Από τη μία είναι ο άρχοντας Αλέξης που μοιράζει εκατομμύρια, όπως ο βασιλιάς καρνάβαλος σοκολατάκια στην Πάτρα. Κι από την άλλη είναι ο γκρινιάρης Κυριάκος που δεν του βγαίνουν οι αριθμοί και θέλει νοικοκυρέματα, αξιολογήσεις και εργασία. Ο ένας προσφέρει παϊδάκια και γουρουνοπούλα στην λαδόκολλα και ο άλλος καλεί τους πιστούς σε ολονυκτία στο μοναστήρι. Κάπως έτσι θα πάει…
Το έχουν μετρήσει καλά! Το 38% του «ναι» ακούει τα περί μεταρρυθμίσεων. Το άλλο 62% δεν τα άκουγε και δεν βλέπω τι θα τον κάνει τώρα να τα ακούσει. Ακόμη και αυτό το μπλοκ του «όχι» του 2015 δεν πιστεύει πλέον τον Τσίπρα, στην συντριπτική του πλειοψηφία. Τον θεωρεί ψεύτη, αλλά ταυτόχρονα γοητεύεται από την παροχολογία.
Μας αρέσει δεν μας αρέσει αυτή, είναι μία αλήθεια. Δεν πρόκειται να υπάρξουν σπουδαίες ανατροπές. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Η διαφορά των εκλογών θα είναι σημαντικά μεγάλη μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων. Το πρόβλημα, όμως, παραμένει! Πως θα μιλήσει κανείς σε έναν κόσμο που δεν έχει στην πραγματικότητα αντιληφθεί (ή δεν θέλει) το πώς φτάσαμε ως εδώ και πως θα αποφύγουμε τα χειρότερα; Διότι τα χειρότερα δεν βρίσκονται πίσω μας. Για να το πούμε με μεγαλύτερη σαφήνεια, τα χειρότερα μπορεί να μείνουν πίσω μας. Αν όμως ο κ. Τσίπρας συνεχίσει να αγοράζει ψήφους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην Οικονομία, τότε τα δύσκολα θα είναι σίγουρα μπροστά μας.
Η «πρόκληση» για την Νέα Δημοκρατία είναι μεγάλη. Αν στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ τσιμπήσει μία μονάδα (ναι, μία μονάδα) τότε είναι πιθανόν να πληθύνουν οι φωνές που θα ζητάνε από τον Κυριάκο να αρχίσει κι αυτός να μοιράζει. Ο Αλέξης Τσίπρας κλείνει το μάτι στους ψηφοφόρους, επειδή ξέρει ότι δεν θα είναι αύριο πρωθυπουργός. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο που έχει ήδη χαράξει για τον ίδιο ακριβώς λόγο: Επειδή αυτός θα είναι ο πρωθυπουργός και όχι ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο Κυριάκος δεν είναι Τσίπρας. Ο Κυριάκος δεν μπορεί να έρθει την επόμενη ημέρα και να πει «με συγχωρείτε λάθος». «Σας έταξα για να κερδίσω τις εκλογές και τώρα δεν μπορώ». Γι αυτό και έχει τόσο μεγάλη διαφορά στις δημοσκοπήσεις, παρά το γεγονός ότι δεν έχουμε φτάσει στις τελευταίες ημέρες των εκλογών. Τότε, δηλαδή, που ανοίγει η ψαλίδα υπέρ του πρώτου κόμματος. Η διαφορά έχει δημιουργηθεί επειδή ο Κυριάκος έχει το προφίλ του σοβαρού, του τεχνοκράτη. Κι αυτό δεν πρέπει να χαθεί. Εκείνο που πρέπει να γίνει είναι να αποκτήσει ο λόγος της Νέας Δημοκρατίας περισσότερο βάθος.
Ο Τσίπρας έχει αποδείξει ότι είναι αδίστακτος. Εδώ έδωσε στον Σόιμπλε και στους φίλους του την περιουσία του δημοσίου, τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους, για 99 χρόνια. Σε μερικά επιδόματα και σε ορισμένες προσλήψεις θα κολλήσει; Αστεία πράγματα!
Από την άλλη πλευρά ο Κυριάκος και η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να εξηγήσουν με ακρίβεια στον κόσμο τι έχει να περιμένει. Δάκρυα και αίμα; Αυτά τα υποσχόντουσαν οι Βαρουφάκηδες και οι δραχμιστές. Ο κόσμος θέλει να ακούσει και το δια ταύτα και όχι μόνο ότι χρειάζονται θυσίες. Θέλει να ξέρει αν τα παιδιά του θα βρουν δουλειά και με τι χρήματα, ότι θα πάρει ο ίδιος σύνταξη, αν θα πάει στο νοσοκομείο και θα βρει την υγειά του και στο Δικαστήριο Δικαιοσύνη.
Με άλλα λόγια, καλές οι αναφορές στην μεταρρύθμιση της χώρας, στα θεσμικά. Αλλά η καθημερινότητα είναι αυτή που μετράει στα αφτιά ανθρώπων που βρίσκονται εδώ και δέκα χρόνια κάτω από την μπότα της κρίσης. Είναι άγριο πράγμα αυτό που συμβαίνει. Γι αυτό και δεν κατηγορώ κάποιον. Η υποχρέωση των πολιτικών είναι να τους ακούσουν. Να τους καταλάβουν. Και στο τέλος να τους προσεγγίσουν. Η ψήφος στον Κυριάκο δεν μπορεί να είναι λύση ανάγκης για να φύγει ο Αλέξης. Πρέπει να είναι θετική ψήφος. Έτσι η αξία της πολλαπλασιάζεται. Επειδή η ψήφος αυτή θα είναι η στέρεα βάση πάνω στην οποία θα κτιστούν οι νέες πολιτικές.
Θανάσης Μαυρίδης
