Στην Ελλάδα των… μονόφθαλμων και… κοντόφθαλμων πολιτικών, δεν είναι διόλου τυχαία η περιπλάνηση σε εθνικές υπαρξιολογίες, θα έλεγε κανείς παρατηρώντας την, ως «αποπροσανατολισμό», γίνεται και… δομημένα.
Καθημερινά τελευταία μας… μπουκώνει το μυαλό με ιαχές «αέρααα…» και εικόνες που διανθίζονται από δήθεν… πολεμοχαρείς πολιτικάντηδες κρυμμένους σε στολές παραλλαγής, να διαμορφώνουν μια αισθητική απαντήσεων και δημιουργίας ενός κλίματος υπεράσπισης της εθνικής μας κυριαρχίας που κινδυνεύει από τους… κακούς Τούρκους. Έτσι, η εθνική ανάγκη… απαντήσεων κατακλύζει τα κοινωνικά δίκτυα, την ώρα που δομημένα εμείς στρεφόμαστε χαμένοι στην «επικοινωνιακή επανάσταση» της επίδειξης των φρονημάτων.
Την ώρα που μας έκαναν να… συνηθίσουμε – λες και δεν τρέχει… τίποτε – την ομηρεία των Ελλήνων στρατιωτικών, την ώρα που το Σκοπιανό μεθοδεύεται προς επίλυση με… ούτε καν τα προσχήματα, περί συνταγματικών αλλαγών στη γειτονική χώρα, την ώρα που η μεταμνημονιακή Ελλάδα θα έχει πολλές δεσμεύσεις βαρβάτες για πολλά χρόνια ακόμη και εποπτεία όσο και εάν το… ευχής αφήγημα θα θέλαμε όλοι να περιλαμβάνει κάτι άλλο, την ώρα που η κρίση είναι… βδέλλα.
Την ίδια ώρα η Ελλάδα θρηνεί τον άδικο χαμό 128 παλικαριών και Ηρώων σε καιρό ειρήνης και κανείς δεν πρόκειται να δώσει καμία απάντηση σε αυτές τις οικογένειες.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνά τις πολιτικές και τα… ποσταρίσματα και είναι περισσότερο σκληρή από όσο εμείς στην… ασφάλεια του καναπέ ή άλλοι στην… ασφάλεια της «καρέκλας» τους την βλέπουν.
