Του Δημήτρη Γ. Απόκη*
Σε μια εποχή όπου η πολιτική φαίνεται να έχει μετατραπεί σε επικοινωνιακό τσίρκο, με υποσχέσεις που εξανεμίζονται σαν καπνός και ηγέτες που χειρίζονται την εξουσία σαν προσωπική ιδιοκτησία, η χθεσινή συνέντευξη του πρώην Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά, μια ωμή, χωρίς φίλτρα κατάθεση ψυχής, που δεν ψάχνει ψήφους ή έδρες, αλλά αφυπνίζει συνειδήσεις, έρχεται να υπενθυμίσει μια αλήθεια βαθιά και αμείλικτη, που ο ίδιος συνηθίζει να υπενθυμίζει συχνά στους δικούς του ανθρώπους και τους στενούς του συνεργάτες, «δεν φτάνει να αγαπάς την πατρίδα, πρέπει να την πονάς».
Αυτή η φράση, που αντηχεί σαν καμπανάκι συναγερμού στα αυτιά όσων έχουν βιώσει τα σκαμπανεβάσματα της ιστορίας μας, δεν είναι απλώς ρητορική. Είναι η πεμπτουσία της πολιτικής ωριμότητας, η κραυγή ενός έθνους που αιμορραγεί από ανοιχτές πληγές – οικονομικές, κοινωνικές, εθνικές – και απαιτεί ηγέτες ικανούς να νιώσουν τον πόνο του, όχι να τον εκμεταλλευτούν.
Όπως πολύ εύστοχα διαπίστωσε, διανύουμε την αυγή της Μεταπολίτευσης της Μεταπολίτευσης. Δεν είναι υπερβολή, είναι ιστορική αναγκαιότητα. Η Μεταπολίτευση του ’74, με τις μεγάλες της υποσχέσεις για δημοκρατία και δικαιοσύνη, γέννησε ένα σύστημα που σιγά-σιγά μεταμορφώθηκε σε μηχανισμό αυτοσυντήρησης ελίτ, όπου τα κόμματα έγιναν εταιρείες με μετόχους και η πολιτική, εργαλείο διαχείρισης συμφερόντων.
Σήμερα, αυτό το σύστημα μπάζει από παντού και καταρρέει. Η οικονομία σέρνεται σε μια ψευδή ανάκαμψη, όπου τα υπερπλεονάσματα κρύβουν την ακρίβεια που πνίγει τα νοικοκυριά, το χρέος εκτοξεύεται ξανά και η μεσαία τάξη, ο στυλοβάτης της κοινωνίας, εξαερώνονται. Στα εθνικά θέματα, η κατευναστική διπλωματία της υπόκλισης, έχει γίνει συνώνυμο της αδυναμίας, με την Τουρκία να επιβάλλει τετελεσμένα στο Αιγαίο και την Κύπρο να αιμοδοτείται από ξένα συμφέροντα, ενώ εμείς χειροκροτούμε “συμμαχίες” που μοιάζουν με παράδοση. Το δημογραφικό, αυτή η αργή αυτοκτονία του έθνους, αγνοείται σαν να μην αφορά κανέναν – εκτός από εκείνους που θα κληρονομήσουν ερείπια.
Σε αυτό το σκηνικό απόγνωσης και παρακμής, ο Αντώνης Σαμαράς αναδύεται όχι ως φάντασμα του παρελθόντος, αλλά ως ζωντανός, σοφός και έμπειρος statesman, ένας ηγέτης που η ιστορία τον έχει δοκιμάσει στο καμίνι των κρίσεων και τον έχει βγάλει πιο δυνατό.
Πρώην πρωθυπουργός, οικονομολόγος με βαθιά γνώση των μηχανισμών της αγοράς, αλλά και πατριώτης με ακλόνητες αρχές, ο Σαμαράς δεν είναι από εκείνους τους πολιτικούς που κρύβονται πίσω από δημοσκοπήσεις ή επικοινωνιακά τρικ. Είναι ο άνθρωπος που, στα δύσκολα χρόνια των μνημονίων, τόλμησε να πει “όχι” στα λάθη της Τρόικας, να διαπραγματευτεί με θάρρος απέναντι σε γίγαντες όπως η Μέρκελ και να βγάλει τη χώρα από το τούνελ της ύφεσης, παίρνοντας δύσκολες και με προσωπικό κόστος αποφάσεις.
Η εμπειρία του δεν είναι βάρος, είναι όπλο: Ξέρει πώς να χτίζει συμμαχίες χωρίς συμβιβασμούς, πώς να υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα χωρίς να γίνεται λαϊκιστής, πώς να βλέπει πίσω από τις γραμμές της γεωπολιτικής σκακιέρας.
Σήμερα, σε μια Ελλάδα που πνίγεται από την αδυναμία ηγεσίας, έχει πολλά – και κρίσιμα – να προσφέρει. Δεν μιλάει για εγωισμούς, αλλά για την πατρίδα που πονάει: Για μια οικονομία παραγωγική, με έμφαση στην ενέργεια και την αγροτική αυτάρκεια, για μια εξωτερική πολιτική που βάζει τα σύνορα ψηλά και για μια κοινωνία που επανασυνδέεται με τις ρίζες της, μακριά από την τοξική “woke” ατζέντα που διαβρώνει την ταυτότητα.
Και εδώ έρχεται η αμείλικτη σύγκριση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που έχει μετατρέψει την εξουσία σε προσωπικό φέουδο. Ο πρωθυπουργός, με την αλαζονεία ενός νεοφιλελεύθερου μάνατζερ, βλέπει την πολιτική ως εταιρική στρατηγική: Κόβει φόρους στους λίγους, αφήνει τα ολιγοπώλια να πνίγουν την αγορά, αγνοεί την ακρίβεια που κάνει αδύνατη τη ζωή των πολλών. Στα εθνικά, η πολιτική του κατευνασμού – από το “σύμφωνο φιλίας” με την Τουρκία μέχρι την ανοχή σε προκλήσεις στα νησιά – έχει αποδυναμώσει τη χώρα, κάνοντάς την να φανεί αδύναμη στα μάτια των εταίρων.
Η Νέα Δημοκρατία, που κάποτε ήταν φάρος πατριωτισμού, έχει γίνει υβρίδιο του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ: Χωρίς ιδεολογία, χωρίς βάση, με βουλευτές-παρατρεχάμενους και επικοινωνία που κρύβει την ουσία.
Ο Μητσοτάκης δεν ακούει, δεν διαβουλεύεται – φεύγει από συζητήσεις στη Βουλή, χαρακτηρίζει «πατριώτες της φακής» τους αντιπάλους, και εξαπολύει βδελυρά trolls κατά όποιου τολμά να κριτικάρει.
Αυτή η αλαζονεία δεν είναι ηγεσία, είναι τυραννία της ελίτ. Και το χειρότερο: Προσπαθεί να φιμώσει (μάταια) φωνές όπως αυτή του Σαμαρά, διαγράφοντάς τον όχι για λάθη, αλλά γιατί υπενθυμίζει την αλήθεια – ότι η πατρίδα χρειάζεται πόνο, όχι selfies.
Ο Σαμαράς, λοιπόν, δεν είναι απλώς ένας πρώην πρωθυπουργός. Είναι ο Statesman που μπορεί να ενώσει, να εμπνεύσει, να οδηγήσει σε μια αναγέννηση βασισμένη σε αξίες: Πατριωτισμό, οικονομική δικαιοσύνη, εθνική κυριαρχία. Η εμπειρία του, η σοφία του από δεκαετίες αγώνων, είναι θησαυρός για μια χώρα που σπαράσσεται. Και ναι, έχει πολλά να προσφέρει – όχι ως φάντασμα, αλλά ως φάρος.
Όσο για το ερώτημα που πλανάται: Θα κάνει κόμμα; Αυτό δεν είναι το καίριο. Το καίριο είναι το μέλλον της πατρίδας μας, η αναγέννηση ενός έθνους που πονάει και απαιτεί ηγέτες ικανούς να το νιώσουν. Ας μην ιδρώνουν λοιπόν κάποιοι από πανικό, εξαπολύοντας χλεύη και δηλητήριο. Ο Σαμαράς, είναι χορτασμένος από αξιώματα. Οφείλει την απάντηση στον μοναδικό διαχρονικά σύμμαχό του, τον ελληνικό λαό – και όπως με παρρησία είπε, θα την δώσει, με την ίδια διαφάνεια και ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει τη διαδρομή του. Μέχρι τότε, ας θυμηθούμε: Η πατρίδα δεν περιμένει. Περιμένει εμάς να την πονέσουμε.
*Ο Δημήτρης Γ. Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος.
