του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Οι εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων, δυστυχώς, επιβεβαιώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, κάτι το οποίο λίγοι έχουν εδώ και αρκετό καιρό την τόλμη να πούν και ακόμα λιγότεροι από τους πολίτες έχουν κατανοήσει. Η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα στο διεθνή χώρο, αλλά και στο εσωτερικό. Βρίσκεται σε μια πορεία, στην οποία εάν δεν υπάρξει το συντομότερο δυνατό αντίδραση, έτσι ώστε να αντιστραφεί ο κίνδυνος δεν είναι απλά σοβαρός, αλλά υπαρξιακός.
Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, με τη συνεργασία της συντριπτικής πλειοψηφίας των συστημικών μέσων ενημέρωσης τα οποία ελέγχει, προβάλλει το σαθρό και κυρίως επικίνδυνο επιχείρημα, ότι ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του, αποτελούν τη μοναδική επιλογή ανάμεσα στη σταθερότητα και το χάος. Στην προώθηση αυτού του επιχειρήματος, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι βοηθά και η απόλυτα κωμική και στην ουσία τραγική κατάσταση και εικόνα που επικρατεί συνολικά στην αντιπολίτευση.
Είναι καιρός για την επιβίωση και το μέλλον της πατρίδας μας, να ξεκινήσει μια απόλυτα ειλικρινής και ναι δυσάρεστη κουβέντα, η οποία θα καταστήσει κοινωνούς του πολίτες, για την πραγματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα.
Ας ξεκινήσουμε από το εξωτερικό μέτωπο. Η χώρα έχει περιέλθει σε μια κατάσταση εξαιρετικά επικίνδυνη. Δεν μιλάμε για τη μεγάλη διεθνή σκακιέρα, αλλά στην ίδια τη γειτονιά μας όπου η Ελλάδα δεν είναι πλάον υπολογίσιμο μέγεθος, με αποικλειστική ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης.
Ξεκινώντας από την πέρα από κάθε λογική σοβαρής εθνικής στρατηγικής υπογραφή της Διακήρυξης Φιλίας και Συνεργασίας με την Τουρκία του Ερντογάν, οι ήττες της χώρας σε διπλωματικό επίπεδο δεν έχουν τελειωμό. Συνεχής αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας της χώρας από το καθεστώς Ερντογάν. Η τραγική ιστορία με το καώδιο στην Κάσο. Η τραγωδία με τον Θαλάσσιο Χωροταξιακό Σχεδιασμό. η Τραγωδία των τελυτάιων εξελίξεων με τη Λιβύη. Η τραγωδία με την Μονή της Αγίας Αικατερίνης του Σινά. Η τραγωδία με ανοχή και απαράδεκτο χειρισμό από την κυβέρνηση της εισόδου της Τουρκίας, από την πίσω πόρτα στο αμυντικό σχεδιασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Και δυστυχώς, δεν τελειώνει εκεί. Η κυβέρνηση της σωστής πλευράς της ιστορίας, έχει καταφέρει κάτι το οποίο θα πρέπει να διδάσκεται ως case study, παραδείγματος προς αποφυγή σε σχολές διεθνών σχέσεων.
Την ώρα που έχει πραγματοποιηθεί μετατόπιση τεκτονικών πλακών στο διεθνές σύστημα, η κατά τα άλλα απαραίτητη για τη σταθερότητα κυβέρνηση, έχει καταστρέψει τιε σχέσεις της χώρας με τη Ρωσία, η οποία πλέον αποτελεί σταθερό συνομιλητή της νέας αμερικανικής κυβέρνησης και συνεχίζει ακόμη το κλισέ του λάβρου υπερασπιστή της Ουκρανίας και στο τέλος θα την πουλήσει ακόμη και ο τραγικός Ζελένσκι.
Για την σχέση της απαραίτητης για τη σταθερότητα κυβέρνησης με την κυβέρνηση Τράμπ στην Ουάσιγκτον, ας μην το θίξουμε καλύτερα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν είναι κάν στο ραντάρ του Λευκού Οίκου. Η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, το έκανε ξεκάθαρο αυτό με τον πλέον τρανταχτό τρόπο. Με το που πάτησε το πόδι του στη Χάγη, ο Αμερικανός Πρόεδρος, συνάντησε τον Ερντογάν για 45 λεπτά και κάθισε μαζί του στο ίδιο τραπέζι στο επίσημο δείπνο, παρέα με τη Τζόρτζια Μελόνι. Ασήμαντο βέβαια για τον πρωθυπουργό, ο οποίος είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί με τη συνάντηση Τράμπ – Ερντογάν. Λογικό, αφού συνάντησε το φίλο του Ταγίπ, σύντομα, στο περιιθώριο της Συνόδου. Θα τον ενημέρωσε για το τι είπε με το φίλο του τον Αμερικανό Πρόεδρο. Άλλωστε εκείνο που προέχει σύμφωνα με τον, κατόπιν δικής του δήλωσης, φιλέλληνα, Υπουργό Εξωτερικών κ. Γεραπετρίτη, είναι να γίνει το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεγρασίας Ελλάδας – Τουρκίας.
Αυτά περί του εξωτερικού μετώπου. Θα υπολόγιζε κανείς. ότι η απαραίτητη για τη σταθερότητα κυβέρνηση, που πετάει στο διεθνή χώρο και στη εξωτερική πολτική, στο εσωτερικό σαρώνει.
Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ, δυστυχώς για τους απαράιτητους όχι απλά θολώνουν αλλά αμαυρώνουν την εικόνα. Και αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγώβουνου. Μπορεί, λόγω του απόλυτου ελέγχου της συντριπτικής πλειοψηφίας των μέσων ενημέρωσης οι πολίτες να ζούν σε κόσμο αγγελικά πλασμένο, αλλά η χώρα τα τελευταία χρόνια δέχεται εισβολή λαθρομεταναστών και στο τέλος θα βρεθεί σε παρόμοια και χειρότερη κατάσταση από αυτή που οδήγησε την Αμερική η κυβέρνηση, που τόσο ένθρμα υποστήριξε ο πρωθυπουργός. Μπάϊντεν – Χάρις. Η σημαντική διαφορά είναι ότι η Αμερική, εξέλεξε τον Τράμπ και έχει σύστημα και θεσμούς ικανούς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα. Εδω;
Και ας πάμε στην άλλη όμορφη βιτρίνα την οικονομία. Είναι ένα να κάνεις πεικοινωνιακό παιχνίδι διαφημίζοντας τους αριθμούς και άλλο το τι συμβαίνει στην πραγματική οικονομία. Είναι ένα θέμα να μιλάς για πλεονάσματα, όταν το κράτος έχει ταράξει στα φέσια τους ιδιώτες και όλα είναι ρυθμισμένα από την εποχή των μνημονίων.
Είναι καλό το επικοινωνιακό παιχνίδι με τα επιδόματα κάθε λίγο και λιγάκι, αλλά η ακρίβεια σαρώνει και οι ικοριομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μια μετά την άλλη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις η πρωτογενής παραγωγή της χώρας είναι ανύπαρκτη. Για να μην μιλήσουμε για τη γεωργική παραγωγή. Καμία εθνική στρατηγική. Ακόμα και στον τουρισμό, την αποκαλούμενη βαριά βιομηχανία της χώρας, τα σύννεφα είναι ορατά.
Κανείς δεν μιλάει, για το καυτό πρόβλημα των υποδομών. Οι υποδομές της χώρας είναι σε κακό χάλι και κανείς δεν ασχολείται. Γιατί όταν μιλάμε για υποδομές, η ουσία δεν είναι η επικοινωνιακή καταιγίδα του Greece 2.0, τα Data Center, τα app στα κινητά τηλέφωνα και οι οπτικές ίνες. Είναι πολύ πεισσότερα. Είναι οι γέφυρες, οι δρόμοι, τα αδρευτικά δίκτυα κλπ.
Αυτή, είναι η ουσιαστική συζήτηση που πρέπει να γίνει και είναι απαραίτητη για την επιβίωση και το μέλλον της πατρίδας μας. Και είναι μια συζήτηση η οποία καταδεικνύει όχι απλά ως σαθρό, αλλά ωςε επικίνδυνο, το επιχείρημα της απαραίτητης και μοναδικής λύσης για τη σταθερότητα της χώρας κυβέρνησης του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.
Έχει ήδη παρέλθει ο χρόνος για μια αφύπνιση των πολιτών και της απαίτησης για κάτι κανούργιο με ισχυρή δόση εμπειρίας και διαπιστευτήρια κυβερνησιμότητας, γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και ενέχουν σοβαρούς κινδύνους.
Μετά τους φταίει ο Κώστας Καρανανλής και ο Αντώνης Σαμαράς. Πόσο τραγικοί!
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος, με ειδίκευση στην Αμερικανική Εξωτερική Πολιτική, Γεωπολιτική και Διεθνή Οικονομία. Απόφοιτος των πανεπιστημίων The American University, School of International Service, και The Johns Hopkins University, The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies της Ουάσιγκτον. Είναι μέλος του The International Institute for Strategic Studies, του Λονδίνου. Ως Δημοσιογράφος, υπήρξε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, στο Στέητ Ντιπάρτμεντ και στο Αμερικανικό Πεντάγωνο.
