Του Θανάση Κ.
Πολλοί «στενοχωριούνται», λέει, για το «άδοξο τέλος» – και τον αυτοδιασυρμό – του ΣΥΡΙΖΑ!
Που δεν διασπάται απλώς. Διαλύεται, κυριολεκτικά, μπρος στα μάτια μας.
Δεν καταλαβαίνω γιατί «στενοχωριούνται»…
Αυτή τη στιγμή ΔΕΝ έχουμε τον «ξαφνικό θάνατο» ενός μεγάλου κόμματος.
Έχουμε τον ενταφιασμό ενός πτώματος!
Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε «πεθάνει» κι είχε αποσαρθρωθεί, καιρό πριν…
Και πάντως πριν εμφανιστεί ο κ. Κασσελάκης και ο Τάϊλερ και η συμπαθέστατη σκυλίτσα τους…
— Πρώτη απόδειξη: Ένα κόμμα που παραμένει ακόμα – «τυπικά» τουλάχιστον – η «αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή και έρχεται ένας άγνωστος, από το πουθενά, και τους το παίρνει μέσα από τα χέρια, αυτό το κόμμα ήταν ήδη σαθρό πριν εμφανιστεί ο «ουρανοκατέβατος». Αν υφίστατο ως κόμμα, αν εκπροσωπούσε κάτι σημαντικό μέσα στην κοινωνία, δεν θα μπορούσε κανένα «αλεξιπτωτιστής» να τους το αρπάξει τόσο εύκολα…
— Δεύτερη απόδειξη: Από την ώρα που εξελέγη ο νέος Πρόεδρος, όλη η «παλαιά φρουρά» έδωσε τη μάχη για να κρατήσει το κόμμα, με αφορμή τη διαγραφή του… Τζουμάκα!
Ενός παλαίμαχου, που είχε μπει στο ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγα χρόνια, δεν είχε παίξει κανένα ρόλο ούτε στην άνοδο του Κόμματος ούτε στην πτώση του, στις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές πήρε μόλις 1% και στα νιάτα του είχε διαγράψει ο ίδιος δεκάδες στελέχη (του ΠΑΣΟΚ τότε) για πολύ πιο ασήμαντη αφορμή.
Τη μάχη για να κρατήσουν το ΣΥΡΙΖΑ την έδωσαν τα παλαιά στελέχη, ενάντια στον νεοεμφανιζόμενο Κασσελάκη, με αφορμή τη… διαγραφή Τζουμάκα! Και την έχασαν – καθώς ο μεν Τζουμάκας αποχώρησε τελικά μόνος του, αλλά και μερικοί ακόμα αποχώρησαν (Τσακαλώτος, Βούτσης κλπ.) και κάποιοι ακόμα παραμένουν αλλά δεν μιλιούνται – ούτε με τον Κασσελάκη ούτε μεταξύ τους…
Τους έφαγε το Κόμμα ένας παντελώς άγνωστος, ουρανοκατέβατος, κι ύστερα το διέσπασαν μόνοι τους με αφορμή τη διαγραφή ενός εντελώς περιθωριακού, επίσης “ξενόφερτου”, μηδενικής επιρροής.
Συμπέρασμα, το Κόμμα είχε ΗΔΗ διαλυθεί!
Δεν υπήρχε και δεν το ήξεραν – ούτε το είχαν καταλάβει.
Κι ακόμα δεν καταλαβαίνουν…
— Κι ύστερα ο Κασσελάκης είπε και κάτι σωστό, εδώ που τα λέμε:
Ότι, αν σε ένα Κόμμα ο αρχηγός δεν μπορεί να διαγράψει κάποιον που τον βρίζει, τότε δεν υπάρχει ούτε ο αρχηγός ούτε το Κόμμα. Ούτε η διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού έχει νόημα, αν οποιοσδήποτε μπορεί να τον βρίζει ατιμώρητα…
Παλαιά αυτά λύνονταν μέσα σε ώρες.
Τώρα για να διαγραφεί ο Τζουμάκας πρέπει να συγκληθούν όλα τα όργανα του Κόμματος, να συνεδριάσει η Κεντρική Επιτροπή, να γίνει έκτακτο Συνέδριο, να πάνε σε δημοψήφισμα, να περάσει… ψήφισμα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και να ευθυγραμμιστούν οι πλανήτες.
Κόμμα που δεν μπορεί να διαγράψει καθένα που παρεκτρέπεται δεν είναι Κόμμα. Είναι “ορδή ατάκτων”…
Δεν τους διέλυσε ο Κασσελάκης. Απλώς τους απέδειξε πως είναι “σκορποχώρι”.
Τον Κασσελάκη τον έβγαλαν αρχηγό σε μια σχετικά «άμαζη» εσωκομματική ψηφοφορία (όπου πήραν μέρος 130 χιλιάδες άτομα)!
Και κέρδισε την κούρσα της Προεδρίας με 70 χιλιάδες ψήφους συνολικά, εκ των οποίων τουλάχιστον το 30% ήταν πιτσιρικάδες κάτω των 17 ετών (15άρηδες και 16άρηδες), οι οποίοι κανονικά ΔΕΝ έχουν δικαίωμα ψήφου σε εκλογικές αναμετρήσεις!
Τους έδωσαν δικαίωμα να ψηφίσουν στις εσωκομματικές τους εκλογές, κι εκείνοι ψήφισαν “χαβαλετζίδικα”, «ό,τι νάναι» κι ό,τι τους φάνηκε πιο «ανατρεπτικό»…
Γιατί είναι πιτσιρίκια…
Ξέρετε, υπάρχει λόγος που οι πιτσιρικάδες δεν ψηφίζουν.
Γιατί δεν έχουν “κοινωνικοποιηθεί” ακόμα,
δεν έχουν “πολιτικοποιηθεί” πλήρως,
δεν έχουν αναλάβει ευθύνες,
δεν μπορούν να κάνουν δικαιοπραξίες μόνοι τους,
δεν έχουν “υποχρεώσεις”, είναι ΑΝΗΛΙΚΟΙ!
Κι ως ανήλικοι έχουν μειωμένο «καταλογισμό» – ΔΕΝ έχουν πλήρη δικαιώματα.
Δεν ισχύει “όσο πιο μικροί ψηφίζουν, τόσο πιο δημοκρατικό” είναι το σύστημα.
Αν ήταν έτσι, θα έβαζαν να ψηφίζουν και τα παιδιά του Δημοτικού!
Ο ΣΥΡΙΖΑ, χρόνια τώρα, προσπαθούσε να πολιτικοποιήσει την «πιτσιρικαρία». Τελικά της έδωσε δικαίωμα ψήφου στο Κόμμα τους – κι έχασαν το Κόμμα τους!
Τα πιτσιρίκα ψήφισαν χαβαλέ …κι «απάνω τούρλα»!
Ήταν τυχεροί που τελικά τους βγήκε ο Κασσελάκης.
Αν είχε βάλει υποψηφιότητα η Φουρέϊρα ή κανένας Ράπερ, θα είχαν σαρώσει…
Το κόμμα τους ήταν ήδη ηττημένο πολλαπλώς – κατάφερε μετά από τέσσερα χρόνια στην Αντιπολίτευση, όχι απλώς να… χάσει, αλλά να καταρρεύσει κυριολεκτικά – και σε ψήφους και σε ποσοστά!
Το κόμμα τους λοιπόν, ήταν ηττημένο εκλογικά και αποσαρθρωμένο εσωτερικά.
Και τελικά διαλύθηκε.
Θα διαλυόταν και χωρίς Κασσελάκη.
Ίσως γλίτωνε τον αυτοδιασυρμό, τον τραγέλαφο και τη γελοιοποίηση.
Αλλά θα διαλυόταν, γιατί είχε ήδη σαπίσει εσωτερικά…
— Όσοι στενοχωριούνται για το ΣΥΡΙΖΑ πείτε τους να στενοχωριούνται για τον εαυτό τους που είναι αδιόρθωτοι. Δεν κατάλαβαν τι ακριβώς στήριζαν τόσα χρόνια…
— Όσοι στενοχωριούνται που η χώρα δεν θα έχει αντιπολίτευση (γιατί εδώ που τα λέμε ούτε το ΠΑΣΟΚ τραβάει) πείτε τους να ΜΗ στενοχωριούνται, γιατί η Πολιτική ΔΕΝ σηκώνει “κενά”.
— Όσοι στενοχωριούνται γιατί «εισπράττουν» την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ ως “περιθωριοποίηση της Αριστεράς”, πείτε τους ότι έτσι ακριβώς είναι, περί αυτού ακριβώς πρόκειται – περί περιθωριοποίησης της Αριστεράς – αλλά υπάρχουν και χειρότερα:
— Στην “κραταιά δημοκρατική Γερμανία”, ανεβαίνουν με φόρα η Δεξιά και η Ακροδεξιά! Η Δεξιά του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος με 27% δημοσκοπικά (από 25% στις περσινές εκλογές) και η Ακροδεξιά με 22% (από 10% περίπου στις περσινές εκλογές). Όπως βλέπετε λοιπόν, υπάρχουν και χειρότερα…
— Για να μη μιλήσουμε για την κατάρρευση και της «αριστερής» κυβέρνησης του Αντόνιο Κόστα στην Πορτογαλία – που ήταν το ίνδαλμα του ΣΥΡΙΖΑ για χρόνια – και τώρα κατέρρευσε μέσα σε ορυμαγδό αλλεπάλληλων σκανδάλων.
Και στην περίπτωση του Αντόνιο Κόστα, παραιτήθηκε λόγω… λάθους! Τον μπέρδεψαν με ένα περίπου συνονόματο υπουργό του. Κι αυτός το πίστεψε και παραιτήθηκε!
Αμ δεν “παραιτήθηκε”! Αφορμή έψαχνε ο άνθρωπος για να ανοίξει το παράθυρο και να πηδήξει στο κενό…
Όντως υπάρχουν και πολύ χειρότερα…
Τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι διαγράφονται, άλλοι φεύγουν μόνοι τους, άλλοι δίνουν μάχη για να μη διαγραφούν κι ύστερα… φεύγουν μόνοι τους, άλλοι μένουν για να φύγουν αργότερα, αλλά δεν ξέρουν πότε ακριβώς – στο μεταξύ όλοι μαζί αναθεματίζουν το νέο Πρόεδρο, αλλά δεν μπορούν ούτε μεταξύ τους να συνεννοηθούν.
Γι’ αυτό και ο καθένας κάνει τα δικά του…
Τώρα στο ΣΥΡΙΖΑ, λέει, κυκλοφορεί μπλουζάκι σε κόκκινο χρώμα με την εύγλωττη επιγραφή που θα φορεθεί λέει, πολύ φέτος, από τα στελέχη του:
— Θέλω κι εγώ να διαγραφώ!
Με λεζάντα, από κάτω:
— Όχι, όχι εδώ θα μείνεις…
Κάτι σαν «τιμωρία» μου ακούγεται αυτό…
Και πάντως η θλίψη των συντρόφων αντιμετωπίζεται με πολύ «χαιρεκακία» πια…
Έλεος.
Εγώ όμως – να πω την αμαρτία μου – ΔΕΝ αντέχω αυτό το σπαρακτικό ψυχόδραμα των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ…
Δεν είμαι κακός άνθρωπος.
Πάσχω για τους συνανθρώπους μου.
Και βλέποντας την άφατη θλίψη τους, σπάω το κεφάλι μου να βρω μια “λύση” για να τους σώσουμε.
Ένα Πρόεδρο που να μπορέσει να τους κρατήσει λίγο ακόμα…
* Σκέφτηκα τον Φώτη τον Κουβέλη…
Όπου το είπα σε κάτι φίλους μου ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ με… σκυλόβρισαν!
Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον δεν ήταν “καλή ιδέα”…
* Μετά πρότεινα να φέρουν πίσω τον Αλέξη Τσίπρα.
Ήμουν βέβαιος, ότι θα το δέχονταν με ανακούφιση.
Έκπληκτος διαπίστωσα ότι με αποπήραν με σκαιότητα, κάποιοι άρχισαν να… γρυλίζουν.
Τελικά, ούτε κι αυτό ήταν καλή ιδέα.
* Ύστερα σκέφτηκα κάτι πιο “ρηξικέλευθο”:
Να φέρουν πίσω τον Γιάνη (με ένα νι) Βαρουφάκη.
Η οργή στα μάτια τους έγινε σπαραγμός:
— Δεν μας λυπάσαι; με ρώτησαν με πόνο…
— Τότε, ρε παιδιά, να το δούμε λίγο πιο “καλλιτεχνικά”:
* Τόσοι άνθρωποι του “Πνεύματος και της Τέχνης” έχουν τοποθετηθεί υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ κατά καιρούς:
Λαζόπουλος, Ακρίτα, Μποφίλιου, Μπίμπιλας, κάποιος τέλος πάντων μπορεί να βρεθεί.
— Αντί για απάντηση κάποιοι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ κινήθηκαν απειλητικά εναντίον μου.
Ευτυχώς άλλοι ψυχραιμότεροι τους συγκράτησαν.
— Εντάξει μη κάνετε έτσι, να βοηθήσω θέλω.
* Μήπως να σκεφτούμε λίγο ευρύτερα. Ας πούμε τον Πάνο τον Καμένο.
Τόσα χρόνια ήσασταν μαζί. Υπάρχουν ισχυροί δεσμοί μεταξύ σας.
Μπορεί να σας βοηθήσει αν τον κάνετε Πρόεδρο, τώρα στα δύσκολα…
Δάκρυα κύλισαν στα πρόσωπά τους. Με γοερούς θρήνους και αναφιλητά…
— Εντάξει δεν θέλετε τον Καμένο. Μήπως τότε τον… Τέρενς Κουίκ;
Αυτά που άκουσα δεν γράφονται.
Υβριστικοί χαρακτηρισμοί, ανάμικτοι με “σεξιστικά υπονοούμενα” και προσβολή των θείων σε άψογη Μαρξιστική αργκώ.
Δεν έδωσα σημασία κι έριξα την τελευταία ιδέα:
— Τον Λάκη Γαβαλά, τον σκεφτήκατε;
Άλλαξε το ύφος τους αμέσως, σαν να τους έκανε “κλίκ”.
— Μα αυτός δεν είναι “αριστερός” μου αντέτειναν, με ύφος που υποδήλωνε ότι άρχισαν να το σκέφτονται σοβαρά…
— Μα μήπως και ο Κασσελάκης είναι αριστερός; τους απάντησα…
— Αυτό να μου πεις μουρμούρισε κάποιος.
— Και μήπως οι υπόλοιποι που κατεβάσατε για υποψηφίους είναι “αριστεροί”;
επέμεινα εγώ…
Δεν απάντησαν.
Απ’ όλα τα ονόματα που έπεσαν, ο Λάκης Γαβαλάς ήταν ο μόνος που τους έλυνε το πρόβλημα.
Εντάξει, έχει και κάποια “μειονεκτήματα” (για το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ πάντα):
Ο Λάκης είναι έξυπνος, δεν έχει εμμονές, λέει τα πράγματα όπως τα νοιώθει, έχει αυθεντική λαϊκότητα, δεν είναι “δήθεν”, δεν έχει βγάλει το Κολλέγιο, έχει εργαστεί από μικρό παιδί, έχει προσωπική αισθητική (παρά την εκκεντρικότητά του),
γενικά έχει όλα εκείνα που τον καθιστούν αληθινό άνθρωπο, πολύ ενδιαφέροντα, πολύ συμπαθή και… εντελώς εκτός “προδιαγραφών” ΣΥΡΙΖΑ.
Ίσως πρέπει να τολμήσουν να κάνουν την “υπέρβασή” τους…
Αμήν! (Αν και χλωμό το βλέπω)
