Αξίζει κανείς να δει την… περίπτωση Τατούλη με κάποια επιείκεια. Έτσι συμβαίνει άλλωστε, όταν η ελεύθερη – πολιτική – πτώση, παίρνει χαρακτηριστικά πολιτικής κατρακύλας.
Βλέποντας, την τελευταία του συνέντευξη υπάρχουν αρκετές διαπιστώσεις που μπορείς να κάνει κανείς, πάντα σε πολιτικό πλαίσιο. “Κουρασμένος” (από το… έργο στην Πελοπόννησο) και “κουραστικός” (επαναλαμβανόμενος στα ίδια και τα ίδια και… απαράλλαχτα). Όμως, αυτή τη φορά διακρινόταν και κάτι ακόμη.
Η έκδηλη αγωνία του να “επιβεβαιώσει” την πολιτική του ύπαρξη, σε σχέση με τα τεκταινόμενα (με φόντο και τα όσα γίνονταν στην έδρα του). Κι αυτή του η αγωνία γινόταν ακόμη παράταιρη με τον πολιτικό προσανατολισμό που είχε στο παρελθόν ο λόγος του, όσο έβγαζε την στόχευση να επιτεθεί και να αφήσει… στίγμα. Τι αίσθηση άφησε η “μελό” συνέντευξη; Τον ίδιο να μιλά για ανθυποψήφιό του – στο πλαίσιο του πολιτικού πολιτισμού πάντα (!) – με χαρακτηρισμούς που εκκινούσαν από την ψυχιατρική, σημειώνοντας πως o κ. Νίκας είναι “διπολική προσωπικότητα” και πως “πάσχει από αντιπροβολή”.
Μπαίνεις στον πειρασμό να ψάξεις τα… σύνδρομα αυτά και να δεις σε τι αναφέρονται. Και εκεί πέφτει επάνω το μάτι σου σε ένα που ερεθίζει. Λέγεται “σύνδρομο της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων”. Αυτό το σύνδρομο, μεταβάλλει την αντίληψη του ασθενούς σχετικά με τα γύρω αντικείμενα και τον χώρο: μπορεί να τα αντιληφθεί πολύ μικρότερα ή μεγαλύτερα ή να συνειδητοποιήσει ότι είναι μακριά, αλλά με περίεργο τρόπο πολύ κοντά.
Στην πολιτική του διάσταση, αυτό το “σύνδρομο”, έχει μια ιδιαίτερη αναφορά… Μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις πως το έργο σου είναι τεράστιο την ώρα που είναι… μίνι, μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις πως το… σανό είναι ικανό να ταΐσει τον τόπο, και τέλος, μπορεί να σε κάνει να νομίζεις πως ο πολιτικός σου επίλογος είναι… μακριά, την ώρα που είναι πολύ κοντά.
Κακά τα ψέματα, αυτός ο τόπος χόρτασε από τέτοια… σύνδρομα πολιτικών, που βαρεθήκαμε να μας “σώζουν”, εκείνοι που βλέπουν την σκιά τους και την μετρούν για μπόι.
του Θέμη Ι. Κανελλόπουλου
