Μερικοί συζητούν και σήμερα το “Μακεδονικό” δείχνοντας πως δεν έχουν καταλάβει ακόμα τίποτα!
Αναφέρονται, για παράδειγμα, σε “λεπτομέρειες” όπως το Σύμφωνο Πολίτη-Καλφόφ, του 1924, δηλαδή ανάμεσα στους εκπροσώπους της Ελλάδας και της Βουλγαρίας στην Κοινωνία των Εθνών, το οποίο αναφερόταν σε Βουλγαρικές μειονότητες, όχι σε “Μακεδονική εθνότητα”. Και αφορούσε κυρίως τα εδάφη της Γιουγκοσλαβίας, γεγονός για το οποίο διαμαρτυρήθηκαν τότε οι Γιουγκοσλάβοι. Όμως το Σύμφωνο αυτό δεν επικυρώθηκε ποτέ από την Ελληνική Βουλή και τελικά ανατράπηκε από τον ίδιο τον Ελευθέριο Βενιζέλο, λίγα χρόνια αργότερα.
Είχε αυτό καμία σχέση για τη μετέπειτα “δημιουργία” του Μακεδονικού έθνους από τον Τίτο;
Ας το κρίνει ο καθένας…
Υποδηλώνει αυτό καμία “ιστορική πραγματικότητα” που προ-υπήρχε;
Όχι!
Δημιουργεί αυτό κάποια “ιστορικά προηγούμενα” τα οποία μας δέσμευαν ασφυκτικά στη συνέχεια;
Αστεία πράγματα…
Υπάρχουν δύο μύθοι που συντηρούνται μέχρι σήμερα:
– Ο μύθος ότι υπήρξε “ευρύτερη Γεωγραφική Μακεδονία” (πέραν της Ελληνικής).
– Και ο μύθος της “Μακεδονικής εθνότητας” που κατοικούσε στην περιοχή.
Από τους δύο αυτούς μύθους. η επίσημη Ελλάδα τον πρώτο τον αποδέχθηκε σιωπηλά για κάποια χρόνια (ώστε να αμφισβητήσει τις Βουλγαρικές βλέψεις στην περιοχή) – πάντως πριν από τους Βαλκανικούς Πολέμους…
Και τον δεύτερο δεν τον αποδέχθηκε ποτέ (μέχρι την Συνθήκη των Πρεσπών, το 2018!).
* Ευρύτερη “Γεωγραφική Μακεδονία” που αργότερα “διαμοιράστηκε” (50% στην Ελλάδα, 13% στη Βουλγαρία και 37% στη Γιουγκοσλαβία), δεν υπήρξε ποτέ! Αυτό είναι “κατασκεύασμα της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς μετά το 1923!
Για 30 χρόνια περίπου, μετά το 1878 και μέχρι τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-13) το σύνολο των Οθωμανικών εδαφών στα Βαλκάνια αποκαλούνται από κάποιες διπλωματικές υπηρεσίες “Μακεδονία”, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Θράκης, της σύγχρονης Αλβανίας, του Κοσσόβου κλπ.
Όσοι ήθελαν να αποτρέψουν μελλοντικές βλέψεις της Βουλγαρίας στα Οθωμανικά εδάφη τα ονόμαζαν τότε – βολικά για τους ίδιους – “Γεωγραφική Μακεδονία” – για να μη τα ονομάσουν ευρύτερη “Βουλγαρία”.
Ο λόγος ήταν ότι υπήρχαν συμπαγείς πληθυσμοί που μιλούσαν Βουλγαρικό ιδίωμα, κυρίως έξω από τα αστικά κέντρα.
* Το πιο σημαντικό: οι ίδιοι οι πληθυσμοί των Βαλκανίων, ήταν χωρισμένοι τότε σε τρείς ομάδες: Αυτούς που μιλούσαν κυρίως Ελληνικά και είχαν Ελληνική συνείδηση. Αυτούς που μιλούσαν κυρίως Βουλγαρικό ιδίωμα κι είχαν Βουλγαρική συνείδηση. Και μια ακόμα κατηγορία πληθυσμών, που ήταν Σλαβόφωνοι, αλλά είχαν Ελληνική συνείδηση.
Όταν άρχισε να φαίνεται ότι η Οθωμανική Αυτοκρατορία αποσυντίθετο, η Βουλγαρία προσπάθησε να ελέγξει τους βουλγαρόφωνους πληθυσμούς στις οθωμανικές αυτές επαρχίες. Και αντιστάθηκαν φυσικά οι τοπικοί Έλληνες, αλλά και σλαβόφωνοι που είχαν ελληνική εθνική συνείδηση. Πάνω σε αυτό το έδαφος ξέσπασε ο “Μακεδονικός Αγώνας“. Κυρίως μετά το 1904…
Πολλοί σημαντικοί Μακεδονομάχοι είναι σλαβόφωνοι, αλλά αγωνίζονται για να ενωθούν με την Ελλάδα. Είχαν Ελληνική εθνική συνείδηση.
Τραγική περίπτωση ανάμεσά τους ο Καπετάν Κώτας (Κωνσταντίνος Χρίστου, ή Χριστωφ, ο οποίος τελικώς συνελήφθη, δικάστηκε, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε από τους Οθωμανούς το 1905. Όταν ανέβηκε στην αγχόνη φώναξε “Ζήτω η Ελλάδα” στα… βουλγάρικα! Γιατί Ελληνικά δεν ήξερε…
Τελικά οι βουλγαρόφωνοι κηρύσσουν την επανάστασή τους (που κράτησε ένα μήνα περίπου – το Ίλιντεν, 1903) θεωρώντας ως “έδρα” τους την Αδριανούπολη! Η οποία δεν επαναστάτησε ποτέ…
Η Αδριανούπολη βρίσκεται έξω από αυτό που αργότερα ονομάστηκε ευρύτερη “Γεωγραφική Μακεδονία”.
Ενώ τα Σκόπια που είναι πρωτεύουσα της υποτιθέμενης “Μακεδονίας των Σκοπίων”, τότε ήταν πρωτεύουσα στο οθωμανικό βιλαέτιο του Κοσσόβου…
Πριν το 1912, στην περιοχή υπήρχαν απλώς Οθωμανικές διοικητικές υποδιαιρέσεις, βιλαέτια, σαντζάκια και καζάδες. Όχι κάποια ευρύτερη “Μακεδονία”.
Και χωριστή εθνότητα “Μακεδόνων”, που μιλούσαν ξεχωριστή “Μακεδόνική” γλώσσα δεν υπήρχε!
Κάποιοι εξακολουθούσαν και τους αποκαλούσαν έτσι, για να τους αποσπάσουν από τη Βουλγάρικη επιρροή. Αλλά οι Σλαβόφωνοι, είτε ένοιωθαν Βούλγαροι είτε ένοιωθαν Έλληνες…
* Με τους βαλκανικούς πολέμους το τοπίο ξεκαθαρίζει πλήρως.
Στις συνθήκες Ειρήνης που έγιναν αμέσως μετά την λήξη τους, το 1913 (στο Λονδίνο και στο Βουκουρέστι), δεν υπάρχει καμία αναφορά σε διαμοιρασμό των εδαφών της Μακεδονίας. Καμία απολύτως…
Διαμοιράζονται ρητώς και με σαφέστατο τρόπο οι Οθωμανικές κτήσεις στα Βαλκάνια.
Μόνο σε κάποιους χάρτες της ευρύτερης περιοχής που συνοδεύουν τις συνθήκες, υπάρχει αναφορά σε “Μακεδονία”.
Αλλά ακόμα κι εκεί η “Μακεδονία” που παρατίθεται είναι η Ιστορική Μακεδονία, όχι η “ευρύτερη Γεωγραφική Μακεδονία” – που δεν υπήρξε ποτέ.
Ακόμα και στους χάρτες εκείνους, η περιοχή που εμφανίζεται ως “Μακεδονία” συμπίπτει σχεδόν απολύτως με τη σημερινή Ελληνική Μακεδονία, (συν μια πολύ στενή γλώσσα εδάφους προς βοράν).
Η “ευρύτερη Γεωγραφική Μακεδονία” δεν εμφανίζεται ούτε στις επίσημες συνθήκες που υποτίθεται ότι την “διαμοίρασαν” τότε…
* Το ακόμα πιο σημαντικό: λίγα χρόνια πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους, οι Οθωμανικές αρχές κάνουν εκτεταμένη απογραφή πληθυσμών στις περιοχές που έλεγχαν (ακόμα). Δεν βρίσκουν ούτε ένα “Μακεδόνα”…
–Και λίγα χρόνια μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, η Γιουγκοσλαβία που έχει προσαρτήσει το δικό της τμήμα (την μετέπειτα “Μακεδονία των Σκοπίων”) κάνει κι αυτή απογραφή στην ίδια περιοχή. Επίσης δεν βρίσκει ούτε ένα “Μακεδόνα”…
–Μεγάλα διεθνή ενημερωτικά περιοδικά της περιοχής (National Geographic κλπ.) κάνουν αλλεπάλληλα αφιερώματα για τα Βαλκάνια και πριν τους Βαλκανικούς πολέμους και μετά, μέχρι το 1930. Βρίσκουν Βούλγαρους, Σέρβους, Έλληνες, Αλβανούς, αλλά “Μακεδόνες” δεν βρίσκουν!
Μόνο ανάμεσα σε Σερβία και Βουλγαρία υπάρχουν κάποιες αμφισβητήσεις ακόμα, αφού βουλγαρόφωνοι πληθυσμοί έχουν προσαρτηθεί στη Γιουγκοσλαβία. [Αυτό είναι το σημείο τριβής που πάει και μπλέκει το Σύμφωνο Πολίτη-Καλκόφ. Το οποίο δεν επικυρώνεται. Ενώ αργότερα καταργείται.]
Συνολικά όμως, από το 1913 ως το 1940 ούτε επισήμως υπάρχει καμία “ευρύτερη Μακεδονία” που διαμοιράστηκε, ούτε “Μακεδόνες” ως χωριστή εθνότητα εμφανίζονται πουθενά, ούτε Μακεδονική γλώσσα εμφανίζεται πουθενά.
* Μόνο η Τρίτη Κομμουνιστική Διεθνής εμφανίζει τότε την καινοφανή “θεωρία” για την “ευρύτερη γεωγραφική Μακεδονία” που διαμοιράστηκε ανάμεσα στα τρία “αντιδραστικά” βαλκανικά βασίλεια και για τον λαό των “Μακεδόνων” – που πρέπει να εξεγερθεί, να ενωθεί και να διακηρύξει την “ανεξαρτησία του”…
Η Τρίτη Διεθνής προσπαθεί να επιβάλει τη θεωρία αυτή αλλά δεν τα καταφέρνει ούτε στα τοπικά κομμουνιστικά κόμματα:
–Το Βουλγαρικό ΚΚ εξακολουθεί να μιλάει για υπόδουλους “μακεδόνες”, δηλαδή “βουλγάρους αδελφούς” κυρίως στη Γιουγκοσλαβία.
–Στο ΚΚΕ τρείς ηγεσίες αλλάζουν στη δεκαετία του 1920! Στην αρχή αποδέχονται τη θεωρία της “Ανεξάρτητης Μακεδονίας”, ύστερα την απορρίπτουν, ύστερα τους αλλάζουν κι αυτούς – κι ύστερα έρχονται άλλοι, που την αποδέχονται αρχικά κι ύστερα την απορρίπτουν κι εκείνοι…
Αυτό σταματάει μόνο μετά το 1931 με την έλευση των Ζαχαριάδη-Ασημίδη μετά από “μετεκπαίδευσή” τους στη Μόσχα. Αυτοί φέρνουν τη νέα γραμμή και λίγο αργότερα… τσακώνονται κι αυτοί μεταξύ τους.
–Ενώ το ΚΚ της Σερβίας διαφωνεί κι αυτή με την “Μακεδονική” γραμμή της Γ’ Διεθνούς και… διαγράφεται!
* Η θεωρία της ενιαίας ξεχωριστής Μακεδονίας και του Μακεδονικού έθνους που “πρέπει-επιτέλους-να ενωθεί”, εμφανίζεται το φθινόπωρο του 1944, από τον νέο ηγέτη της Κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας πλέον, Γιόζιπ Μπρόζ Τίτο.
Μάλιστα η επίσημη ανακοίνωση συγκρότησης των “Ομόσπονδης Δημοκρατίας της Μακεδονίας” στη Γιουγκοσλαβία γίνεται το Δεκέμβριο του 1944, όταν η Αθήνα φλέγεται από τα “Δεκεμβριανά”.
Η πρώτη χώρα που αντιδρά τότε διεθνώς είναι οι… ΗΠΑ!
Ο τότε Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Εντουαρντ Στετίνιους δηλώνει απερίφραστα ότι:
«Η (αμερικανική) κυβέρνηση θεωρεί ότι αναφορές όπως μακεδονικό «έθνος», μακεδονική «πατρίδα» ή μακεδονική «συνείδηση» συνιστούν αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντικατοπτρίζει καμία πολιτική πραγματικότητα και βλέπει σε αυτές την αναγέννηση ενός πιθανού μανδύα που θα υποκρύπτει επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας»
* Τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν, ωστόσο, όταν ξεκινάει ο Ψυχρός Πόλεμος ΗΠΑ-ΕΣΣΔ και ο Τίτο τα σπάει με τον Στάλιν και υιοθετεί στάση ευμενούς ουδετερότητας έναντι της Δύσης.
Τότε όλες οι δυτικές χώρες προσπαθούν να προσεγγίσουν τη Γιουγκοσλαβία του Τίτο, και “συμβουλεύουν” την Ελλάδα να μη παίρνει σοβαρά τις Μακεδονικές κορώνες του, οι οποίες άλλωστε “στρέφονται κυρίως κατά της Βουλγαρίας” πλέον…
Όλες οι μεταπολεμικές ελληνικές κυβερνήσεις προσεγγίζουν τον Τίτο και οι περισσότερες προσπαθούν να υποβαθμίσουν το “Μακεδονικό”, με το πρόσχημα ότι είναι “εσωτερικό πρόβλημα” της γειτονικής χώρας. Ενώ η προπαγάνδα των ψευτομακεδονικών σωματείων που ελέγχονται από τα Σκόπια και χρηματοδοτούνται από τη Γιουγκοσλαβία οργιάζει στο εξωτερικό…
Αυτό ήταν το κύριο λάθος της Ελλάδας. Κι έγινε τότε…
Ποιός μπορούσε να φανταστεί, άλλωστε, στις δεκαετίες του ’50 ή του ’60 ή και του ’70 ακόμα, ότι κάποια στιγμή θα διαλυόταν η Γιουγκοσλαβία;
* Μετά το 1991 ωστόσο, η Ελλάδα αφυπνίζεται απότομα και επώδυνα από τις ψευδαισθήσεις της. Το στάτους κβο στην Ευρώπη έχει καταρρεύσει συμπαρασύροντας και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (όπως και της Τσεχοσλοβακίας που ακολούθησε, όπως και της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης που προηγήθηκε…)
Τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου διαμορφώνουν την εθνική Ελληνική θέση η οποία έχει δύο σκέλη:
–Πρώτον, ότι η Μακεδονία είναι μια και είναι Ελληνική! Αυτό το διακήρυξε με δάκρυα στα μάτια τότε, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Όχι κάποιο… “ξαναμμένο εθνίκι”, αλλά ο ιδρυτής της σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας, ο αρχιτέκτονας της Ελληνικής ένταξης στην Ευρώπη, ο Έλληνας ηγέτης με τη μεγαλύτερη διεθνή απήχηση και αναγνώριση διεθνώς τα τελευταία ογδόντα χρόνια.
–Δεύτερον ότι το όνομα της Μακεδονίας όπως εργαλειοποιείται από τα Σκόπια, εγγράφει αλυτρωτισμό τον οποίο η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αναγνωρίσει! Αυτό διακηρύσσει τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου! Ο πιο “επιδραστικός” ηγέτης στις μεταπολιτευτικές δεκαετίες. Ο άνθρωπος που πιστώθηκε ως “αριστερός” και “προοδευτικός” από εχθρούς και φίλους – όχι κανένας “περιθωριακός ακροδεξιός εθνικιστής”…
–Η εθνική αυτή θέση διατυπώθηκε λακωνικά με τη φράση: “δεν αναγνωρίζουμε κράτος με το όνομα Μακεδονία ή παράγωγα αυτού”, όπως την ανέγνωσε τότε ο Πρέσβυς Πέτρος Μολυβιάτης, μετά την περιβόητη Σύσκεψη των Πολιτικών αρχηγών τον Απρίλιο του 1992.
— Προηγουμένως την είχε ψηφίσει ομόφωνα το Ελληνικό Κοινοβούλιο πλην ΚΚΕ, την είχε υπερψηφίσει ομόφωνα η Κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, η ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, και το σύνολο των πολιτικών αρχηγών, πλην της κας Παπαρήγα του ΚΚΕ…
Ασφαλώς και ο τότε Πρωθυπουργός Κώστας Μητσοτάκης.
* Την άποψη αυτή την προσυπέγραψε τότε και η Ευρώπη! Την πέρασε στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών το Δεκέμβριο του 1991 ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς.
Την ώρα που με την επιμονή της Γερμανίας γινόταν αποδεκτή η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, την οποία δεν μπόρεσε τότε να αποτρέψει – καίτοι το προσπάθησε – ούτε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μπαίηκερ, ούτε η Γαλλία, ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών επέβαλε τους περιβόητους “τρείς όρους” με τους οποίους διευκρινιζόταν ότι η Ευρώπη δεν θα αναγνώριζε ποτέ κράτος με το όνομα που δημιουργεί αλυτρωτικές βλέψεις έναντι της γειτονικής Ελλάδας.
Τη κοινή αυτή θέση – της Ευρώπης πλέον – βγήκε και την ανήγγειλε ο ίδιος ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Μιτεράν.
Η παρέμβαση αυτή Σαμαρά θεωρήθηκε τότε μεγάλη εθνική επιτυχία – και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ και από το σύνολο του Ελληνικού Τύπου.
[Και σήμερα κάποιοι την αγνοούν. Η την χρεώνουν ως… ένα ακόμα “λάθος”!]
* Η συνέχεια είναι κάπως παράδοξη (και ενδεικτική της νοσηρότητας που υπάρχει στο ελληνικό πολιτικό σύστημα):
Η άποψη αυτή που υπήρξε πανεθνική γραμμή χρεώθηκε στον τότε υπουργό Εξωτερικών Σαμαρά, που τη διαχειρίστηκε σε απόλυτη συνεννόηση με το Κόμμα, την κυβέρνησή του και τη Βουλή της χώρας του!
Κι ύστερα την ψήφισαν ομόφωνα (πλην ΚΚΕ) όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί.
Κι ύστερα απέπεμψαν τον Σαμαρά από υπουργό Εξωτερικών αφού …υιοθέτησαν την εισήγησή του.
Κι αφότου τον απέπεμψαν, δεν άλλαξαν την πολιτική του!!!
* Στα τέλη της επόμενης δεκαετίας, το 2008, ένας άλλος ηγέτης της ΝΔ, ο Κώστας Καραμανλής απείλησε με βέτο στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι αποτρέποντας την ένταξη των Σκοπίων.
Και προσέθεσε στην εθνική γραμμή τότε ότι η Ελλάδα μπορεί να συζητήσει σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, αλλά erga omnes, δηλαδή μια για όλες τις χρήσεις – εσωτερικά και εξωτερικά.
Υπονοώντας πως θα μπορούσε η Ελλάδα να συζητήσει το “Σλαβομακεδονία”. Το οποίο εμπεριείχε την σλαβική εθνική υπόσταση του πληθυσμού και το γεωγραφικό προσδιορισμό της “μακεδονίας”…
Αυτό όμως ήταν η έσχατη γραμμή υποχώρησης. Όχι η αφετηρία της όποιας διαπραγμάτευσης.
Η Ελλάδα επέμενε παγίως ότι δεν μπορεί να αναγνωρίσει και να νομιμοποιήσει όνομα που υποδηλώνει αλυτρωτισμό εναντίον της.
* Τελικά η “Συμφωνία των Πρεσπών” του 2018 ανέτρεψε πλήρως την πάγια Ελληνική θέση (όπως διαμορφώθηκε το 1991-92) και πήγε πολύ πέρα από την “έσχατη γραμμή υποχώρησης” του 2008:
Αναγνώρισε επισήμως “Μακεδονική εθνότητα” και “Μακεδονική γλώσσα”!
Δηλαδή τον πλήρη αλυτρωτισμό του Σκοπιανού ψευδομακεδονισμού
Το γεγονός ότι τώρα αντιδρά και η Βουλγαρία (που θίγεται άμεσα από τη “Μαεδονική γλώσσα) δείχνει ότι η διεθνής αναγνώριση έγινε τώρα! Και από την Ελλάδα, δυστυχώς. Όχι το 1977, από τα Ηνωμένα Έθνη…
–Επί πλέον το όνομα “Βόρια Μακεδονία”, έχει ως γεωγραφικό προσδιορισμό το “Βόρια” κι ως εθνικό προσδιορισμό το “Μακεδονία”. Δηλαδή το αντίθετο απ’ ό,τι είχε διακηρυχθεί ως “έσχατη γραμμή υποχώρησης” το 2008…
Τέλος, όπως αποκαλύφθηκε εσχάτως (κι όπως ήταν φανερό εξ αρχής) η Συμφωνία των Πρεσπών δεν προβλέπει όνομα erga omnes!
Με την καμία…
* Κι ακόμα με τη Συμφωνία των Πρεσπών ΔΕΝ “αποκαταστάθηκε η σταθερότητα” στα Βαλκάνια! Σταθερότητα υπήρχε προηγουμένως, πριν τις Πρέσπες – και παρά την εκκρεμότητα της ονομασίας τους με την Ελλάδα…
Με το που αναγνώρισε η Ελλάδα “Μακεδονικό έθνος” και “Μακεδονική γλώσσα”, στα Σκόπια, προκλήθηκαν τριγμοί μεταξύ Σκοπίων-Βουλγαρίας και μεταξύ Σκοπίων-Αλβανίας, προκλήθηκαν ακόμα νέες τριβές μέσα στα Σκόπια μεταξύ αλβανοφώνων (που δεν είναι “Μακεδόνες”) και βουλγαροφώνων (που νοιώθουν Βούλγαροι, όχι “Μακεδόνες”), ενώ μεταδόθηκαν και “παράγωγοι” τριγμοί στα υπόλοιπα Βαλκάνια (Κόσσοβο, Βοσνία-Ερεγοβίνη κλπ.)
Μέχρι και ο Σλοβένος Πρωθυπουργός άρχισε να μιλάει τώρα για αλλαγή συνόρων στην περιοχή…
Με τη Συμφωνία των Πρεσπών επανήλθε ένα αποσταθεροποιητικό ζήτημα που είχαμε καταφέρει να το καταστήσουμε “ανενεργό” για δεκαετίες.
Και τώρα, αντί “λύσουν” ένα πρόβλημα που είχε παραμεριστεί, ενεργοποίησαν ένα ηφαίστειο και πυροδότησαν την επόμενη έκρηξη!
Φτάνει στο σημείο ακόμα και η υπό αριστερή κυβέρνηση Πορτογαλία σήμερα, να λέει δημόσια στην Ευρώπη, πως η Μακεδονική γλώσσα είναι βουλγαρικό ιδίωμα (δικαιώνοντας τις ενστάσεις της Βουλγαρίας, εν προκειμένω)…
Κι εμείς να παραμένουμε σιωπηλοί κι αμήχανοι.
Κι ύστερα τους φταίει ο… Σαμαράς!
Πράγματι, κάποιοι στην Ελλάδα μανιωδώς στοχοποιούν, ακόμα και σήμερα τον Σαμαρά, τον άνθρωπο που υπηρέτησε μέχρι τέλους των εθνική γραμμή!
Που ολόκληρη η πολιτική ηγεσία της χώρας χάραξε, και σύμπας ο Ελληνικός λαός στήριξε. Και δεν ξέχασε…
Μόνο στην Ελλάδα θεωρείται “θανάσιμο αμάρτημα”, να υπηρετείς το εθνικό συμφέρον.
Αληθινή κατάντια…
