Με ξεβαμμένα χρώματα στις σημαίες τους, ένας συρφετός ημιτελών ηγεμονίσκων, σέρνεται πάλι πίσω από μία ιδιοτέλεια καθημερινής χρήσης, επιχειρώντας να ωραιοποιήσει την ευτέλεια, την επαιτεία και το ξεπούλημα των ονείρων ενός λαού.
Δεν υπάρχουν πλέον μύθοι να καλύψουν την τιποτένια συναλλαγή, δεν υπάρχουν κατάλληλες μάσκες να κρύψουν τη χυδαιότητα των συμβόλων. Οι ίδιοι αρλεκίνοι, που ανίκανοι είναι να έχουν ελεύθερη γνώμη και αδύναμοι είναι να φέρουν το βάρος μιας αποφάσεως, τριγυρνούν πάλι και στρογγυλοκάθονται στα έδρανα των εξουσιαστικών μηχανισμών, ασχημονούν επί του σώματος των θεσμών της πολιτείας και των αισθημάτων των πολιτών.
Το ερώτημα εδώ δεν είναι αν η πολιτική, ως έχει διαμορφωθεί, αποτελεί ολόκληρη μια ασύδοτη αγυρτεία, ούτε αν ο πολιτικός διακατέχεται από πλήρη κυνισμό εκφυλιστικό της συνείδησής του, όχι, το ερώτημα είναι αν η «κληρονομική διαδοχή», αποτελεί νόσο αθεράπευτο ή δύναται να τύχει θεραπείας, ως συμβαίνει με τροφίμους ψυχοθεραπευτικών ιδρυμάτων…
Ίδωμεν!
*του Δικηγόρου Δημητρίου Ζέρβα
