Του Θανάση Κ.
Ηλίθιος είναι αυτός που του δείχνεις το φεγγάρι με το δάχτυλο, κι αυτός κοιτάζει, εκστασιασμένος, το… δάχτυλο!
Μ’ άλλα λόγια ηλιθιότητα είναι να βρίσκεται το προφανές μπροστά στα μάτια σου κι εσύ να κοιτάς παντού αλλού ΕΚΤΟΣ από το προφανές.
Το τραγικό περαστατικό με τη δολοφονία της κοπέλας μπροστά στο Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, ήλθε να το επιβεβαιώσει αυτόν τον δημοφιλή ορισμό της ηλιθιότητας.
Αντί να αναρωτηθούμε γιατί δεν μπορεί ένας πολίτης να νοιώσει στοιχειώδη ασφάλεια – και τελικά χάνει τη ζωή του – όχι σε ένα σκοτεινό και απόμερο δρομάκι αλλά μπροστά στο αστυνομικό τμήμα και παρουσία ένοπλων αστυνομικών, καταλήγουμε ότι για όλα φταίει, λέει, ότι δεν έχουν θεσπίσει το αδίκημα της… «γυναικοκτονίας».
Αλλά αντ’ άλλων…
Να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, λοιπόν:
Αδίκημα υπάρχει, πλήρως θεσπισμένο, και λέγεται «ΑΝΘΡΩΠΟΚΤΟΝΙΑ»!
Ο λόγος που τα αστυνομικά όργανα άφησαν απροστάτευτη την κοπέλα που κινδύνευε μπροστά τους, ΔΕΝ ήταν ότι δεν ειχε θεσπιστεί το αδίκημα της «γυναικοκτονίας».
Απλώς έχει απαγορευθεί στα αστυνομικά όργανα να χρησιμοποιούν βία που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή ακόμα και επικίνδυνων κακοποιών.
Οι “κανόνες εμπλοκής” τους είναι ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΟΙ!
Ουσιαστικά είναι κανόνες ΜΗ εμπλοκής!
Τα αστυνομικά όργανα που ΔΕΝ έκαναν τίποτα στην σκηνή του εγκλήματος, θα έκαναν ακριβώς το ίδιο – δηλαδή απολύτως ΤΙΠΟΤΑ – ακόμα κι αν στη θέση του θύματος ήταν ένας άνδρας. Το φύλο του θύματος δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την αδράνεια των αστυνομικών
Αν πυροβολούσαν και σκότωναν τον κακοποιό πριν προλάβει εκείνος να μαχαιρώσει το θύμα του, θα έβρισκαν τον μπελά τους.
Οποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, πέρα από ιδεοληπτικός, είναι και ΗΛΙΘΙΟΣ!
* Πριν λίγες εβδομάδες ένας παράνομος αλλοδαπός επιτέθηκε και τραυμάτισε σοβαρά μια κοπέλλα στην Ερμού, μέρα μεσημέρι. Κι εδώ το θύμα ήταν γυναίκα. Αλλά κανείς δεν μίλησε για απόπειρα «γυναικοκτονίας». Γιατί ο δράστης ήταν παράνομος αλλοδαπός.
Τέτοια περιστατικά όπου παράνομοι αλλοδαποί επιτίθενται και κακοποιούν, βιάζουν ή σκοτώνουν μια γυναίκα (ή και τον συνοδό της) υπάρχουν εκατοντάδες κάθε χρόνο. Κανείς δεν μιλάει για «γυναικοκτονία». Για κάποιο λόγο τα περιστατικά αυτά δεν προβάλλονται από τον Τύπο. Κάποιες φορές δεν μαθαίνονται καν…
Κι ας είναι περιαστατικά «έμφυλης βίας», δηλαδή βίας που οφείλεται στο φύλο του θύματος.
Κι αν επιχειρήσει να τα αναδείξει κανείς τον κατηγορούν ως «ξενοφοβικό» «ρατσιστή» και «ακροδεξιό»…
* Ο όρος «γυναικοκτονία» χρησιμοποιείται κυρίως για περιστατικά όπου ο άνδρας που επιτίθεται και προσπαθεί να σκοτώσει μια γυναίκα «έχει το κλειδί του σπιτιού της». Δηλαδή είναι σύζυγός της, σύντροφός της, πατέρας της, ή αδελφός τη. Μόνο για περιστατικά όπου η έμφυλη βία είναι ταυτόχρονα ενδοοικογενειακή…
Προφανώς ενδοοικογενειακή βία υπήρχε πάντα και υπάρχει ακόμα. Ειδικά κατά την περίοδο του lockdown τα περιστατικά αυτά εντάθηκαν και πολλαπλασιάστηκαν.
Αλλά η ενδοοικογενειακή βία που αντιμετωπίζεται έτσι κι αλλιώς ως σοβαρό αδίκημα, ΔΕΝ αφορά μόνο «γυναικοκτονίες».
Και γυναίκες σκοτώνουν τους συζύγους τους.
Και γυναίκες σκοτώνουν τα παιδιά τους (είχαμε και πρόσφατο τραγικό παράδειγμα).
Βεβαίως οι άνδρες επειδή έχουν μεγαλύτερη σωματική δύναμη, είναι ευκολότερο να ασκήσουν βία κατά της συντρόφου τους.
Αλλά και οι γυναίκες μπορούν να δηλητηριάσουν τους συζύγους τους. Ή να βάλλουν τον εραστή τους να τους σκοτώσει (υπάρχουν και τέτοια περιστατικά στο αστυνομικό δελτίο και στα δικαστικά χρονικά).
Οι άνδρες που σηκώνουν χέρι ή που κακοποιούν τη γυναίκα τους δεν το κάνουν «επειδή είναι άνδρες», αλλά επειδή είναι κακοήθη υποκείμενα – αληθινά κτήνη.
Όπως ακριβώς είναι και οι γυναίκες που είτε σκοτώνουν τον σύζυγό τους ή τον σηκοφαντούν για να βγάλουν το διαζύγιο υπέρ τους.
Όπως ακριβώς και οι γυναίκες που ρίχνουν βιτριόλι σε άλλες γυναίκες γιατί νομίζουν ότι προσπαθούν να τους πάρουν τον άνδρα (είχαμε και τέτοια τραγικά περισταστικά πρόσφατα).
Εδώ προσπαθούν να μας πείσουν ότι υπάρχει κάτι άρρωστο στην κοινωνία που λέγεται «πατριαρχία» και το οποίο “δικαιολογεί”, λέει, τη βία κατά των γυναικών!
Κι υπάρχει κάτι άρρωστο στους άνδρες, συνολικά, που τους καθιστά επιρρεπείς στο να χτυπούν, να κακοποιούν και τελικά να σκοτώνουν γυναίκες.
Γι’ αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να θεσπίσουμε ως ιδιαίτερο αδίκημα την «γυναικοκτονία»! Για να προστατέψουμε τις γυναίκες που είναι πάντα «αθώες» λέει, και πάντα «θύματα», από τους άνδρες που είναι πάντα βίαιοι και κρύβουν μέσα τους ένα «βιαστή», λέει…
Ακτιβίστριες μάλιστα οργάνωσαν πριν λίγο καιρό «happenings» σε πλατείες κραυγάζοντας σε ανυποψίαστους περαστικούς «ο βιαστές είσαι εσύ»!
* Είναι αυτή ιδεολογική τύφλωση του δικαιωματισμού που χτυπάει τον “άνδρα” ως αποκλειστικά υπεύθυνο και την “πατριαρχία” ως την τυραννία του άνδρα που δικαιολογεί πάντα την βία κατά των γυναικών.
Η “γυναικοκτονία” είναι απλώς συμπύκνωση αυτής της ιδεοληψίας!
Και μιλάνε για γυναικοκτονία όσοι συμμερίζονται αυτή την ιδεοληψία κηρύσσοντας τον πόλεμο “κατά των ανδρών” γενικώς και κατά της “πατριαρχίας” συνολικότερα, εργαλειοποιώντας κάθε περιστατικό βίας κατά γυναίκας που τους βολεύει – και αποσιωπώντας κάθε αντίστοιχο περιστατικό βίας κατά γυναικών που ΔΕΝ τους βολεύει…
Φυσικά για κάθε άνθρωπο που έχει στοιχειώδη σχέση με την Ποινική Δικονομία όλη αυτή η συζήτηση περί “γυναικοκτονίας” δεν έχει κανένα νόημα αφού, έτσι κι αλλιώς, η ποινές που προβλέπονται για το ανθρωποκτονίες ή δολοφονίες φτάνουν μέχρι τα ισόβια. Που είναι και η ανώτατη προβλεπόμενη ποινή.
Οι γυναίκες είναι άνθρωποι και όποιος αφαιρεί ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια μεταχείριση ανεξαρτήτως από το φύλο του θύματος ή το φύλο του δράστη.
Η νομική εξίσωση ανδρών γυναικών ή των ανθρώπων ανεξαρτήτως του φύλου τους, παραβιάζεται όταν θεσπίζονται “ειδικές ρυθμίσεις” όταν το θύμα είναι γυναίκα και ο θύτης είναι άνδρας και η βία μεταξύ τους έχει σχέση με το φύλο τους.
Μας λένε δηλαδή ότι όταν γυναίκα σκοτώσει γυναίκα αυτό ΔΕΝ είναι “γυναικοκτονία”.
Κι όταν γυναίκα κακοποιήσει σοβαρά γυναίκα, αυτό ΔΕΝ είναι απόπειρα γυναικοκτονίας”.
Όταν άνδρας σκοτώσει ή κακοποιήσει άγνωστή του γυναίκα αυτό πάλι δεν είναι “γυναικοκτονία”. (Εξ ού και δεν θεωρούν τους βιασμούς γυναικών από παράνομους αλλοδαπούς ως “γυναικοκτονίες”).
“Γυναικοκτονία” είναι, υποτίθεται. το ιδιαίτερο αδίκημα όταν άνδρας σκοτώνει ή προσπαθεί να σκοτώσει μια γυναίκα με την οποία συνδέεται οικογενειακά. Και μόνο αν σκοτώσει άνδρας γυναίκα. Αν συμβεί το αντίστροφο, αν σκοτώσει γυναίκα τον άνδρας της ή αν σκοτώσει άνδρας τον γαμπρό του, αυτό δεν είναι ιδιαίτερα “ειδεχθές”, ούτε χρήζει ιδιαίτερης ποινικής αντιμετώπισης…
Κι αν ένας άνδρας σκοτώσει την πρώην γυναίκα του και τον αδελφό της που προσπάθησε να την προστατέψει (έχει συμβεί τέτοιο περιστατικό τα τελευταία χρόνια) αυτό είναι. λέει… μια “γυναικοκτονία” και μια “ανθρωποκτονία”!
Τέτοιες ανοησίες καθόμαστε και ακούμε…
* Παρεμπιπτόντως στην Αρχαία Τραγωδία έχουμε την Κλυταιμνήστρα να σκοτώνει τον σύζυγό της, τον Αγαμέμνονα.
Και το Χορός δικαιολογεί ή “καταλαβαίνει” την τραγικότητα της Κλυταιμνήστρας.
Δεν μοιάζει πολύ “πατριαρχικό” αυτό…
— Κι ύστερα έχουμε την κόρη της Κλυταιμνήστρας και του Αγαμέμνονα, την Ηλέκτρα, να βάζει τον αδελφό της, τον Ορέστη, να σκοτώσει την μάνα τους, και τον εραστή της, τον Αίγισθο, για να εκδικηθούν τον θάνατο του δολοφονημένου πατέρα τους. Και ο Χορός εκθειάζει την τραγικότητα της Ηλέκτρας, που είναι ο ηθικός αυτουργός.
Τελικά τι συμβαίνει εδώ; Έχουμε “γυναικοκτονία” αφού ο Ορέστης σκοτώνει τη μάνα του; Και το γεγονός ότι η Ηλέκτρα τον παρακινεί και τον καθοδηγεί και τον σπρώχνει ως το τέλος, δεν μετράει; Ούτε μετράει ότι τελικά δολοφονείται και ο Αίγισθος (που είναι άνδρας, ο δύσμοιρος);
Προσέξτε πώς με αυτή τη στρεβλή αντίληψη περί “βίαιων ανδρών” και περί “πατριαρχίας” και περί γυναικών που είναι πάντα “θύματα”, ακυρώνεται όλη τραγικότητα του Αρχαίου Δράματος.
— Για να μην μιλήσουμε για την Μήδεια που σκοτώνει τα παιδιά της (για να εκδικηθεί το σύζυγό της, τον Ιάσονα)!
— Για να μην μιλήσουμε για τον Ιππόλυτο που είναι θύμα της μητριάς τους της Φαίδρας (που τον είχε ερωτευθεί, αλλά εκείνος δεν είχε ενδώσει…)
— Για να μη μιλήσουμε για τη Λαίδη Μακμπέθ του Σαίξπηρ. Άντε να εξηγήσεις με όρους “γυναικοκτονίας” και “πατριαρχίας” το Σαιξπηρικό έργο…
— Για να μη μιλήσουμε για την Ειρήνη την Αθηναία, Αυτόκράτειρα του Βυζαντίου, που τύφλωσε τον γιό της, (μάλλον δηλητηρίασε προηγουμένως και το σύζυγό της, Αυτοκράτορα Λέοντα τον Δ), ενώ τύφλωσε και έκοψε τη γλώσσα όλων των γαμπρών της για να μην κινδυνεύσει η θέση της στο θρόνο…
Και τελικά τρομοκράτησε τον ίδιο τον Καρλομάγνο ο οποίος θέλησε να την παντρευτεί και να ενώσει τις αυτοκρατορίες τους, αλλά όταν έμαθε τα καθέκαστα έφυγε τρέχοντας…
Άντε να εξηγήσεις την “πατριαρχία”…
* Και για να έλθουμε στα πιο σύγχρονα, το πρώτο εμβληματικό έργο του Θόδωρου Αγγελόπουλου, η “Αναπαράσταση” αφορά μια γυναίκα που σκοτώνει τον μετανάστη άνδρα της όταν αυτός επιστρέφει.
Εδώ έχουμε “ενδο-οικογενειακή βία” αλλά είναι η γυναίκα που σκοτώνει τον σύζυγό της, με τη βοήθεια του εραστή της.
Πάει και η τραγικότητα του σύγχρονου δράματος.
— Και στα δικαστικά χρονικά υπάρχει βέβαια η περίπτωση του Αθανασόπουλου που τον σκότωσαν και τον τεμάχισαν η γυναίκα του (Φούλα), η πεθερά του (Κάστρου) και ο ανιψιός της πεθεράς του. Το περιστατικό συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία το 1930. Έγινε και ρεμπέτικο τραγούδι τότε (Καημένε Αθανασόπουλε, τι σου’ μελλε να πάθεις…)
Στην διάρκεια της δίκης ωστόσο, και παρ’ ό,τι διεξάγονταν, εν μέρει, “κεκλεισμένων των θυρών”, η κοινή γνώμη της εποχής μεταστράφηκε υπέρ της συζύγου (της θρυλικής Φούλας) όταν αποκαλύφθηκε ότι ο μακαρίτης την κακομεταχειριζόταν.
Πάει και ο μύθος την “πατριαρχίας”, σύμφωνα με τον οποίο πάντα η κοινωνία “θυματοποιεί” την γυναίκα, λέει! Εδώ η γυναίκα σκότωσε τον άνδρα της και η κοινωνία τη “δικαίωσε”. Πράγματι η Φούλα έπεσε τελικά στα μαλακά (ενώ με τη Δικονομία της εποχής προβλεπόταν θανατική ποινή).
Η αλήθεια είναι ότι έχουμε και αντίστοιχο περιστατικό από την ανάποδη. Όπου νεαρός άνδρας δολοφόνησε και τεμάχισε τη σύζυγό του, πολλές δεκαετίες αργότερα. Κι αυτός καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη, Αλλά τελικά βγήκε από τη φυλακή. Και πρωτοστάτησε στην αποφυλάκισή του ο ίδιος “ιδεολογικός χώρος” (της δικαιωματικής Αριστεράς), που τώρα ζητά τη θέσπιση της “γυναικοκτονίας”!
Κι όμως τον μεγαλύτερο “γυναικοκτόνο” έκαναν τα πάντα να τον προστατέψουν.
Η απόλυτη υποκρισία…
Δύο τελικές παρατηρήσεις:
— Πριν μερικά χρόνια, ηγετικό στέλεχος γνωστής αναρχοαυτόνομης “συλλογικότητας” δολοφονήθηκε από τη “σύντροφό” του, η οποίου κατήγγειλε (αφού τον σκότωσε) ότι την κακοποιούσε συνεχώς.
Ο μακαρίτης χτύπαγε τη γυναίκα του! Για κάθε άνθρωπο στα συγκαλά του ήταν ένα κτήνος. Γιατί μόνο ως κτήνος μπορεί να χαρακτηριστεί όποιος κακοποιεί τη γυναίκα του.
Κι όμως, στην κηδεία του οι σύντροφοί του έψελναν κατανυκτικά το “Πέσατε θύματα αδελφια μου εσείς…”.
Λες και έχασε τη ζωή του σε…”ταξικούς αγώνες” και πάνω στα οδοφράγματα.
Οι ίδιοι που τον έκλαιγαν τότε ως “θύμα”, σήμερα κραυγάζουν υπέρ της θέσπισης “γυναικοκτονίας”!
— Τέλος το κάθαρμα που σκότωσε μπροστά στα μάτια των αστυνομικών την 28χρονη μπροστά στο Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων, φέρεται να υπήρξε κι αυτός μέλος τέτοιων “συλλογικοτήτων”.
Που κραυγάζουν για τις “γυναικοκτονίες”, αλλά δικοί τους δεν έχουν κανένα δισταγμό να τις διαπράξουν.
Ας συμφωνήσουμε ότι η ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια ακριβώς αξία όποιο κι αν είναι το φύλο του θύματος, όποιο κι αν είναι το φύλο του δράστη, όποια κι αν είναι η σχέση μεταξύ τους, όποιο κι αν είναι το κίνητρο της δολοφονίας.
Κι ότι αν θέλουμε η αστυνομία να προστατεύει τους πολίτες, οφείλουμε να της λύσουμε τα χέρια. Και να αλλάξουμε τους βλακώδεις κανόνες… ΜΗ εμπλοκής που έχουμε τώρα. Και που δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο…
Αν συμφωνήσουμε αυτά τα δύο απλά πράγματα, κάτι έχουμε μάθει από το πρόσφατο τραγικό περιστατικό.
Αν δεν συμφωνήσουμε σε αυτά, όσες “γυναικοκτονίες” κι αν θεσπίσουμε στον ίδιο βούρκο θα βουλιάζουμε…
