Ο καφενές στην επαρχία, αποτελεί ίσως το κορυφαίο μέσο για να αντιληφθεί ο εκάστοτε αιρετός την επιτυχία ή αποτυχία του. Όχι προφανώς όταν ο ίδιος είναι παρών, αλλά στις καθημερινές συζητήσεις και αναλύσεις ανθρώπων που με το πέρασμα των ετών αποκτούν ένα εξαιρετικό αισθητήριο για τα τεκταινόμενα, ακόμα κι αν αγνοούν πολλές σημαντικές κατ’ άλλους παραμέτρους των πολιτικών και αυτοδιοικητικών εξελίξεων.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι παραδοσιακά τα καφενεία δίνουν ίσως τις πιο ακριβείς «δημοσκοπήσεις», μιας και στις κρίσεις των ανθρώπων εμπεριέχεται και κάτι που οι εταιρείες ή οι επιστήμονες δύσκολα μπορούν να εντοπίσουν, το… αλισβερίσι μεταξύ πολίτη και πολιτικού αλλά και η αντανάκλαση μιας πραγματικότητας μοναδικής που στον τόπο του βιώνει ο καθένας και που δεν μπορεί ούτε με επικοινωνιακή καταιγίδα να αλλάξει.
Με δεδομένο ότι βρισκόμαστε εν μέσω προεκλογικής περιόδου, τα καφενεία για τους γνωρίζοντες το πολιτικό και αυτοδιοικητικό παιχνίδι, αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να… μετρήσουν δυνάμεις, αλλά κυρίως στην πλειάδα των περιπτώσεων εκείνων όπου διατηρούν μία κάποια καρέκλα εξουσίας, να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους, κοιτώντας επί της ουσίας τον «καθρέφτη» της εκάστοτε τοπικής κοινωνίας, κάνοντας απλά μόνοι τους την σχετική κομματική, πολιτική ή αυτοδιοικητική εκλογική αναγωγή.
Και φυσικά, μπορεί οι χαιρετούρες, τα χαμόγελα και οι ευγένειες να περισσεύουν στις περιοδείες ή στις… άτακτες επισκέψεις, ωστόσο αιρετοί και φιλόδοξοι υποψήφιοι οφείλουν να μην ξεχνούν ότι οι άνθρωποι της υπαίθρου είναι φιλόξενοι ακόμα και για εκείνους που γνωρίζουν ότι τους συμπεριφέρονται σα να ήταν ιθαγενείς, αφήνοντάς τους προφανώς να ζουν τον δικό τους μύθο μέχρι ν’ ανοίξουν οι κάλπες.
Άλλωστε τα χρόνια μπορεί να περνούν, η κρίση να έχει επηρεάσει πολλά πράγματα, ωστόσο ορισμένα παραμένουν ανέγγιχτα μιας και αποτελούν μέρος του dna αυτού του λαού.
Του Κώστα Β. Τσερεντζούλια
