Του Αλέξανδρου Σκούρα
Στον 20ο αιώνα υπήρξαν πολλοί σφαγείς που θυσίασαν εκατομμύρια ανθρώπους είτε για να διαιωνίσουν την εξουσία τους είτε για να υλοποιήσουν κάποιο μεγάλο σχέδιο για την ανθρωπότητα. Οι απεικονίσεις των ανθρώπων αυτών και των συμβόλων τους πάντα με ανατριχιάζουν διότι αποτελούν μία υπενθύμιση της πιο ωμής, πρωτόγονης και ζοφερής πλευράς της ανθρώπινης φύσης. Αυτό το συναίσθημα το ένιωσα όταν είδα τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ να παραλαμβάνει το πορτραίτο του Στάλιν με το χαμόγελο στα χείλη από τον καθηγητή κ. Μπάφα.
Το να δωρίσει κανείς ένα πορτρέτο από την ιδιωτική του συλλογή σε έναν οργανισμό δεν είναι κατακριτέο. Ακόμα και τα πορτρέτα του Χίτλερ, ή οι πίνακες που ο ίδιος ζωγράφισε βρίσκονται σε διάφορα μουσεία, ιδιωτικές συλλογές ή και δημοπρασίες ανά τον κόσμο. Το πρόβλημα με την όλη εικόνα της περίφημης πλέον, χάρη στα κοινωνικά δίκτυα, φωτογραφίας με τον χαμογελαστό κ. Κουτσούμπα, τον κ. Μπάφα και το πορτρέτο του Στάλιν είναι διαφορετικό.
Αυτού του ανθρώπου το πορτρέτο δέχτηκε χαμογελώντας ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ χαμογελώντας. Και ναι, ισχύει και εδώ το κλισέ που λέμε συχνά, δηλαδή ότι σε μία σοβαρή χώρα αυτή η εικόνα θα αρκούσε για να τελειώσει άδοξα η πολιτική καριέρα του αντίστοιχου κ. Κουτσούμπα. Όμως, εδώ είναι Ελλάδα και στη χώρα μας η αριστερά έχει πολύ ισχυρά ερείσματα τόσο στην κοινωνία όσο και στον τύπο. Σημαντική μερίδα των πολιτών μας έχει την εντύπωση ότι ο κομμουνισμός είναι μια καλή, ευγενής ιδέα που απλά είναι δύσκολο να εφαρμοστεί. Από την άλλη πλευρά, μεγάλη μερίδα των δημοσιογράφων της χώρας είναι μαθημένοι στην ανοχή και την κατανόηση προς τον κομμουνισμό και τον επίσημο φορέα του στη χώρα (οι λόγοι ίσως να αποτελούν μία καλή ιδέα για μελλοντικό άρθρο).
Αυτή η τάση μας, να βλέπουμε το πορτρέτο του μεγαλύτερου σφαγέα του 20ου αιώνα δίπλα από έναν εκπρόσωπό μας στη Βουλή και είτε να αστειευόμαστε είτε να το προσπερνάμε σαν ένα χαρακτηριστικό, αν όχι γραφικό, γνώρισμα του πολιτικού μας πολιτισμού είναι η πιο απτή απόδειξη της ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς στη χώρα μας. Δεν λέει κανείς ότι θα έπρεπε να απαγορεύονται τέτοια πράγματα, αυτό θα ήταν φασιστικού ή μάλλον σταλινικού τύπου λογοκρισία. Όμως, ο καλύτερος ποιοτικός δείκτης για την αντιστροφή αυτής της ηγεμονίας, θα είναι οι πολιτικοί που θεωρούν ότι ο Στάλιν ήταν ένας ηγέτης που τους προκαλεί έστω και λίγα θετικά συναισθήματα, να κρύβονται από ντροπή όταν πρόκειται να παραλάβουν το πορτρέτο του. Όχι να το διαφημίζουν χαμογελώντας.
