Του Θανάση Κ.
(Χρύσανθος Λαζαρίδης)
Είδα προχθές – και απόλαυσα για πολλοστή φορά – τη θρυλική ελληνική ταινία “Υπάρχει και Φιλότιμο”, με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του ανεπανάληπτου Μαυρογιαλούρου.
Και συνειδητοποίησα ξαφνικά πως
ό,τι τότε χλευάζαμε, τώρα το νοσταλγούμε…
Πράγματι στο έργο εκείνο του Αλέκου Σακελλάριου,
ο Μαυρογιαλούρος δεν είναι απλώς ο “ελαφρούτσικος” πολιτικός
που τον έχει καταπιεί το σύστημα και δεν ήξερε τι γινόταν
στο υπουργείο του και στην περιφέρειά του.
Είναι ταυτόχρονα ο άνθρωπος που όταν, από τυχαίες συμπτώσεις,
καταλαβαίνει τι πραγματικά συμβαίνει γύρω του, αντιδρά,
μουντζώνει τελετουργικά τον… εαυτό του
και παίρνει τους φαύλους συνεργάτες του παραμάζωμα…
Τελικά ο Μαυρογιαλούρος είχε Φιλότιμο! Εξ ου και ο τίτλος…
Τον τελευταίο καιρό έχουν ξαμοληθεί διάφοροι κονδυλοφόροι να μας εξηγήσουν πόσο «επιτυχημένη» υπήρξε η πρωθυπουργία Μητσοτάκη.
Όμως, αν διαβάσει κανείς προσεκτικά αυτά τα “δοξαστικά”, διαπιστώνει κάτι παράδοξο: σχεδόν όλα όσα εμφανίζονται στο “ενεργητικό” του Πρωθυπουργού βρίσκονται, στην πραγματικότητα, στο “παθητικό” του!
Πρόκειται για πολιτικές που αρχικά τις πολέμησε, τις καθυστέρησε, ή τις εφάρμοσε ανάποδα – και τις οποίες σήμερα επιχειρεί να “διορθώσει”, πρόχειρα και συχνά αντιφατικά.
Το πρόβλημα όμως δεν σταματά εκεί. Διότι ακόμη και σε όσα εκ των υστέρων κάνει “σωστά”, παραμένει ταυτόχρονα προσκολλημένος και στα αντίθετά τους! Έτσι, καταλήγει να ακυρώνει στην πράξη τις ίδιες του τις “διορθώσεις”!
Πέρα από αυτά, κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό: μια πρωτοφανής ανικανότητα στη διαχείριση ακόμη και ζητημάτων όπου δεν παρεμβάλλεται ιδεολογία, γεωπολιτική ή «μεγάλα διλήμματα». Απλές, στοιχειώδεις διοικητικές δυσλειτουργίες.
Τα θαλασσώνει και στην απλή διαχείριση…
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
* Πρώτο παράδειγμα: Ελλάδα – Κύπρος – Ισραήλ
Η τριμερής συνεργασία Ελλάδας–Κύπρου–Ισραήλ δεν ήταν επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Ήταν στρατηγική επιλογή, εγκαινιάστηκε το 2013 επί κυβέρνησης Σαμαρά και στόχευε στη δημιουργία ενός σταθερού άξονα ασφάλειας, ενέργειας και αποτροπής στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο Τσίπρας δεν την ανέτρεψε – απλώς προσέθεσε το «συν ένα» με τις ΗΠΑ…
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη την κράτησε στα χαρτιά, αλλά την αναιρούσε στην πράξη. Την ώρα που οι σχέσεις Ισραήλ– Τουρκίας βρίσκονταν στη χειρότερη φάση τους, κι ενώ η Τουρκία κλιμάκωνε τις έμπρακτες προκλήσεις της και κατά της Ελλάδας, η Αθήνα διακήρυσσε τη… «φιλία» της με την Άγκυρα!
Σήμερα συνυπογράφουμε συνεργασίες με το Ισραήλ κι έρχεται ο ίδιος ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ να δηλώσει ανοικτά προς την Άγκυρα: «ξεχάστε τις νεο-οθωμανικές φιλοδοξίες, θα μας βρείτε απέναντι»!
Δηλαδή ο Ισραηλινός Πρωθυπουργός αποδοκιμάζει ανοικτά τις διακηρυγμένες νεο-οθωμανικές βλέψεις του Ερντογάν και τη “Γαλάζια Πατρίδα” – που στρέφεται κυρίως εναντίον μας…
Κι εμείς…αγωνιούμε μην υπάρξει τουρκική “αντίδραση”!
Και ταυτόχρονα ετοιμάζουμε “πενταμερή” για την Ανατολική Μεσόγειο, ΜΕ την Τουρκία, αλλά ΧΩΡΙΣ το Ισραήλ!
Αντίφαση – ή αυτο-υπονόμευση;
Για την ώρα πάντως, η Τριμερής Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ διασώζεται προσωρινά, όμως το καλώδιο Ισραήλ-Κύπρου-Ελλάδας δεν προχωρά.
Και ζητούν να τους πούμε και …συγχαρητήρια!
* Δεύτερο παράδειγμα: Εξοπλισμοί και “ξέπλυμα” της Τουρκίας
Η αγορά των Rafale και των φρεγατών Belharra ήταν σωστή επιλογή. Όμως και εδώ η αλήθεια είναι λιγότερο κολακευτική. Η πρόταση Μακρόν υπήρχε στο τραπέζι έναν ολόκληρο χρόνο και παρέμενε αναπάντητη. Ο Σαμαράς το φώναζε τότε: προχωρήστε άμεσα και τις αγορές γαλλικών όπλων και την ελληνογαλλική συμφωνία αμυντικής συνδρομής. Η κυβέρνηση δίσταζε…
Τελικά, προχωρήσαμε όχι από στρατηγική διορατικότητα, αλλά «από σπόντα»: όταν προέκυψε η κρίση ΗΠΑ– Γαλλίας με την ακύρωση των γαλλικών υποβρυχίων προς την Αυστραλία – και η Ουάσιγκτον, για να κατευνάσει το Παρίσι, επέτρεψε στην Ελλάδα να προχωρήσει σε εξοπλισμούς από τη Γαλλία. Κάναμε το σωστό, αλλά από καραμπόλα συμπτώσεων.
Και ούτε αυτό το κάναμε ολοκληρωμένα. Τα συστήματα δεν παραλήφθηκαν πλήρως εξοπλισμένα, υπήρξαν ελλείψεις τόσο στα Rafale όσο και στην πρώτη Belharra. Αυτό μπορεί να διορθωθεί, βέβαια, στο μέλλον. Αλλά την σωστή επιλογή την κάναμε… μισή!
Και μόλις επιβεβαιώσαμε τη – δυνητική τουλάχιστον – ελληνική υπεροχή στον αέρα, τι άλλο κάναμε; Συμφωνήσαμε – άτυπα αλλά σαφώς – να μην την αξιοποιήσουμε στο Αιγαίο! Να μην αντιδρούμε στις προκλήσεις την ώρα που η Τουρκία προωθούσε τη “Γαλάζια Πατρίδα”. Με τον υπουργό μας των Εξωτερικών να δηλώνει πως όταν μας προκαλεί η Άγκυρα – όπως κάνει συνεχώς, παρά τα λεγόμενα “ήρεμα νερά” – εμείς δεν απαντάμε για να μην αναγκαστούμε να αναδιπλωθούμε μετά!
Τους αφήνουμε να επιβάλλουν τα τετελεσμένα τους χωρίς αντιδράσεις.
Οπότε, γιατί εξοπλιζόμαστε;
Αποκτήσαμε αποτρεπτικό πλεονέκτημα και ταυτόχρονα δηλώνουμε δημόσια ότι δεν το χρησιμοποιούμε! Άρα, πρώτα πληρώνουμε να ενισχύσουμε την “αποτροπή” μας – κι ύστερα την καταργούμε μόνοι μας.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, συμβάλαμε και στο “ξέπλυμα” της Τουρκίας, διακηρύσσοντας ότι η Τουρκία είναι πια “φίλη” μας (την ώρα που μας απειλεί απροκάλυπτα), με αποτέλεσμα να ανοίξει ο δρόμος για να πάρει και η Τουρκία ως το 2030 αεροσκάφη Eurofighter – που μέχρι τώρα της τα αρνούνταν!
Και γιατί να μη της τα δώσουν; Αφού η Ελλάδα, η κύρια χώρα που απειλείται από την Τουρκία, διακηρύσσει ότι η Τουρκία είναι πια “φίλη” της…
Έτσι, σε λίγα χρόνια θα ακυρωθεί το ελληνικό “πλεονέκτημα” που μόλις αποκτήθηκε! Πρώτα επενδύσαμε – και μετά βοηθάμε τον αντίπαλο να εξουδετερώσει την επένδυσή μας.
* Τρίτο παράδειγμα: Το (λαθρο)μεταναστευτικό
Εδώ η εικόνα αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Στις αρχές του 2020, όταν η Τουρκία εξαπέλυσε την οργανωμένη “μεταναστευτική πίεση” στα ακριτικά νησιά μας του Ανατολικού Αιγαίου, οι κάτοικοί τους – που παλαιότερα είχαν αγκαλιάσει τους πρόσφυγες – αυτή τη φορά αντέδρασαν. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έστειλε τα ΜΑΤ στη Λέσβο, όχι για να ανακόψουν τις ροές, αλλά για να καταστείλουν τους κατοίκους που αντιδρούσαν στις παράνομες ροές!
Όταν τα ΜΑΤ απέτυχαν και οι τοπικές κοινωνίες επέμειναν να αντιδρούν, η πίεση της Άγκυρας μετατοπίστηκε προς τον Έβρο. Και τότε η κυβέρνηση έστειλε τα ίδια ΜΑΤ να κάνουν το ακριβώς αντίθετο: να εμποδίσουν, μαζί με τους κατοίκους του Έβρου, την είσοδο των “εργαλειοποιημένων”. Καθυστερημένα, υπό πίεση, αναιρώντας την προηγούμενη πολιτική της.
Στη συνέχεια οι ροές συνεχίστηκαν – κι έμπαιναν «λίγοι-λίγοι» πλέον. Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά: επί Σαμαρά μέσα σε δυόμιση χρόνια δόθηκαν άδειες παραμονής σε περίπου 2.500 άτομα. Επί Τσίπρα μέσα σε πέντε χρόνια δόθηκαν άδειες παραμονής σε περίπου 50.000. Επί Μητσοτάκη, μέσα σε έξη χρόνια, οι άδειες παραμονής ξεπέρασαν τις 150.000!
Και τώρα, μετά την εκλογή Τραμπ, η πολιτικής της Κυβέρνησης μετατοπίστηκε σε διακηρύξεις περί «σκλήρυνσης»! Αλλά μόνο διακηρύξεις…
Ήδη πριν λίγες μέρες ξαναβλέπουμε ροές από Γαύδο και Κρήτη.
Η πολιτική παραμένει ίδια…
Και ζητάνε να τους χειροκροτήσουμε!
* Συνέχεια Τσίπρα – όχι τομή
Σε όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση Μητσοτάκη λειτούργησε περισσότερο ως συνέχεια της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ, παρά ως “εναλλακτική”:
Κατευνασμός της Τουρκίας, μεταναστευτικό, «λύσεις» εθνικών θεμάτων μέσω μονομερών υποχωρήσεων…
Οι Πρέσπες του ΣΥΡΙΖΑ δεν έλυσαν το πρόβλημα. Δημιούργησαν νέο, με τη Βουλγαρία αυτή τη φορά να κάνει ό,τι η Ελλάδα δεσμεύτηκε να μην κάνει: να ασκεί βέτο! Και δεν ασκούμε βέτο, επικαλούμενοι μια διμερή συμφωνία που τα Σκόπια ήδη παραβιάζουν…
Και τώρα συζητούνται και «Πρέσπες του Αιγαίου» από την κυβέρνηση Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη!
– Το ίδιο και στην οικονομία. Η κυβέρνηση μείωσε τον φόρο εισοδήματος, αλλά διατήρησε τους υψηλούς έμμεσους φόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Με τον πληθωρισμό που μεσολάβησε, οι έμμεσοι φόροι γονάτισαν τα νοικοκυριά. Και επιπλέον, εκτόξευσε το κόστος ενέργειας με τη βεβιασμένη «πράσινη μετάβαση» και την απανθρακοποίηση. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας εξαφανίζεται, η ανθεκτικότητα της κοινωνίας διαλύεται.
Και το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμά της για τα επόμενα 4 χρόνια, ενδιαφέρεται μόνο για τα πλεονάσματα, όχι για την πραγματική οικονομία.
* Το ίδιο και στην ενέργεια.
Το 2014 η κυβέρνηση Σαμαρά με υπουργό τον Γιάννη Μανιάτη, έβγαλε 19 οικόπεδα για έρευνα υδρογονανθράκων. Και πρόλαβε να υπογράψει δύο συμβόλαια με ξένες εταιρίες για έρευνες και εξορύξεις. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τα πάγωσε. Και πριν φύγει το 2019 ξανάβγαλε τα περισσότερα από αυτά τα οικόπεδα για έρευνες.
Μόλις ανάλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη τα πάγωσε κι αυτή! Κι ύστερα διακήρυσσε ότι δεν την ενδιαφέρουν οι υδρογονάνθρακες, γιατί εμείς είμαστε με την “πράσινη ενέργεια”, λέει…
Μέχρι που μια εταιρία, η Γαλλική Total, έφυγε απηυδισμένη.
Και τώρα, αφού βγήκε ο Τράμπ στις ΗΠΑ με σύνθημα drill baby drill,
η κυβέρνηση άλλαξε γραμμή και υπέγραψε έρευνα εξόρυξης
για ένα από το οικόπεδα που είχαν παγώσει από το 2014.
Αλλά στους στόχους της “πράσινης μετάβασης”, στους οποίους είχε προσχωρήσει – καθ’ υπερβολήν μάλιστα – παραμένει προσκολλημένη!
Ποιός θα την πάρει στα σοβαρά;
* Και τέλος: η ανικανότητα – ΟΠΕΚΕΠΕ
Εδώ δεν χωρά καμία ιδεολογική δικαιολογία. Η «τεχνική λύση» του ΟΠΕΚΕΠΕ νομοθετήθηκε στρεβλά επί ΣΥΡΙΖΑ κι εφαρμόστηκε ακόμη πιο στρεβλά επί Μητσοτάκη. Δεν είχαμε απλώς υπέρ-πληρωμές όπως παλιά. Είχαμε τεράστια ποσά να καταλήγουν σε μη δικαιούχους και να τα στερούνται οι πραγματικοί παραγωγοί.
Οι αγρότες έμειναν χωρίς χρήματα και βγήκαν στους δρόμους. Ενώ ταυτόχρονα τους δέσμευε ο ΕΛΓΑ αυτά τα ολίγα που τους έδινε η κυβέρνηση!
Όταν η κυβέρνηση συνειδητοποίησε ότι η κοινωνία ήταν αυτή τη φορά στο πλάι των αγροτών, τότε “ανακάλυψε” ξαφνικά ότι είχε χρήματα να τους πληρώσει. Και μόλις τους πλήρωσε, πάλι… ο ΕΛΓΑ δέσμευσε τα χρήματα που τους έδωσε. Δύο φορές, μέσα σε λίγες εβδομάδες!
– Για να μη θυμηθούμε βέβαια τη σύμβαση 717 για τον εκσυγχρονισμό και την ασφάλεια των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών. Την υπέγραψε η κυβέρνηση Σαμαρά τον Οκτώβριο-Νοέμβριο του 2014, την… ξεχαρβάλωνε ο ΣΥΡΙΖΑ επί πέντε χρόνια, ύστερα προσπάθησε να την αποκαταστήσει κι ύστερα ανάλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη που δεν κατάφερε να την εφαρμόσει. Μέχρι που έγινε το φοβερό δυστύχημα κι ήλθε η Ευρωπαία Εισαγγελέας να καταγγείλει ότι, αν είχε εφαρμοστεί η 717, θα υπήρχε ήδη από χρόνια και τηλε-διοίκηση και αυτόματα πέδηση, και δεν θα γινόταν ποτέ τέτοιο δυστύχημα.
Οι ανίκανοι διαδέχθηκαν του ανίκανους. Και τώρα ζητάνε και τα ρέστα…
Συμπέρασμα: δεν έχουμε μπροστά μας έναν Πρωθυπουργό που «έκανε λάθη και τα διόρθωσε». Έχουμε μια διακυβέρνηση που κάνει λάθη επί πέντε χρόνια, τώρα διακηρύσσει ότι κάνει τα αντίθετα, και τα κάνει πάλι λάθος – ή μισά!
Και στο τέλος ζητά να της πούμε και συγχαρητήρια.
Έχουμε μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι είναι ”η μόνη εναλλακτική” της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ στην πραγματικότητα σε όλα τα βασικά συνέχισε την Πολιτική ΣΥΡΙΖΑ! Σε κάποια τη διόρθωσε, σε κάποια την επιδείνωσε, αλλά επί της ουσίας ΔΕΝ την άλλαξε.
Έχουμε μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί την “σταθερότητα” και μέσα σε ένα χρόνο
έβγαλε εκατομμύρια ανθρώπους στους δρόμους για τα Τέμπη,
έβγαλε τους αγρότες στους δρόμους με την συμπαράσταση της κοινωνίας, έδιωξε πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους της
- που πεισματικά αρνούνται να επιστρέψουν –
και αρχίζει να ζητάει… “εύσημα”,
γιατί προσπαθεί, χωρίς να τα καταφέρνει,
να κάνει τα αντίθετα από όσα διακήρυσσε μέχρι πριν λίγο!
Μας κάνει να νοσταλγούμε τον Μαυρογιαλούρο…
Εκείνη την εμβληματική φάτσα του ελληνικού Κινηματογράφου,
που όμως, είχε το φιλότιμο στο τέλος να παραδεχθεί πλήρως
τα σφάλματα και την πλάνη του.
Τότε ακόμα ΥΠΗΡΧΕ φιλότιμο.
Τώρα…
