Και υπάρχει η στιγμή που φθάνεις στο σημείο να πεις «σταματήστε, μη δίνετε άλλα στοιχεία στη δημοσιότητα για το Διεθνή Αερολιμένα της Καλαμάτας». Κοιτώντας τα στην έκθεσή τους, σε πιάνουν μαζί… γέλια και κλάματα.
Διαβάζω και καταγράφω το +40% της αύξησης των VIP επισκεπτών και το συν 5.000 νέοι επισκέπτες ήδη, σε σχέση με πέρυσι. Κλάματα από τη… συγκίνηση πως οι ορδές των επισκεπτών συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό μέχρι να «σκάσουν» οι υποδομές του αεροδρομίου, να αρχίσουν να παρκάρουν τα αεροπλάνα μέχρι και στο δρόμο και μέχρι να «σκάσουν» οι άνθρωποι που έχουν «παρκάρει» εκεί μέσα. Βέβαια, η όλη θετική εξέλιξη – ευτυχώς – είναι αποτέλεσμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας (Costa Navarino, Aegean κλπ) στον σχεδιασμό και την προοπτική της περιοχής, αλλά και της επαγγελματικότητας – στη διαχείριση της καθημερινότητας – που δείχνουν οι υπάλληλοι του αεροδρομίου.
Γέλια – από την άλλη – για όλους εκείνους/ες που επιχειρούν να συνδέσουν την επιτυχία του Διεθνή Αερολιμένα με τη δική τους παρουσία και να το κάνουν… πολιτική επένδυση. Βγήκαν λοιπόν με θράσος – γιατί περί θράσους πρόκειται – να πανηγυρίσουν για το «θεάρεστο» έργο των «κομητειών» πετώντας παράλληλα το μπαλάκι των ευθυνών από πάνω τους για την υφιστάμενη κατάσταση και διαμορφώνοντας προεκλογικά μια εικόνα, «εϊ δεν φταίμε εμείς που δεν προχώρησαν τα έργα, φταίει η κυβέρνηση».
Εκείνοι/ες που υπόσχονταν και συνεχίζουν να υπόσχονται δρόμους και σημαίες και άλλα πολλά, πύργους και προπύργια και άλλα τινά. Εκείνοι/ες που έχουν αφήσει το στίγμα της γουρνοπούλας και των ταξιδιών αναψυχής από την εποχή των νομαρχιών.
Σήμερα, με τις θέσεις που υπηρετούν μιλούν για όσα δεν έκαναν και ψέγουν τους άλλους. Και βγάζουν και ανακοινώσεις με αρθρογραφία… επιστημονικού επιπέδου, επιχειρώντας να δικαιολογήσουν τα… αδικαιολόγητα.
Όπως λέει και ο λαός «που πας βρε Καραμήτρο;»
