Δεν ζούμε στιγμές που γράφεται η Ιστορία αλλά, δυστυχώς, ζούμε στιγμές που… ξανά γράφεται η Ιστορία. Ίσως είναι από τις λίγες φορές που εμείς (!) αναγκασμένοι (;) παίρνουμε σφουγγάρι για να σβήσουμε το δικό μας αποτύπωμα και να «διορθώσουμε» την Ιστορία, κατά… παραγγελία.
Σε ένα κλίμα με τον διχασμό να βολεύεται έντεχνα από ορισμένους μέσα στο… πετσί, να εμφιλοχωρεί στην κοινωνία με όρους παραλλαγής, μοιάζει έκδηλη η αγωνία, η βιασύνη μα και συνάμα η πολιτική επιδίωξη να κλειστεί – εδώ και τώρα – το Σκοπιανό.
Σε μια Συμφωνία που αδυνατεί ακόμη και ο πιο αιθεροβάμων να πιστέψει πως δεν δημιουργεί προβλήματα, με την κοινωνική νομιμοποίησή της χαμένη λόγω χειρισμών και όχι θυμικού, φθάνουμε στο σημείο μια χούφτα ανθρώπων να δίνουν μάχη στη Βουλή για το εάν – αλλά και πως – θα παραχωρηθεί το όνομα Μακεδονία ως σύνθετο ή όχι, στην ονομασία μιας γειτονικής χώρας.
Με τα πολιτικά λογοπαίγνια και τη δημαγωγία να δίνουν και να παίρνουν τέτοιες περίεργες ημέρες, με την όξυνση στο… κόκκινο, η Μακεδονία – σε μια υπόθεση που θα έπρεπε να αφορά όλους μας – πλέον αποκτά θέση ως σύνθετο με το δικό μας «χειροκρότημα» στην υπόσταση μιας χώρας στο ονοματολογικό της.
Δεν ξέρω εάν η ίδια η Ιστορία θα φανεί γενναιόδωρη (πόσο πια…) και τι τελικά προοιωνίζεται μετά και από αυτή την εξέλιξη, ξέρω πως πλέον πως τίποτε δεν (θα) είναι το ίδιο.
Ένα απλό ερώτημα που δεν θα βρείτε πια «εύκολη» απάντηση. Για ποια Μακεδονία θα μιλήσουμε στα παιδιά μας;
