπνάκηδες
Στην αρχή είπαμε: Κινεζικός ιός είναι, τι μας νοιάζει πόσοι θα πεθάνουν. Και βλέπαμε στο δρόμο Κινέζο κι αλλάζαμε κατεύθυνση.
Είπαμε κι ότι για τον κοροναϊό φταίει ο καπιταλισμός και καθαρίσαμε με τα ιδεολογικά μας κόμπλεξ.
Μετά είπαμε: Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες τον φέρνουν τον κορονοϊό. Αυτοί οι βρομιάρηδες που δεν κάθονται σπίτι τους και εισβάλλουν στη χώρα μας.
Βέβαια, αποδείχθηκε ότι ούτε ένα κρούσμα δεν ήρθε από τις Μόριες της Ελλάδας, αν και είναι θέμα χρόνου. Και τότε θα βγει ξανά ο ρατσισμός μας.
Επειτα αποδείξαμε πως είμαστε για τα… καρναβάλια. Αποφάσισε η πολιτεία να ακυρώσει τις καρναβαλικές εκδηλώσεις και πέσαμε να φάμε την κυβέρνηση.
Μέχρι και συγκρούσεις μασκαράδων με αστυνομικούς είχαμε, γιατί είπαμε ότι ο Ελληνάρας δεν ανέχεται την επιβολή.
Στη συνέχεια ακούστηκε ότι θα κλείσουν τα σχολεία για προληπτικούς λόγους και αμέσως σηκώσαμε σκόνη: «Και τι θα τα κάνουμε ρε Κικίλια και Κεραμέως και Μητσοτάκη τα παιδιά;»
Και φτάσαμε στο επίμαχο: Η θρησκευτική πίστη. Να θίξεις στον Ελληνάρα την πίστη του; Θα πέσει να σε φάει. «Δεν κολλάει ο ιός με τη Μετάληψη. Είναι το σώμα του Χριστού και το αίμα του», μας είπαν κάποιοι γιατί προφανώς το «μαγαζάκι» έπρεπε να μείνει άθικτο.
Κι ευτυχώς υπήρξαν οι ψύχραιμες φωνές ιεραρχών κι έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους. Άλλο η πίστη, άλλο η υγεία.
Κοντά στην καραντίνα
Τώρα είμαστε ένα βήμα από την καραντίνα αλλά μυαλό δε βάζουμε, παρ’ ότι φοβόμαστε.
Τα παιδιά έφυγαν από τα σχολεία και γέμισαν τα ίντερνετ καφέ και τα εμπορικά κέντρα.
Τα φροντιστήρια έκλεισαν για να μην αρρωστήσουν τα παιδιά μας αλλά τα στέλνουμε στα κρυφά γιατί κάποιοι ανόητοι αποφάσισαν να τα ανοίξουν παραβαίνοντας το νόμο.
Ακόμη και για τα γυμναστήρια έχουμε άποψη. «Γιατί έκλεισαν και που θα κάνουμε εμείς κορμί για παραλία»; Τόση ρηχότητα.
Οι… πιστοί ετοιμάζονται να πάνε στους Χαιρετισμούς, αγνοώντας τις εκκλήσεις και αδιαφορώντας για το αν θα μας… χαιρετίσουν πολλοί συνάνθρωποί μας.
Και τη Μεγάλη Εβδομάδα να το δείτε: Καρφίτσα δε θα πέφτει στις Εκκλησίες, ας κινδυνεύουμε με θανατικό τεραστίων διαστάσεων.
Οσο για πολλούς άλλους; Θα πάρουν την άδεια για να φυλάνε τα παιδιά τους, αλλά το βράδυ… μη χάσουμε το ποτό. Μη μείνει το καφενείο άδειο.
Να αφήσουμε τη συνήθειά μας να πηγαίνουμε στο προπατζήδικο με τις ώρες;
Και την ταβέρνα με το μπαγλαμαδάκι; Πού θα λέμε τον πόνο μας δηλαδή; Στο… Netflix;
Όχι, του Ελληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, όμως, αυτό δεν είναι μαγκιά. Είναι ανοησία που κάποτε πρέπει να πάψει να υπάρχει.
Ειδικά σε τόσο κρίσιμες στιγμές πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που σκεφτόμαστε κι ενεργούμε.
Μέτωπο ευθύνης
Είναι μια χρυσή ευκαιρία για να συγκροτήσουμε ένα κοινωνικό μέτωπο ευθύνης.
Ένα μέτωπο που, όμως, θα μείνει, δεν θα εξαφανιστεί μαζί με τον ιό.
Γιατί χρειαζόμαστε ως λαός μια επανεκκίνηση που δυστυχώς δεν κάναμε έπειτα από την οικονομική τραγωδία που ζήσαμε.
Δεν την κάναμε όταν μετράγαμε τους νεκρούς στο Μάτι.
Μήπως ήρθε η ώρα να καταπολεμήσουμε και τον ιό της βλακείας μαζί με τον κοροναϊό; Ετσι για να κάνουμε μια καινούργια αρχή βρε παιδιά.
Και γιατί τους θέλουμε όλους να ζήσουν. Και τους γονείς, και τους παππούδες, και τα παιδιά μας και τους φίλους και συγγενείς μας.
Είναι μια πανδημία, λοιπόν, ανόητε Νεοέλληνα. Γίνε για λίγο υπεύθυνος.
του Βασίλη Σ. Κανέλλη από το www.in.gr
