Μία τουφεκιά… άσφαιρη αποδεικνύεται το πολυθρύλητο προγραμματικό συνέδριο
της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Κι αυτό εφόσον κανείς θέλει να είναι ρεαλιστής, καθώς οι ούτως ή άλλως χαμηλές πολιτικές προσδοκίες δεν ξεπεράστηκαν, κάτι άλλωστε που θα αποτελούσε κι έκπληξη.
Σε μία περίοδο εξαιρετικά δύσκολη για τον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, όπως αρέσει σε πολλούς να χαρακτηρίζουν τα μονοπάτια, στα οποία ο πολιτικός φορέας που συναποτελείται από κόμματα έτοιμα να εξαργυρώσουν την έως τώρα πολιτική τους παρουσία και στήριξη, η Δημοκρατική Συμπαράταξη δεν μπόρεσε να κάνει την… ανατροπή. Στελέχη συμβιβασμένα και διαρκώς εξαρτώμενα από καρέκλες και οφίτσια, έδειξαν και με τις τοποθετήσεις τους αλλά κυρίως τις έως τώρα πολιτικές τους πρωτοβουλίες ανήμπορα να απεξαρτηθούν από την… τοξικότητα του παρελθόντος.
Είναι μάλιστα σχεδόν κωμικοτραγικό να γίνεται αναφορά για μία νέα αρχή, συνεχίζοντας στην ίδια λογική των μηχανισμών και του παρασκηνίου, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν πολιτικά τα δικά τους συμφέροντα, μέσα από μία ξεκάθαρα προσχηματική διαδικασία στην οποία «πρωταγωνιστούν» όλες οι παθογένειες που κατά τ’ άλλα ξορκίζουν.
Την ίδια στιγμή η Δημοκρατική Συμπαράταξη αναζητώντας πολιτικό χώρο ανάμεσα στο ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ δεν κατάφερε διά της… ηγεσίας της να απαντήσει με ποιον τρόπο θα αποτυπωθεί και εκλογικά αυτό. Πως επί της ουσίας θα δημιουργηθεί μία δυναμική σε μία κοινωνία που έχει πάψει να ακούει το τι λένε πρόσωπα ταυτισμένα με το χθες.
Με το ιδεολογικό ακόμα – ακόμα αποτύπωμα να μην είναι ξεκάθαρο, η Δημοκρατική Συμπαράταξη και κυρίως το ΠαΣοΚ ως η βάση του όλου εγχειρήματος καλείται να επαναπροσδιορίσει το κοινωνικό και πολιτικό του στίγμα. Κι αυτό προφανώς δεν μπορεί να συμβεί μέσα από μία διαδικασία όπου οι πολίτες – μέλη και ψηφοφόροι θα υπογράψουν στον οποιονδήποτε μία «λευκή επιταγή» επιλέγοντάς τον ως αρχηγό για κάτι που δεν γνωρίζουν.
Η επιλογή για εκλογή αρχηγού από τη βάση και εν συνεχεία συνέδριο για σύσταση νέου φορέα, ίσως αποτελέσει και την τελευταία πράξη ενός προαναγγελθέντος πολιτικού θανάτου. Το διακύβευμα ωστόσο παραμένει, όπως και οι προκλήσεις σε μία χώρα που τα πάντα αλλάζουν, εκτός από τους καρεκλοκένταυρους της εξουσίας.
Η κεντροαριστερά με την ευρύτερη έννοια του χώρου, βρίσκεται πλέον ίσως στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι. Αδιέξοδα δεν υπάρχουν, εφόσον δεν επιλεγεί η λάθος πολιτικά απόφαση…
Του Κώστα Β. Τσερεντζούλια
