Κάθομαι και ακούω ξανά, ένα αφήγημα πολυπαιγμένο, όμορφα διακοσμημένο με εύηχα οράματα και πολιτικά «θέλω», εύπεπτο σε επικοινωνιακή κατανάλωση και αναπαραγόμενο από κακοπαιγμένες παραστάσεις των επίδοξων πρωταγωνιστών του, με πολλούς κομπάρσους συμμετέχοντες αυτοβούλως. Αυτή είναι η εικόνα στη μεγάλη οθόνη προβολής της προεκλογικής περιόδου στην οποία έχουμε μπει.
Άλλοι αφού έφαγαν τόσα άκυρα από τα κόμματα που επιδίωξαν να στηριχθούν, άρχισαν να μιλούν για διαφορετικούς κόσμους, σαν τα παράλληλα… σύμπαντα. Τώρα θυμούνται την ανεξαρτησία και σε λίγο θα τους δεις να κυκλοφορούν με τίποτε… σκόρδα στον ώμο μην… ματιαστούν από κάθε πολιτικό που φθάνει στην γεωγραφική περιφέρεια. Πολιτικοί που πορεύτηκαν με κόμματα πάσης φύσεως και τώρα συνεχίζουν με το… βολεύεσθαι.
Άλλοι – από την άλλη – ξανά στα ίδια με νέες προτάσεις αλλά με κάτι από παλιά. Άλλοι ως επιλογές ανανέωσης σε άλλες θέσεις, άλλοι να λένε… ενδιαφέρομαι αλλά τραβάτε με εσείς κι ας κλαίω, και, άλλοι να… αυτοπρομοτάρονται. Άλλοι να πηγαίνουν πλαγίως, άλλοι υπογείως και άλλοι μέσω… τραπεζωμάτων. Άλλοι να ψάχνονται με τα κόμματα – που φθάσαμε στο σημείο να μην τσιμπάνε και πολύ – ενώ άλλοι να σπρώχνονται για μια χαιρετούρα «πουλώντας» την για αξίωμα. Άλλοι απλά να συμπληρώνουν το παζλ με φόντο το… σπρώξιμο για την επόμενη μέρα, ξανά σε μια καλή θέση.
Ένα συνηθισμένο έργο, μόνο που αυτή τη φορά λείπει το μέτρο. Κι αυτό πιστεύω είναι το μεγαλύτερο σφάλμα… Απλό είναι για όλους, από το θεαθήναι στην προσφορά, ένα “μπορώ” δρόμος.
