Σχεδόν όλος ο χώρος του δημοκρατικού τόξου αποδίδει τα όσα έγιναν στο πρώτο εξάμηνο του 2015 στον Γ.Βαρουφάκη. Έτσι, άθελα μας, βγάζουμε από το κάδρο των ευθυνών του τον Α.Τσίπρα. Η χώρα είχε πρωθυπουργό που ήταν παντοδύναμος -να υπενθυμίσω πως η δημοτικότητα του βρισκόταν κοντά στο 75%- και αυτός έπαιρνε τις τελικές αποφάσεις. Όλο αυτό το τραγικό χρονικό διάστημα του 2015 φέρει την δική του υπογραφή. Η υπογραφή του Βαρουφάκη έπεται.
Γιατί κάνω αυτόν τον πρόλογο; Για υπενθύμιση, καθώς έρχονται ζοφερές ημέρες.
Η πατρίδα μας έχει εισέλθει σε προεκλογική περίοδο μέσα σε ένα φουρτουνιασμένο διεθνές πλαίσιο. Η κρίση στην Ιταλία δεν γνωρίζουμε τι κατάληξη θα έχει, με δεδομένο το μέγεθος της οικονομίας της. Οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις της ΕΕ υφίστανται ισχυρές πιέσεις και οι ευρωσκεπτικιστές ενισχύονται στην συντηρητική έκφραση τους.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον –που μας επηρεάζει άμεσα—καλείται η κυβέρνηση να συντάξει τον προϋπολογισμό και να χειρισθεί το Σκοπιανό ζήτημα, με γνώμονα πάντα πως μετά τις εκλογές θα παραμείνει ρυθμιστικός παράγοντας στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ή να το θέσω διαφορετικά, πως δεν θα ηττηθεί στρατηγικά. Σκοτεινό τοπίο, δύσκολες αποφάσεις.
Έχοντας επενδύσει στην διανομή ενός μέρους του υπερπλεονάσματος και κυρίως στην μη περικοπή των συντάξεων, καλείται να συγκροτήσει ένα plan b για την περίπτωση που οι εταίροι μας δεν ανταποκριθούν στις προσδοκίες της. Και είναι πολύ πιθανόν να μην ανταποκριθούν, καθώς στο μάτι του κυκλώνα βρίσκεται τώρα η Ιταλία. Στο κάτω-κάτω τα λεφτά που δάνεισαν στην Ελλάδα είναι εξασφαλισμένα.
Αυτό το plan b που, πολύ σύντομα, μπορεί να γίνει το βασικό σχέδιο, είναι εφιαλτικό. Αν ο Α.Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιθυμούν την πολιτική τους εξαέρωση, έναν δρόμο έχουν μπροστά τους. Αυτόν της ρήξης και, μέσα σε αυτό το καθεστώς, άμεσης προσφυγής στις κάλπες. Ο δρόμος της συντεταγμένης πορείας, με τήρηση των συμφωνηθέντων μέτρων με τους εταίρους μας, οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ με μαθηματική ακρίβεια στην στρατηγική ήττα. Επί πλέον οι προσεχείς μήνες θα φέρουν πάντα τον κίνδυνο ενός απρόοπτου συμβάντος ή –ακόμα χειρότερα—την περιδίνηση της οικονομίας μας μέσα σε μια διεθνή οικονομική κρίση. Γιατί να αναλάβει ο Α.Τσίπρας το ρίσκο διαχείρισης τέτοιων γεγονότων, και μάλιστα στους τελευταίους μήνες της θητείας του; Για τα εφτά χιλιάρικα των βουλευτών του; Τον εαυτό του θέλει να διασώσει, ώστε να μην αφανισθεί πολιτικά στα 44 χρόνια του.
Συνεπώς, μοιράζοντας, χωρίς καμιά συμφωνία με τους εταίρους μας, το κοινωνικό μέρισμα και διατηρώντας στο ίδιο επίπεδο τις συντάξεις, μέσα σε κλίμα πόλωσης, μπορεί να μεταθέσει όλα τα προβλήματα στον επόμενο. Και οι αγορές; Τα επιτόκια; Αυτά δεν ενδιαφέρουν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Το «μαξιλάρι» να είναι καλά.
Αυτοί οι άνθρωποι, αυτό το παιχνίδι το έπαιξαν μια φορά, το 2015, με επιτυχία. Κέρδισαν ένα δημοψήφισμα και μιαν εκλογική αναμέτρηση. Τώρα γνωρίζουν πως όλοι οι ευρωσυστημικοί αντίπαλοι τους είναι αποδυναμωμένοι πολιτικά και πως η στρατηγική τους της συντεταγμένης αναδίπλωσης απέδωσε. Είναι η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση του τόπου.
Όταν στις 13 Ιουλίου 2015 μας μιλούσαν για την θεωρία πως «δίνουμε χώρο για να κερδίσουμε χρόνο» κάποιοι τους ειρωνευόταν. Πολύ φοβούμαι πως θα πρέπει να αναθεωρήσουν αυτήν την στάση τους.
ΥΓ.Ο αναγνώστης, ας έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να κρατικοποιήσει τις τράπεζες, με ό,τι αυτό σημαίνει. Colpo grosso.
