Του Θανάση Κ.
Η εκλογή του 34χρονου Zohran Mamdani στη δημαρχία της Νέας Υόρκης προκάλεσε “σεισμό”… σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
Ερμηνεύθηκε ως “κόλαφος” κατά του Τράμπ και ως “επιστροφή” της Παγκοσμιοποίησης.
Πρόκειται για ισχυρισμούς που – εκτός από εντελώς ανυπόστατοι – λένε πολλά για αυτούς που τους επικαλούνται.
Πολλά και διόλου κολακευτικά…
* Πρώτα-πρώτα η “Παγκοσμιοποίηση” ποτέ δεν “έφυγε”, για να πανηγυρίζουν κάποιοι την “επιστροφή” της!
Υπέστη μια βαριά – και απροσδόκητη – ήττα στις περσινές Προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, αλλά παραμένει ισχυρή τάση στις μεγαλουπόλεις της Δύσης των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης.
Για παράδειγμα στις Προεδρικές εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου ο Ντόναλντ Τράμπ κέρδισε και την λαϊκή πλειοψηφία και τη Βουλή και τη Γερουσία, σε όλη τη χώρα, αλλά στις μεγάλες πόλεις – και σε ορισμένες κοσμοπολίτικες πολιτείες – ηττήθηκε.
Και ιδιαίτερα στην Πόλη της Νέας Υόρκης ο Τράμπ, έχασε πέρσι με 38 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά ενώ το 2020 την είχε χάσει με 20 μονάδες διαφορά και το 2020 την είχε χάσει με 24 μονάδες διαφορά.
Δηλαδή ενώ στις υπόλοιπες πολιτείες ανέβασε, σχεδόν παντού, και τις ψήφους και τα ποσοστά του, στη Νέα Υόρκη χάνει συστηματικά – και σε ψήφους και σε ποσοστά.
Συνεπώς η Νέα Υόρκη – ιδιαίτερα η μητροπολιτική – είναι απολύτως “εχθρική” προς τον Τράμπ.
Η νέα Υόρκη ήταν πάντα “εχθρική” για τον Τράμπ και κινείται σταθερά ΑΝΤΙΘΕΤΑ απ’ ό,τι οι υπόλοιπες Ηνωμένες Πολιτείες…
* Δεύτερον, ο Μαμντάνι κέρδισε προχθές τη δημαρχία της Νέας Υόρκης με ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά που έχει κερδίσει δήμαρχος τα τελευταία τριάντα χρόνια – μόλις 50,5%
Για παράδειγμα, ο Ρεπουμπλικανός Julliani είχε κερδίσει το 1997 με 57,8%,
o επίσης Ρεπουμπλικανός Bloomberg κέρδισε το 2005 με 58,4%,
ο Δημοκρατικός De Bassio είχε κερδίσει το 2013 με 73,2% και το 2017 με 66,2%
και τέλος ο Δημοκρατικός Eric Adams κέρδισε το 2021 με 67%.
Συνεπώς σε μια συντριπτικά Δημοκρατική Πολιτεία, και σε μία ακόμα πιο συντριπτικά δημοκρατική μεγαλούπολη, ο Μαμντάνι κέρδισε την δημαρχία με ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά…
* Είναι αλήθεια όμως, ότι ενώ ήταν χαμηλό το ποσοστό του, ο απόλυτος αριθμός ψήφων που πήρε ήταν ένας από τους μεγαλύτερους. Λίγο πάνω από 1 εκατομμύριο…
Πώς ακριβώς συνέβη αυτό; Απλούστατα αυξήθηκε πολύ η συμμετοχή, γιατί η υποψηφιότητά του πόλωσε πολύ και κατέβασε πολλούς να ψηφίσουν – υπέρ ή κατά…
Τώρα βέβαια όταν λέμε ότι τον ψήφισαν “πολλοί” εννοούμε για τα δεδομένα των δημαρχιακών εκλογών, που δεν προσελκύουν συνήθως πολύ κόσμο.
Για να καταλάβετε, στη πόλη της Νέας Υόρκη υπάρχουν συνολικά 5 εκατομμύρια ψηφοφόροι, από τους οποίους 3,6 εκατομμύρια είναι εγγεγραμμένοι ως “Δημοκρατικοί”. Τελικά ψήφισαν φέτος συνολικά 2 εκατομμύρια (τα τελευταία χρόνια ψηφίζουν γύρω στο 1,2 εκατομμύρια) και ο Μαμντάνι πήρε γύρω στο 1 εκατομμύριο.
Δηλαδή παρ’ ό,τι βγήκε (έστω και με οριακό ποσοστό) ΔΕΝ τον ψήφισαν πάνω από 2 στους 3 εγγεγραμμένους Δημοκρατικούς!
Στις κοσμοπολίτικες μεγαλουπόλεις ο κόσμος δεν ψηφίζει και εκλέγεται δήμαρχος με το ένα πέμπτο των ψηφοφόρων.
Και μιλάμε για το 1 εκατομμύριο που πήρε ο Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη, όταν στις Προεδρικές εκλογές ψήφισαν 156 εκατομμύρια και ο Τράμπ πήρε πάνω από 77 εκατομμύρια…
* Είδαμε τα ποσοστά, τους απόλυτους αριθμούς και την τάση, Να δούμε τώρα και τον συμβολισμό της νίκης Μαμντάνι:
Λοιπόν πρόκειται για ένα νέο που γεννήθηκε στην Ουγκάντα, μουσουλμάνο στο θρήσκευμα και από γονείς Ινδικής καταγωγής (από την ινδική κοινότητα της Ανατολικής Αφρικής), ο οποίος δηλώνει οπαδός του “δημοκρατικού σοσιαλισμού”!
— Οι αφροαμερικανοί δεν τον θεωρούν “δικό” τους, γιατί παρ’ ό,τι γεννήθηκε στην Ουγκάντα της Αφρικής, δεν είναι αφροαμερικανός (στα μάτια τους είναι “Ινδός”)
— Οι Ινδοί δεν τον θεωρούν “δικό” τους, γιατί είναι μουσουλμάνος, ενώ οι Ινδοί έχουν αντιπαλότητα με τους μουσουλμάνους.
— Οι “οπαδοί τους δημοκρατικού σοσιαλισμού” επίσης είναι επιφυλακτικοί μαζί του, γιατί δηλώνει μουσουλμάνος, και τον στηρίζουν οι ισλαμιστές που δεν φημίζονται για την “ευαισθησία” τους στα ανθρώπινα δικαιώματα (ούτε των γυναικών, ούτε των ΛΟΑΤΚΙ κλπ.)
Το πρόγραμμά του περιλαμβάνει ουσιαστικό… “αφοπλισμό” της Αστυνομίας, δωρεάν συγκοινωνίας, “λαϊκά παντοπωλεία” με απεριόριστη πίστωση, απαγόρευση στις ομοσπονδιακές αρχές να διώκουν παράνομους μετανάστες στην Πόλη της Νέας Υόρκης, αύξηση της φορολογίας στις επιχειρήσεις και στη μεσαία τάξη και πρόγραμμα οικοδόμησης λαϊκών κατοικιών (projects) – που θυμίζει τις εργατικές πολυκατοικίες του βαθέως σοβιετικού παρελθόντος.
Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά (εκτός από τον αφοπλισμό της αστυνομίας) δεν έχουν δοκιμαστεί και έχουν πανηγυρικά αποτύχει στις αλήστου μνήμης χώρες του “υπαρκτού Σοσιαλισμού”. Και δεν ισχύουν σε καμία από τις σύγχρονες χώρες που επικαλούνται τον “δημοκρατικό σοσιαλισμό”.
Ενώ ο πιο γνωστός εκπρόσωπος του δημοκρατικού σοσιαλισμού στις ΗΠΑ, το Γερουσιαστής από το Βερμόντ Berni Sanders πριν λίγες μέρες είχε επαινέσει την πολιτική φύλαξης των συνόρων του Ντόναλτν Τράμπ.
— “Αν δεν έχεις σύνορα δεν έχεις χώρα”, είχε πει ο Σάντερς. Αλλά ο Μαμντάνι θέλει να μετατρέψει την Νέα Υόρκη σε καταφύγιο όλων των παράνομων…
Ο Μαμντάνι εκλέχθηκε όχι γιατί το πρόγραμμά του έπεισε τον κόσμο, αλλά γιατί τον στήριξε ένας μηχανισμός MKO με ατμομηχανή το δίκτυο του George Sorros. Που κατάφερε να κινητοποιήσει μια “κρίσιμη μάζα” νεαρών κυρίως ψηφοφόρων, που περιμένουν το κράτος να τους λύσει τα προβλήματα και πρωτίστως για να στείλουν μήνυμα στον Ντόναλντ Τράμπ.
Ψήφος εκδίκησης στον Τράμπ ήταν – στην Νέα Υόρκη όπου μπορούσαν με μικρούς αριθμούς ψηφοφόρων να επιτύχουν πολύ “θεαματικό αποτέλεσμα”.
Και τα κατάφεραν…
Σε αυτό τουλάχιστον. Αλλά μέχρις εκει…
Δεν υπολογίζουν ωστόσο, ότι τέτοιες “νίκες” οδηγούν σε αντι-συσπείρωση εναντίον τους – και υπέρ των συντηρητικών – παντού αλλού!
Ακριβώς οι ακρότητες του Black Lives Matter και της Woke ατζέντας που επικράτησε μετά το 2020 επί Προεδρίας Μπάϊντεν, οδήγησαν στην θριαμβευτική επάνοδο του Τράμπ το 2024.
Πράγμα που έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Ιδιαίτερα στη Νέα Υόρκη, που υπήρξε παραδοσιακά Δημοκρατική, ήταν η τετραετία του δημάρχου David Dickins (1989-1993) όπου σημειώθηκε έξαρση της διαφθοράς και της εγκληματικότητας και οδήγησε στην εκλογή Ρεπουμπλικανών για τα είκοσι επόμενα χρόνια (Julliani και Bloomberg, 1993-2013).
Και κάποιες “προκλητικές” προσωπικότητες όπως ο Μαμντάνι αντι-συσπειρώνουν – δηλαδή συσπειρώνουν εναντίον τους! – την αμερικανική κοινωνία παντού αλλού!
Τελικά “δώρο” στον Τράμπ κάνουν!
Αυτή την επικίνδυνη δυναμική της αντι-συσπείρωσης των αντιπάλων, ΔΕΝ την βλέπουν εδώ οι δικοί μας
Βρίζουν και ελεεινολογούν τον “τραμπισμό”, αλλά δεν καταλαβαίνουν ότι αυτές οι ακρότητες φέρνουν και επαναφέρουν τον Τραμπισμό…
* Δείτε τώρα και τις αντιφάσεις τους:
— Πανηγύρισαν την νίκη του Μαμντάνι, στα ελληνικά ΜΜΕ, δυο κατηγορίες πολιτικών, δημοσιογράφων και σχολιαστών γενικότερα:
— Πρώτον, οι αυτο-προσδιοριζόμενοι ως “προοδευτικοί”, γιατί θεωρούν ότι η εκλογή του είναι κόλαφος κατά του Τράμπ.
— Δεύτερον οι αυτο-προσδιοριζόμενοι ως “φιλελεύθεροι”, γιατί κι αυτοί θεωρούν την εκλογή Μαμντάνι αποδοκιμασία και αποδυνάμωση του Τράμπ.
Μπορεί “προοδευτικοί” και φιλελεύθεροι να σιχαίνονται ο ένας τον άλλο, αλλά συμφωνούν μεταξύ τους στην υποστήριξη του δικαιωματισμού και στην εχθρότητά τους προς τον τραμπισμό.
Οι “προοδευτικοί” δεν αντιλαμβάνονται ότι οι μόνοι που δικαίως πανηγυρίζουν για την εκλογή Μαμντανί είναι οι ισλαμιστές. Και αυτό δεν προοιωνίζει τίποτα καλό για τον δικαιωματισμό. Οι οπαδοί της μαντήλας και του τσαντόρ πανηγυρίζουν τον Μαμντανί! Και οι δικοί μας “δικαιωματιστές”! Τρομάρα τους…
Και οι δικοί μας “φιλελεύθεροι”. πανηγυρίζουν την εκλογή ενός δημάρχου που θέλει να αυξήσει τους φόρους και να δημεύσει συγκοινωνίες και σουπερμάρκετ. Όλα τζάμπα! Οι φιλελεύθεροι πανηγυρίζουν για τη νίκη του πιο ακραίου… λαϊκισμού! Οι καημένοι…
Το μόνο βέβαιο είναι ότι η Παγκοσμιοποίηση μετέτρεψε τις πάλαι ποτέ κοσμοπολίτικες μεγαλουπόλεις της Δύσης σε κέντρα γενικευμένης ανομίας, σε χωματερές “πολυπολιτισμικότητας” παρανόμων – ΜΗ ενσωματωμένων και ΜΗ ενσωματώσιμων – που ωθούνται στην εγκληματικότητα.
Το Λονδίνο είναι ήδη εκεί, οι Βρυξέλλες το ίδιο, το Παρίσι και το Βερολίνο πλησιάζουν, τώρα το “ζήλεψε” και η Νέα Υόρκη.
Οι δυτικές κοινωνίες, όμως, αντιδρούν!
Και ό,τι τις απειλεί και τις προκαλεί, τις αντι-συσπειρώνει.
Το ρήγμα βαθαίνει σε όλες τις δυτικές κοινωνίες.
Που ωθούνται σε ένα ιδιότυπο “εμφύλιο”, ανάμεσα στις “μεγαλουπόλεις” που έχουν ήδη “αλωθεί” και την ενδοχώρα που αντιδρά, αντιστέκεται και κινείται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.
Και το πιο ακατανόητο. Την κλιμάκωση αυτού του εμφύλιου μέσα στις δυτικές κοινωνίες, την πανηγυρίζουν οι εγχώριοι αφελείς που δηλώνουν και …”δυτικοί” τρομάρα τους.
Μωραίνει Κύριος…
