Η αριθμητική λέει ότι οι 158 έδρες της Νέας Δημοκρατίας και οι 22 του ΚΙΝΑΛ μάς δίνουν άθροισμα 180. Πρόκειται για ένα μαγικό νούμερο, όταν συζητούμε για την συνταγματική αναθεώρηση και κατ΄ επέκταση και για τον εκλογικό νόμο. Αν το 180 υπάρχει πράγματι, κατά πως λένε, τότε υπάρχει πιθανότητα να δούμε την κανονικότητα να επιστρέφει. Έχουμε, πάντως, σοβαρούς λόγους να αμφιβάλουμε!
Το ΚΙΝΑΛ δεν είναι ένα ενιαίο κόμμα. Δεν έχει ενιαία γραμμή και ούτε ενιαία στρατηγική. Ένα κομμάτι του θέλει να παραμείνει το ΚΚΕ του κέντρου, όπως λέει και ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ένα άλλο κρυφοκοιτάζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και ένα ακόμη και ίσως και το μεγαλύτερο, παραμένει αμήχανο στην γωνία, αδυνατώντας να καταλάβει ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης του ΚΙΝΑΛ, εφόσον δεν έχει ξεκάθαρη στρατηγική να διεκδικήσει δυναμικά, έστω κάποια στιγμή, την εξουσία.
Το χάσμα είναι κάτι περισσότερο από φανερό όταν αναλύσει κανείς τους λόγους των λοχαγών του Γιώργου Παπανδρέου. Ρέππας και Καστανίδης επιμένουν σε οτιδήποτε αντί – δεξιό. Με τέτοια μάλιστα έμφαση που είναι σαν να θέλουν να στείλουν μηνύματα. Το βέβαιο είναι ότι δεν στέλνουν πρόσκληση συνεργασίας στον Κυριάκο Μητσοτάκη!
Ακούγοντας κανείς το ΓΑΠικό ΠΑΣΟΚ είναι σαν να ακούς έναν άνθρωπο να απαντά μόνιμα «αγαπώ την Σούλα», ανεξάρτητα από το τι τον ρωτάνε. «Τι καιρό θα κάνει σήμερα»; «Αγαπώ την Σούλα». «Τι δουλειά κάνετε»; «Αγαπώ την Σούλα». Και ναι μεν ο ανώνυμος φίλος μας έχει σκοπό να τον ακούσει από οποιοδήποτε κανάλι η Σούλα, οι ΓΑΠικοί όμως δεν είναι ξεκάθαρο σε ποιόν ακριβώς θέλουν να στείλουν μήνυμα.
Όταν όμως μιλούν συνεχώς περί κινδύνου της δεξιάς και άλλα τέτοια, το πιο πιθανό είναι να μην ακολουθήσουν κοινή γραμμή (εφόσον υπάρξει) με ΝΔ και ΚΙΝΑΛ σε όλα τα άρθρα που αφορούν την Συνταγματική αναθεώρηση. Άρα, η προοπτική της αλλαγής του εκλογικού νόμου μέσω του Συντάγματος είναι ήδη μακρινή μουσική. Γεγονός που αν επαληθευτεί ανοίγει (πιθανότατα) την πόρτα σε πολιτικές εξελίξεις.
Η προοπτική της απλής αναλογικής ισοδυναμεί με ωρολογιακή βόμβα για το πολιτικό σύστημα και για την ίδια την Οικονομία. Οτιδήποτε πετύχει αυτή η κυβέρνηση μπορεί να γίνει στάχτη μέσα σε ένα κλίμα πολιτικής αβεβαιότητας. Και ναι μεν ο Αλέξης Τσίπρας συμμάχησε με τον ακροδεξιό Πάνο Καμμένο για να κυβερνήσει, αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να κάνει μία ανάλογη επιλογή. Κι αν το αμέσως επόμενο σενάριο είναι να δούμε στην ίδια κυβέρνηση τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Παύλο Πολάκη, θα συμφωνήσουμε ότι αυτή είναι μία ανεκτίμητη στιγμή, εφόσον μιλάμε για ένα ψυχεδελικό έργο τέχνης. Αλλά στην πραγματική ζωή τέτοιου είδους σχέσεις καταλήγουν σε ολέθρια αποτελέσματα.
Είναι συμπαγής η κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΙΝΑΛ; Είναι αμφίβολο! Γι αυτό και η προοπτική αλλαγής του εκλογικού νόμου έχει ουσιαστικά «πεθάνει». Ίσως γι αυτό ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε πρόσφατα για εκλογές. Έχει σίγουρα μια καλύτερη ενημέρωση για το τι μπορεί να συμβεί στις διαδικασίες για την Συνταγματική αναθεώρηση. Για το ποιοι είναι οι συσχετισμοί δυνάμεων. Οι εκπλήξεις είναι μόνο για τους αμύητους. Οι μυημένοι έχουν συνήθως μια καλύτερη γνώση των γεγονότων. Ή αλλιώς, γνωρίζοντας τα δεδομένα μπορούν να προσπαθήσουν (τουλάχιστον αυτό) να χειραγωγήσουν τα γεγονότα. Όχι πάντοτε με επιτυχία, αλλά με καλές πιθανότητες. Αυτή την στιγμή, λοιπόν, οι 180 ψήφοι δεν είναι 180. Αυτό είναι το δεδομένο. Αν αυτό αλλάξει ή όχι μένει να αποδειχτεί. Και σε κάθε περίπτωση είναι θέμα που μόνο η Φώφη μπορεί να το λύσει. Εφόσον κι αυτή το επιθυμεί. Ή και αν μπορεί. Διότι μπορεί να το επιθυμεί, αλλά να μην μπορεί. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι το ίδιο…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
