Έχουν περάσει χρόνια από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, όταν ο Χαρίλαος Φλωράκης σε ημερίδα της ΕΣΗΕΑ είχε πει «Ο Τύπος πρέπει να γράφει την αλήθεια. Το τι είναι αλήθεια, το ξέρει μόνο το κόμμα». Άρα – κατά συμπέρασμα – ο Τύπος πρέπει να γράφει ό,τι ξέρει (δηλ. θέλει) το κόμμα.
Μη αρεστή προφανώς η στάση του ΚΚΕ που εξέφρασε ο Χαρίλαος, μόνο που αυτή εκπηγάζει από ένα άκρως πολιτικό και – θα σας σοκάρουμε – ηθικό σκεπτικό. Για το ΚΚΕ τα ιδιωτικά ΜΜΕ είναι ταγμένα στην στήριξη του αστικού καθεστώτος. Κουβέντες πολιτικές, παστρικιές, συμπυκνώνουν και αντανακλούν μια ολόκληρη κοσμοθεωρία.
Το ίδιο το ΚΚΕ όμως προς μεγάλη του τιμή, ποτέ δεν στοχοποίησε εργαζόμενους στα ΜΜΕ, συνολικά ή κατά μόνας. Αντιθέτως τους υποστήριξε όποτε βρέθηκαν πιεζόμενοι ή απολυόμενοι. Και αυτό συνέβαινε ανεξάρτητα αν αυτοί εργάζονταν σε δεξιές εφημερίδες. Για το κόμμα όλοι ήταν εργαζόμενοι. Τελεία και παύλα. Η αντίθεσή του ήταν με τους εκδότες – τους εκδότες όχι ως συγκεκριμένα πρόσωπα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ως εκπροσώπους μιας ταξικής αντίληψης.
Ώσπου ήρθε η αήθεια της Πρώτης Φοράς Αριστεράς. Με υπόστρωμα τη γενική πολιτική αρχή ότι τα ΜΜΕ στηρίζουν το αστικό καθεστώς, εύκολα το μετέτρεψαν σε προσωπική οργή κατά των δημοσιογράφων. Όχι σε οργή κατά της διαπλοκής και όλων των διαπλεκομένων εκδοτών (κάτι άκουσαν άλλωστε γι αυτό οι γάτες των Ιμαλαΐων), αλλά κατά των επαγγελματιών δημοσιογράφων προκειμένου να τους τρομοκρατήσουν.
Στον καιρό της αντιμνημονιακής οργής (οργισμένοι ήταν αυτοί που μετά πειθήνια υπέγραψαν ό,τι μνημόνιο τους έδωσαν), κάθε κριτική προς τον ΣΥΡΙΖΑ απαγορευόταν. Σήκωνε πάραυτα μαζική socialmedia-κη επίθεση. Όσοι έκαναν κριτική στις έωλες διακηρύξεις τους ήταν εξ ορισμού εξωνημένοι, αργυρώνητοι, αναξιοπρεπείς, πουλημένοι, εντεταλμένοι των αφεντικών τους.
Ανεκτός δημοσιογράφος αν διαφωνούσε, ήταν μόνο αυτός ο σιωπηλός δημοσιογράφος. Λαμπρός αυτός που υποστήριζε τα νεφελώδη του ΣΥΡΙΖΑ (αυτά ο ίδιος εκ των υστέρων αποκήρυξε). Έτσι δεν είχε σημασία αν κάποιος επαγγελματίας των ΜΜΕ ήταν σε όλη του τη διαδρομή συνεπής, αξιοπρεπής, αν είχε με συγκρούσεις και απολύσεις ακόμη, διαφυλάξει την εγκυρότητά του και την προσήλωσή του στη δημοσιογραφική δεοντολογία. Αφού δεν ήταν μεθ’ ημών ήταν καθ΄ ημών και του άξιζε το όποιο στραπατσάρισμα.
Αντιθέτως, έστω και αν ήταν αναξιοπρεπής, ευλύγιστος, καριερίστας, ψευδολόγος, οσφυοκάμπτης, αν δεν τηρούσε καμιά δεοντολογία, ακόμη κι αν είχε υπηρετήσει σε επιτελικές θέσεις τα αφεντικά των «βοθροκάναλων», εφόσον προσχωρούσε στη λογική του ΣΥΡΙΖΑ, καθαγιαζόταν. Ανακηρυσσόταν περίλαμπρος επαγγελματίας και… λαϊκός αγωνιστής.
(Δεν ισχύει φυσικά ότι το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, όντας πρώην μικρό κόμμα, δεν είχε συνάφεια, δεν ήξερε να αξιολογήσει, και γι’ αυτό δεχόταν ως δικό του όποιον δήλωνε δικός του. Τα κομματικά επιτελεία και το πολιτικό ρεπορτάζ είναι μικρή κοινωνία, και οι δυο πλευρές έχουν ακτινογραφήσει αλλήλους. Απλώς έψαχναν τους πρόθυμους – Και επειδή εμφιλοχωρεί το ερώτημα, απαντούμε: Σαφώς και άλλα κόμματα, κακώς, έχουν πρόθυμους. Αλλά εδώ μιλάμε για μια σκόπιμη, στοχευμένη και καθολική προσπάθεια απαξίωσης ενός ολόκληρου κλάδου, την οποία δεν εκπέμπει επ’ ουδενί άλλο κόμμα).
Το πετσόκομμα των επαγγελματιών της ενημέρωσης συνεχίστηκε και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση. Στο συνέδριο του κόμματος, σε video wall, εκεί που παρουσιαζόταν η δράση και τα συνθήματα, παρουσιάστηκαν (για πρώτη φορά στα χρονικά των κομματικών συνεδρίων), δημοσιογράφοι – τηλεοπτικές φίρμες, υπό καταδικαστικό και ειρωνικό πνεύμα, για να εισπράξουν το γιουχάισμα των συνέδρων!
Υπό το εκφοβιστικό κλίμα που επέβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ, φτάσαμε στο εξευτελιστικό για την ΕΣΗΕΑ σημείο, να κληθούν σε απολογία στο Πειθαρχικό Συμβούλιο δημοσιογράφοι που υποστήριξαν το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα (το ΝΑΙ που υποστήριξε και ο Τσίπρας δηλαδή). Αντιθέτως τους φλογερούς κήρυκες του ΟΧΙ, αυτούς που αντί για δημοσιογράφοι το έπαιζαν λαϊκοί καθοδηγητές (και που τώρα στηρίζουν την κυβέρνηση του ΝΑΙ), ουδείς τους ενόχλησε. Προφανώς είχαν εκ Συριζαϊκής μεταγγίσεως το δημοσιογραφικό ηθικό πλεονέκτημα!
Να εξηγούμαστε: Φυσικά και οι δημοσιογράφοι δεν είναι κόσμος αγγελικά πλασμένος – κάθε άλλο μάλιστα. Όμως κρίνονται, επικρίνονται, απορρίπτονται και καταδικάζονται, μόνο όταν παρουσιάζουν ηθελημένα ψευδείς ειδήσεις. Αλλά ψευδής είδηση δεν είναι η κριτική, ακόμη και η πολεμική, κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι δικαίωμα στην άποψη.
Η εχθροπάθεια κατά των ΜΜΕ είχε και πρακτική εφαρμογή, με το εμπάργκο στο MEGA και τώρα στον ΣΚΑΙ. Τη δολοφονία χαρακτήρων του συνόλου του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, εναργώς έχει αναλάβει λόγω χαρακτήρα ο μαινόμενος Πολάκης, αφού οι υπόλοιποι, ως πιο καθεστωτικοί πλέον, σεμνύονται. Παλιότερα τέτοια στάση, σποραδικά και με ηπιότερους τόνους επεδείκνυε και ο Γιάνης, ενώ προχθές προσχώρησε και ο Γιουκλίντ.
Φαίνεται ότι την ίδια τακτική θα αξιοποιήσει και ως αντιπολίτευση. Δεν έχει κατανοήσει (όπως και κάποιες φιλικές του εφημερίδες) ότι η προμνημονιακή πολιτική του μίσους είναι πλέον καταγέλαστη (Δεν ξέρουμε επίσης πως βλέπουν οι Κεντροαριστεροί που σήμερα εξαγγέλλουν τη «Γέφυρα», πόσο σοσιαλδημοκρατική είναι αυτή η στάση του ΣΥΡΙΖΑ προς τα ΜΜΕ).
ΥΓ. Πάντως επιβάλλεται να πούμε ότι ο γράφων (ίσως λόγω ισχνής εμβέλειας) ουδέποτε είχε όχληση από υψηλόβαθμο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ για όσα γράφει. Μόνο από κάποια βουλευτικά «λιμά», και φυσικά από τα απαραίτητα troll.
Του Γιάννη Σιδέρη – liberal.gr
